عموی سمیرا اصلانی، در روستایی به نام «بایقرانکوه» سکونت دارد. سمیرا، سفیر محیط‌زیست دوچرخه، در گزارش کوتاهی از این منطقهی عجیب و دیدنی و کوههای زیبایش سخن گفته است.
روستای بایقرانکوه در تبریز تقریباً فراموش‌شده است و کسی زیاد به آن اهمیت نمیدهد. ولی ساکنان این روستا به حضور خود در این روستا افتخار میکنند. من هم عاشق بایقرانکوه هستم.
روستای بایقرانکوه در 30 کیلومتری شهر هشترود در آذربایجان شرقی قرار دارد و در مسیر رسیدن به آن با دیدن مناظر و طبیعت زیبا حوصلهتان سر نخواهد رفت. به‌خصوص از تماشای کوههایی رنگی که در جادهی هشترود و میانه قرار دارند و لایههای مختلف زمین را به خوبی نشان میدهند، لذت خواهید برد.
یکی از کوههای زیبای این منطقه «پیلگوزان» است که مثل دو کوهِ به هم چسبیده است. یکی دیگر از این کوهها به «قزل» شهرت دارد که بسیار دیدنی است.
قبل از رسیدن به این روستا، از روستاهای مختلفی عبور میکنیم که یکی از آن‌ها «آیاز» است که آن هم کوههای عجیبی دارد، مثل کوه «چهل سنگ سیاه» که افسانههای زیادی دربارهی آن روایت میشود.
در روستای بایقرانکوه، چشمههای آب گرم و رودهای پر آب وجود دارد؛ مثل رود «بایقرانچایی» به معنی رودخانهی بایقرا که طبیعت بسیار خیرهکنندهای دارد. در این روستا علاوه بر حیوانات اهلی، جانورانی مانند گراز، مار، جوجه‌تیغی، عقاب، زاغ، خرگوش و... هم زندگی میکنند.
یکی از مسائل این روستا که در سفرهایم متوجه شدهام، این است که ساکنان آن برای دفع زباله با مشکل مواجه‌اند. در روستا جایی برای دفع زباله اختصاص نیافته و همان‌طور که میدانید دفن زباله در خاکهای کشاورزی کار نادرستی است و تجزیه‌اش سالها طول میکشد.
عکس و مطلب: سمیرا اصلانی از تهران