شما اهل سفر هستید؟ چه‌قدر در سفرهایتان به طبیعت و تفاوت‏‌های هر منطقه دقت می‏‌کنید؟ دوست دارید نوجوان‏‌های دیگر را هم از سفرهای خودتان آگاه کنید؟

عموی سمیرا اصلانی، در روستایی به نام «بایقرانکوه» سکونت دارد. سمیرا، سفیر محیط‌زیست دوچرخه، در گزارش کوتاهی از این منطقه‏‌ی عجیب و دیدنی و کوه‌‏های زیبایش سخن گفته است.

روستای بایقرانکوه در تبریز تقریباً فراموش‌شده است و کسی زیاد به آن اهمیت نمی‏‌دهد. ولی ساکنان این روستا به حضور خود در این روستا افتخار می‏‌کنند. من هم عاشق بایقرانکوه هستم.

روستای بایقرانکوه در 30 کیلومتری شهر هشترود در آذربایجان شرقی قرار دارد و در مسیر رسیدن به آن با دیدن مناظر و طبیعت زیبا حوصله‏‌تان سر نخواهد رفت. به‌خصوص از تماشای کوه‎هایی رنگی‏ که در جاده‎ی هشترود و میانه قرار دارند و لایه‏‌های مختلف زمین را به خوبی نشان می‎دهند، ‌لذت خواهید برد.

یکی از کوه‏‌های زیبای این منطقه «پیلگوزان» است که مثل دو کوهِ به هم چسبیده است. یکی دیگر از این کوه‎ها به «قزل» شهرت دارد که بسیار دیدنی است.

قبل از رسیدن به این روستا، از روستاهای مختلفی عبور می‏‌کنیم که یکی از آن‌ها «آیاز» است که آن هم کوه‏‌های عجیبی دارد، مثل کوه «چهل سنگ سیاه» که افسانه‏‌های زیادی درباره‏‌ی آن روایت می‏‌شود.

در روستای بایقرانکوه، چشمه‏‌های آب گرم و رودهای پر آب وجود دارد؛ مثل رود «بایقرانچایی» به معنی رودخانه‏‌ی بایقرا که طبیعت بسیار خیره‌کننده‏ای دارد. در این روستا علاوه بر حیوانات اهلی، جانورانی مانند گراز، مار، جوجه‌تیغی، عقاب، زاغ، خرگوش و... هم زندگی می‏‌کنند.

یکی از مسائل این روستا که در سفرهایم متوجه شده‏‌ام، این است که ساکنان آن برای دفع زباله با مشکل مواجه‌اند. در روستا جایی برای دفع زباله اختصاص نیافته و همان‌طور که می‏‌دانید دفن زباله‏ در خاک‎‏های کشاورزی کار نادرستی است و تجزیه‌اش سال‎ها طول می‏‌کشد.

عکس و مطلب: سمیرا اصلانی از تهران

 

منبع: همشهری آنلاین