تاریخ انتشار: ۲ تیر ۱۳۸۷ - ۰۹:۳۹

مهکامه درودی: «پل ترابیتیا» ساخته «گابور ساپو» درامی فانتزی و ماجراجویانه است که «جاش هاچرسن» و «آنا سوفیا راب» در آن در نقش «جسه» و «لزلی»، دو نوجوانی هستند که با فرار از زندگی واقعی خود، وارد یک دنیای تخیلی و رؤیاگونه می‌شوند. ساپو در این گفت‌وگوی اینترنتی در باره فیلم‌نامه، بازیگران نوجوان فیلم و حال و هوای خود فیلم صحبت می‌کند.

  •  نکته مهم پل‌ترابیتیا این است که با وجود نوجوانانه بودن، فیلمی پخته و کامل است. این لحن خاص را چگونه خلق کردید و چنین فضای دوستانه‌ای را در درون آن به وجود آوردید؟

   وقتی کتابی را که فیلم براساس آن ساخته شده می‌خوانید، متوجه می‌شوید که چقدر شگفت‌انگیز و پراحساس است و چه قصه زیبایی دارد. هدفم این بود که بخش واقعی و واقع‌گرای قصه را به همان صورتی که هست حفظ کنم؛ به همین دلیل، وقتی ماجراجویی‌های بخش خیالی ترابیتیا را می‌بینیم، با یک تضاد بزرگ روبه‌رو می‌شویم.

تماشاچی با دو دنیای کاملاً متفاوت سروکار دارد و این نکته باید روی پرده سینما به شکلی آشکار و کامل به‌چشم می‌آمد. نمی‌خواستم قصه و فضای آن برای بچه‌ها سنگین باشد و احساس کنند با یک موضوع کاملاً جدی روبه‌رو هستند؛ در عین حال نمی‌خواستم بچه‌ها این احساس را هم داشته باشند که با فیلمی کودکانه سروکار دارند. هیچ‌وقت نخواسته‌ام با کودکان و نوجوانان به زبان بچگانه صحبت کنم. آنها خیلی باهوش‌تر از آن چیزی هستند که ما فکر می‌کنیم. پسرچهارساله‌ام سخت تحت‌تأثیر این قصه قرار گرفته بود و سؤال‌هایی از من می‌پرسید که باعث تعجب خودم می‌شد.


«راب» و« هاچرسن» در صحنه ای از فیلم

  •    هنگام ساخت فیلم برای استفاده بیشتر از جلوه‌های ویژه مشکل نداشتید؟

   از همان شروع کار تصمیم گرفتم جلوه‌های ویژه فیلم به اندازه کافی و مناسب باشد و در استفاده از آن زیاده‌روی نکنم. حتی وقتی کتاب را می‌خوانید، سریعاً متوجه می‌شوید که تاکید خیلی زیادی روی جلوه‌های ویژه نیست؛ این جلوه‌ها در خدمت پیشبرد قصه و ماجراهای آن هستند. من هم به همین مقدار استفاده از جلوه‌های ویژه علاقه‌مند بودم.

  •    شما قبل از این، تعداد زیادی انیمیشن کار کرده‌اید. چه‌طور شد که درگیر فیلم زنده‌ای مثل پل ترابیتیا شدید؟

   52 سال است که با تهیه‌کنندگان این فیلم در زمینه انیمیشن همکاری می‌کنم. در تمام این سال‌ها می‌خواستم یک فیلم زنده را کارگردانی کنم. آنها فیلم‌‌نامه را  برایم فرستادند؛ خیلی از آن خوشم آمد. احساس کردم این همان قصه‌ای است که می‌توانم اولین فیلم زنده‌ام را براساس آن بسازم.

  •    اما سن شخصیت‌های فیلم با سن آنها در کتاب تفاوت دارد.

   بله، در قصه جسه و لزلی 12 و 13ساله هستند، ولی فکر کردم بهتر است کمی کوچک‌تر باشند؛ در این حالت تمام بچه‌ها با آنها ارتباط بهتر و نزدیک‌تری برقرار می‌کنند. دوستی در این سن‌و سال صمیمی‌تر و عمیق‌تر است و تماشاچی آن را بهتر باور می‌کند.