به گزارش خبرگزاری مهر، "ماموریت پیدایش" (Genesis mission) عنوان اولین فضاپیمای ناسا است که از مرزهای فراتر از ماه به زمین بازگشت. هرچند این فضاپیما در سال 2004 به دلیل بازنشدن چترهای نجات در بیایان یوتاه سقوط کرد.
بخش وسیعی از بار علمی "پیدایش" از دستگاه‌های شکننده و حساس جمع کننده بادهای خورشیدی تشکیل شده بود که به مدت دو سال ذرات بادهای خورشیدی را جمع آوری می‌کردند.
تقریبا تمام این دستگاه‌ها در زمان سقوط فضاپیما از بین رفتند، اما این کپسول محتوی دستگاه ویژه‌ای نیز بود که توسط گروهی از دانشمندان لابراتوارهای ملی لس آلاموس برای اندازه گیری اکسیژن و نیتروژن ساخته شده بود.
بسیاری از بخش‌های این دستگاه سالم ماند و بنابراین توانستند رازهای ستاره ما را با خود به زمین بیاورد. در حقیقت نتایج این کاوش‌ها می‌تواند شاخص‌های جدیدی را درباره تشکیل منظومه شمسی ارائه کند.
همچنین تحقیقات گذشته‌ای که توسط کاوشگر گالیله بر روی اتمسفر سیاره مشتری انجام شده است نشان می‌دهند ایزوتوپ‌های اکسیژن و نیتروژنی که بر روی مشتری و زمین وجود دارند بسیار متفاوت‌اند به طوری که این اختلاف در مورد نتیروژن 38 درصد و در مورد اکسیژن 7 درصد است.
این محققان افزودند: "در مورد نیتروژن، ایزوتوپ‌هایی که از این عنصر در سیاره مشتری و خورشید وجود دارند بسیار شبیه هم هستند. این شباهت به ما می‌گوید که اجزای گازی اصلی داخلی و خارجی منظومه شمسی حداقل از نظر محتویات این عنصر با هم یکسان هستند. اما در اینجا این سئوال مطرح می‌شود که منشاء نتیروژن سنگین‌تری که روی زمین وجود دارد چیست؟ احتمالا این ایزوتوپ با شهاب سنگ‌ها و ستاره‌های دنباله دار به زمین رسیده و یا شاید مربوط به مواد آلی روی زمین است."
اکنون نتایج تحقیقاتی که بر روی اندازه گیری‌های "ماموریت پیدایش" انجام شده است نشان می‌دهد که خورشید غنی از ایزوتوپ 16 اکسیژن است در حالی که بر روی زمین ایزوتوپ‌های 16، 17 و 18 به نسبت‌های متفاوت وجود دارند.
وجود تنها یک نوع ایزوتوپ اکسیژن بر روی خورشید این نظریه را تائید می‌کند که پرتوهای ماوراء بنفشی که از خورشید در منظومه منتشر می‌شوند مسئول افزایش میزان دو ایزوتوپ نادر 17 و 18 بر روی سیارات از نوع زمین هستند.