آشنایی با دومینیکن

این کشور با هائیتی هم‌مرز است و در نزدیکی کوبا، جامائیکا و پورتوریکو قرار دارد.

دومینیکن اولین سرزمینی در قاره آمریکا است که اروپایی‌ها در آن استقرار یافتند و پایتخت آن، سنت دومینگو نیز اولین پایتخت مستعمراتی در این قاره است.

دومینیکن در جزیره ایسپانیولا قرار دارد که کریستف کلمب در سال ۱۴۹۲ آن را مستقیما تحت حاکمیت اسپانیا اعلام کرد.

در سال ۱۷۹۵ و در پی نبردهای اسپانیا با جمهوری تازه تاسیس فرانسه اسپانیا اداره سانتو دومینگو را طبق قرار داد باسل به فرانسویان واگذار کرد.

در سال ۱۸۰۸ مقارن با حمله ناپلئون به اسپانیا، سفید پوستان سانتو دومینگو علیه حاکمیت فرانسه در جزیره ایسپانیولا قیام کردند و با کمک بریتانیا که در آن زمان از متحدان اسپانیا بود و هاییتی، مجددا اداره سانتو دومینگو را به اسپانیایی‌ها بازگرداندند.

در سال ۱۸۲۰ یکی از فرمانداران سابق اسپانیا در دومینیکن استقلال این کشور از استعمار اسپانیا را اعلام کرد. اما عمر استقلال دومینیکن چندان طولانی نبود و ۹ ماه بعد نیروهای هاییتی به دومینیکن حمله کردند و این منطقه را تحت تصرف خود درآوردند.

در سال ۱۸۳۸ تلاش‌ها مجددا برای استقلال دومینیکن بالا گرفت و در نهایت با تشکیل انجمن‌های مخفی و پیگیری مبارزات برای کسب استقلال، دومینیکن در سال ۱۸۴۴ از هاییتی استقلال یافت و در نوامبر همین سال نیز اولین قانون اساسی دومینیکن تدوین شد.

سیاست در دومینیکن

جمهوری دومینیکن دارای یک نظام دموکراسی است که در آن قوای ملی به سه شاخه مستقل مجریه، مقننه و قضاییه تقسیم شده‌اند.

رییس جمهور دومینیکن اعضای کابینه را تعیین می‌کند و قوانین مصوب قوه مقننه را اجرا می‌کند و فرمانده کل نیروهای مسلح جمهوری دومینیکن محسوب می‌شود.

رییس جمهور و معاون رییس جمهور با رای مستقیم مردم به مدت چهار سال انتخاب می‌شوند. قوه مقننه متشکل از یک کنگره است که این کنگره نیز به نوبه خود دارای دو مجلس است. مجلس سنا با ۳۲ عضو و مجلس نمایندگان با ۱۷۸ کرسی.

جمهوری دومینیکن دارای یک نظام چند حزبی است و انتخابات ملی در این کشور هر دو سال یک بار به تناوب میان انتخابات ریاست جمهوری و شهرداری‌ها برگزار می‌شود.

ناظران بین‌المللی می‌گویند از سال ۱۹۹۶ انتخابات در جمهوری دومینیکن به طور آزادانه و منصفانه برگزار شده‌اند. هیات مرکزی انتخابات بر روند گزینش در جمهوری دومینیکن نظارت دارد. اعضای این هیات برای یک دوره چهار ساله از سوی مجلس سنا انتخاب می‌شوند.

هیات انتخابات جمهوری دومینیکن در واقع تصمیم نهایی را درباره انتخابات ملی می‌گیرد.
بر اساس اصلاحات ایجاد شده در قانون اساسی جمهوری دومینیکن در سال ۱۹۹۴ دادگاه عالی جمهوری دومینیکن دارای ۱۶ عضو است که از سوی شورای ملی قضایی انتخاب می‌شوند.

اعضای این شورا نیز مرکب از رییس جمهور، روسای مجلسین سنا و نمایندگان، رییس دادگاه عالی و یکی از اعضای مخالف دولت است.

اقتصاد در دومینیکن

تولید ناخالص داخلی در این کشور ۴/۸۵ میلیارد دلار است. سه میلیون و ۹۸۶ هزار نفر نیروی کار آن را تشکیل می‌دهند.

نرخ بیکاری در این کشور ۵/۱۵درصد است. ۲/۴۲ درصد از جمعیت این کشور زیر خط فقر زندگی می‌کنند. در سال ۲۰۰۷ نرخ تورم در دومینیکن ۸/۵ درصد بود.

محصولات صادراتی این کشور شامل نیکل آهن، شکر، طلا، نقره، قهوه، کاکائو، تنباکو، گوشت و کالاهای مصرفی است که به کشورهای آمریکا (۷/۷۲ درصد)،انگلیس(۲/۳ درصد) و بلژیک (۴/۲ درصد) صادر می‌شود.

محصولات وارداتی این کشور شامل مواد غذایی، نفت، پنبه، مواد شیمیایی و دارویی است که از کشورهای آمریکا (۹/۴۶درصد)، ونزوئلا (۴/۸درصد)،کلمبیا (۳/۶ درصد)ومکزیک(۷/۵ درصد) وارد می‌شود.

مردم دومینیکن

جمعیت این کشور حدود ۹ میلیون و ۵۰۷ هزار نفر با میانگین سنی ۲۵ سال است. امید به زندگی برای زنان ۷۵ و برای مردان ۷۲ سال است.

۹۵ درصد از مردم این کشور مسیحی کاتولیک هستند. زبان رسمی در دومینیکن اسپانیایی است.

جمهوری دموکراتیک دومینیکن در یک نگاه