وی آموزش موسیقی را از نوجوانی با نت‌خوانی و آواز آغاز کرده، و سپس ردیف موسیقی ایرانی را ابتدا نزد استاد شاکری و سپس نصرالله ناصح‌پور(ردیف دان نامی) آموخت. نامجو سه‌تار نوازی را هم نزد فرامرز شکرخواه؛ نوازنده و سازساز خراسانی فرا گرفت.
نامجو پس از دوران دبیرستان در رشتهٔ موسیقی در دانشکدهٔ هنرهای زیبا پذیرفته شد ولی پس از مدتی، در بهمن ۷۶ دانشگاه را نیمه‌کاره رها کرد و فعالیت خود را به شکل تجربی و غیر آکادمیک ادامه داد.
مشخصهٔ آثار نامجو «تلفیق» است: تلفیق سبک‌های مختلف موسیقی ایرانی و خارجی و تلفیق اشعار کلاسیک با شعرهایی که خود می‌سراید. در موسیقی‌های او گوشه‌هایی از سبک‌های راک، سنتی، بلوز، جاز و محلی را می توان پیدا کرد. از استفاده از صداهای نامتعارف در اجرای آثار و بهره گیری از شعرهای مولوی، حافظ و جامی گرفته تا شاعران نامی معاصر افزوند تعبیراتی کوچه بازاری از دیگر ویژگی‌های کاری وی به شمار می رود.
وی در طول فعالیت حرفه‌ای خود بیش از هشتاد قطعه ساخته که بسیاری از این قطعات در قالب آلبوم‌هایی با نام‌هایی نظیر عقاید نئوکانتی، گیس و جبر جغرافیایی و... به صورت زیرزمینی و غیر رسمی منتشر شد.
اولین آلبوم رسمی محسن نامجو با عنوان ترنج از سوی مرکز موسیقی حوزه هنری منتشر و توسط موسسه آوای باربد توزیع عمومی شد.
در این آلبوم نه قطعه از کارهای نسبتاً قدیمی‌تر نامجو آمده است. نامجو چندمدتی هم در کشورهای خارجی به اجرای کنسرت و معرفی موسیقی خود پرداخت.