آشنایی با دماغه سبز

این جزایر را در قرن ۱۵ میلادی پرتغالی‌ها کشف کردند و تا آن زمان کسی در آن زندگی نمی‌کرد. پرتغالی‌ها آن را به عنوان خاک خود معرفی کردند.

این کشور پس از یک دوره طولانی جنگ مسلحانه در جنگل‌های گینه بیسائو در سال ۱۹۷۵ استقلال یافت. حزب آفریقایی که باعث شد گینه بیسائو مستقل شود همان گروهی است که برای دماغه سبز هم استقلال به ارمغان آورد.

سیاست در دماغه سبز

در دماغه سبز نخست وزیر رئیس دولت است و رئیس جمهور رئیس حکومت.

قدرت اجرایی در اختیار کابینه و نخست وزیر است.

قانون‌گذاری به طور مشترک به عهده دولت و مجلس ملی است و قوه قضائیه این کشور از بحث اجرایی و قانونگذاری جداست.

اقتصاد در دماغه سبز

تولید ناخالص داخلی این کشور 709/3میلیارد دلار است و ۱۲۰ هزار نفر نیروی کار این کشور را تشکیل می‌دهند.

نرخ بیکاری در آن ۲۱ درصد است و ۳۰ درصد از مردم زیر خط فقر زندگی می‌کنند.

محصولات صادراتی این کشور شامل سوخت، کفش، پوشاک و ماهی است که به کشورهای اسپانیا (4/39 درصد)،پرتغال (3/19 درصد)،هلند (3/11درصد)،آلمان(9/10 درصد) و مغرب ( مراکش) (1/4 درصد) صادر می‌شود.

محصولات وارداتی این کشور شامل مواد غذایی، محصولات صنعتی، تجهیزات حمل و نقل و سوخت است که از کشورهای پرتغال، (1/41 درصد)،هلند (6/10 درصد)،اسپانیا(5/6 درصد)، ایتالیا (5/5درصد)، ساحل عاج (2/5درصد) و برزیل (8/4 درصد) وارد می‌شود.

مردم دماغه سبز

جمعیت این کشور ۴۲۳ هزار و ۶۱۳ نفر است که میانگین سنی آنها ۲۰.۲ سال است. امید به زندگی در بدو تولد برای زنان 44/74سال و برای مردان 69/62 سال است.

۷۱ درصد از مردم آن از قوم مولاتو، ۲۸ درصد آفریقایی و یک درصد اروپایی هستند. مردم آن به زبان‌های پرتغالی و کریولو سخن می‌گویند.

دماغه سبز در یک نگاه