به گزارش خبرگزاری مهر، روز 11 جولای 2011 در تاریخ علم نجوم روز بسیار پر اهمیتی است زیرا در این روز کشف سیاره نپتون یک ساله می‌شود، البته نه یک سال زمینی، بلکه یک سال نپتونی که برابر 164.79 سال زمینی است.
نپتون در تاریخ 23 سپتامبر سال 1846 کشف شد و این اولین باری است که پس از کشفش یک دور کامل در مدار خورشید را کامل می‌کند.
کشف نپتون در تاریخ نجوم یک نقطه عطف به شمار می‌رود، کشف این سیاره نه به واسطه رصدهای یک اخترشناس، بلکه به واسطه محاسبات دقیق ریاضیدانان کشف شده است. به این شکل ابتدا آشفتگی‌های موجود در مدار اورانوس شناسایی شد و سپس این نظریه ارائه شد که وجود دور افتاده‌ترین سیاره سامانه خورشیدی تنها در صورت وجود سیاره‌ای دیگر قابل توضیح است، حتی سیاره‌ای دور افتاده تر که گرانش آن بر روی مسیر حرکت مداری اورانوس تاثیر گذار باشد.
"جان ادامز" و "اربین لو وریه" ریاضیدانان انگلیسی و فرانسوی به صورت جداگانه این محاسبات را انجام دادند. هر دو این ریاضیدانان بر سر موقعیت نپتون، جایی از آسمان که اخترشناسان باید به دنبال این سیاره می‌گشتند به توافق رسیده بودند. با این همه شیوه ارائه نتایج این دو متفاوت بود و سرانجام اخترشناسان در برلین توانستند این سیاره را با توجه به محاسبات "لو وریه" رصد کنند.
10 سال بعد "ویلیام لاسل" تلسکوپ قدرتمند خود را به سوی این سیاره چرخاند و توانست سیاره آبی رنگ را به همراه ستاره‌ای کم نور در نزدیکی‌اش رصد کند. بعدها اخترشناسان این ستاره کم نور را قمر تریتون معرفی کردند.
ساختار دقیق این سیاره تا سال 1989، زمانی که فضاپیمای ویه جر 2 از کنار آن عبور کرده و تصاویری را از این جهان آبی خاموش به زمین ارسال کرد، آشکار نشد. تحلیل‌های بیشتر بر روی عکس‌های ویه جر نشان داد لکه‌های تیره رنگی که بر روی نپتون دیده می‌شوند، توفان‌های عظیم و ستونی شکل هستند.
شگفتی بزرگ درباره این سیاره قمر تریتون است، زیرا از اتمسفری بسیار رقیق برخوردار بوده و رگه‌هایی بزرگ از موادی تیره رنگ بر روی سطح آن دیده می‌شود که به واسطه فوران نیتروژن و غبار از زیر سطح یخی قمر در اثر تابش خورشید به وجود آمده‌اند. به بیانی دیگر می‌توان به این نتیجه رسید که حتی در مرز سامانه خورشیدی، جایی که درجه حرارت پایین‌تر از منفی 200 درجه سیلسیوس است، نور خورشید همچنان می‌تواند در ایجاد سیستم آب و هوایی مشخص و مجزا تاثیر گذار باشد.
