همشهری آنلاین_زهرا بلندی: «علی‌اصغر سلطانی» و «فرشته نوری نسب عسگرآبادی» زوج موفقی که ضمن آموزش این حرفه به زنان و مردان علاقه‌مند به خیاطی و نیازمند شغل برای آنها اشتغالزایی می‌کنند، بعد از سال‌ها فعالیت در محدوده‌های مختلف منطقه ۱۹، مدتی است کارگاه مهارت‌آموزی و تولیدی خود را به سرای محله خانی‌آباد نو جنوبی منتقل کرده‌اند. اشتیاق این زوج کارآفرین برای جذب نیروهای جدید از بین اهالی و اشتغالزایی برای حدود ۱۰۰ نیروی کار به‌صورت مستقیم و غیرمستقیم بهانه‌ای شد تا در یکی از روزهای پایانی سال با آنها همراه شویم.
در طبقه زیرزمین سرای محله خانی‌آبادنو جنوبی مستقر شده‌اند. برای رسیدن به این کارگاه تولیدی باید ۲ ردیف پله را پشت سر بگذاریم. پرده‌ای که درست بعد از آخرین پله از سقف آویزان شده نقش در ورودی کارگاه را دارد. به محض کنار زدن پرده با کارگاهی بزرگ روبه‌رو می‌شویم. همه چیز در جای خود قرار گرفته و هرکسی گوشه‌ای از کار را گرفته است. تعدادی داخل یکی از اتاق‌ها در حال شمارش تولیدات آماده شده و بسته‌بندی آنها هستند، چند نفر پشت میز بزرگ برش ایستاده‌اند و از فاصله کمی دورتر صدای چرخ‌های خیاطی به گوش می‌رسد.
«علی‌اصغر سلطانی» کارآفرین ۴۷ ساله که حکم پیشکسوت و مدیر این مجموعه را دارد، شکل‌گیری چنین جایی برای آموزش و اشتغالزایی را بهانه می‌کند تا درباره آغاز فعالیتش در این حرفه صحبت کند. او با اشاره به اینکه فعالیت در حرفه خیاطی را در تعطیلات ۳ ماهه تابستان در ۱۴ سالگی آغاز کرده است، می‌گوید: «روزهای جنگ بود و من کارم را از اتوکاری در یکی از کارگاه‌های خیاطی محله لاله‌زار شروع کردم. مانند امروز نبود که کارفرما طی ۳ ماه خیاطی را به هنرجویانش آموزش بدهد. من بعد از ۲ سال کار کردن به‌عنوان اتوکار توانستم کار کردن با چرخ را تجربه کنم. تجربه دلچسب این هنر اجازه نداد دنبال شغل دیگری بروم.»
سلطانی با اشاره به اینکه خودش بزرگ شده محله یافت‌آباد است و بعد از ازدواج با همسرش از سال ۱۳۷۳ با محله‌های بهمنیار و خانی‌آبادنو آشنا شده است، می‌گوید: «تا سال ۱۳۷۹ در تولیدی به‌عنوان چرخکار کار می‌کردم و بعد از آن تصمیم گرفتم خودم به‌صورت مستقل یک مزون در محله یاخچی‌آباد راه‌اندازی کنم. روزهای اول به تنهایی در مزون کار می‌کردم و همسرم فقط برای گرفتن اندازه‌های مشتری‌هایی که خانم بودند به من کمک می‌کرد.»
سلطانی با بیان اینکه به مرور زمان در محله بهمنیار شناخته شده و علاوه بر رونق کسب و کارش در بین مشتریان، سری‌دوزی یک تولیدی را هم قبول کرده، می‌گوید: «افزایش تعداد مشتری‌های تک‌دوزی از نقاط مختلف شهر و کشور باعث شد دیگر فرصت همکاری با تولیدی را از دست بدهم.
از ۵ صبح تا ۲ شب به‌خصوص روزهای پایانی سال کار می‌کردم، اما تا کی می‌توانستم انقدر سرحال و جوان باشم که از پس این حجم از کار برآیم. پس تصمیم گرفتم کارم را گسترش بدهم و با ایجاد یک کارگاه مهارت‌آموزی و تولیدی هم خیاطی را به علاقه‌مندان آموزش بدهم هم برای آنها اشتغال ایجاد کنم.» او می‌افزاید: «نخستین کارگاه تولیدی ۷۰ متری‌ام را در محله بهمنیار با همسرم و ۲ نیروی کار دیگر در سال ۱۳۹۰ دایر کردم. کم‌کم تعداد نیروها بیشتر و بیشتر شد و در فضاهای مختلف کار کردیم. مدتی است با حمایت‌های خوب شهرداری منطقه ۱۹، مدیر محله خانی‌آباد نو جنوبی و اعضای شورایاری در زیرزمین سرای محله خانی‌آباد نو مشغول کار هستیم.»
- تولید بیش از ۵ هزار لباس در ماه
«از وقتی همسرم مزون راه انداخت برای اندازه‌گیری کمکش می‌کردم. از سال ۱۳۸۶ تصمیم گرفتم به‌صورت جدی کار را از او یاد بگیرم. هدفم از همان ابتدا این بود که بتوانم این هنر را به بانوان دیگر یاد بدهم و برای آنها فرصت کار کردن ایجاد کنم.»
این بخشی از صحبت‌های «فرشته نوری‌نسب عسگرآبادی» بانوی ۴۴ ساله‌ای است که طی این سال‌ها در این کار همراه و رفیق همسرش بوده است. او با بیان اینکه تحصیلاتش فوق دیپلم ادبیات است، اما علاقه‌اش به خیاطی و شوق همکاری با همسر باعث شد تا به این حرفه روی بیاورد، می‌گوید: «راه‌اندازی یک کارگاه تولیدی و مرکز مهارت‌آموزی کار راحتی نبود. اندک سرمایه‌ای را که داشتیم گذاشتیم وسط و کار را با خرید یک میان‌دوز شروع کردیم. اندک اندک با خرید اقساطی، چرخ‌های‌مان را بیشتر کردیم و تعداد نیروهای‌مان را افزایش دادیم.
روزهای نخست با چند شرکت قرارداد می‌بستیم تا نمونه کارهای آنها را به‌صورت سری بدوزیم، اما اکنون به جایی رسیده‌ایم که ضمن ایجاد اشتغال برای حدود ۱۰۰ نیروی کار آقا و خانم که ۱۵ نفر از آنها مستقیم در کارگاه مشغول به کار هستند و مابقی کارهای برش‌خورده را از ما می‌گیرند و در کارگاه‌های کوچک‌تر یا منزل می‌دوزند، طراحی و تولید لباس را هم به عهده گرفته‌ایم و کارهای‌مان را که هرماه به بیش از ۵ هزار مورد می‌رسند به شرکت‌ها و فروشندگان خیابان جمهوری اسلامی عرضه می‌کنیم.»
این بانوی کارآفرین با اشاره به اینکه محدودیتی برای جذب نیروی کار در کارگاه‌شان وجود ندارد، می‌گوید: «تلاش ما این است که بیشتر از افراد آسیب‌دیده و نیازمند حمایت کنیم، با این حال دیگر بانوان و آقایان علاقه‌مند به یادگیری خیاطی و فعالیت در این حوزه هم می‌توانند به این مرکز مراجعه کنند.»
او با اشاره به اینکه بیشتر افرادی که جذب این کار می‌شوند بانوان بی‌سرپرست و بدسرپرست و آسیب‌دیده هستند، می‌گوید: «عده‌ای هر روز اینجا حضور دارند و وظایفی مثل برش و دوخت ودوز و بسته‌بندی را به عهده می‌گیرند، عده‌ای کار خرید وسایل مورد نیاز و ارسال تولیدات را به دوش می‌کشند و گروهی دیگر هم پارچه‌های برش خورده را از ما تحویل می‌گیرند و در خانه یا کارگاه‌های شخصی به دوخت آنها می‌پردازند.» محل سکونت این زوج کارآفرین در این محله نیست و هر روز مسافت زیادی را طی می‌کنند و با عشق و علاقه به اینجا می‌آیند. این بانوی خوشرو با بیان اینکه دعای خیر افرادی که با رضایت هر روز بعد از پایان کار آنها را ترک می‌کنند بیش از هرچیزی حائز اهمیت است می‌گوید: «یکی از دغدغه‌های نیروهای اینجا بیمه است که پیگیر هستیم تا در سال جدید این خواسته آنها را پاسخ بدهیم.»
- دبیر شورایاری محله خانی‌آباد نو جنوبی /تجربه‌مان را در اختیار دیگران می‌گذاریم
با توجه به جمعیت غالب جوانان در محله خانی‌آباد نو جنوبی و از سوی دیگر ضعف مالی برخی خانواده‌ها در جلسات همفکری با شورایاران محله به این نتیجه رسیدیم که مرکز مهارت‌آموزی و اشتغالزایی را در سرای محله ایجاد کنیم. مدیر محله خانی‌آباد نو جنوبی با بیان این موضوع و اینکه با موافقت شهردار محترم منطقه ۱۹، همکاری با این زوج کارآفرین در رشته خیاطی آغاز شد، می‌گوید: «پیش از این افراد مختلفی در جست‌وجوی کار به سرای محله مراجعه می‌کردند و متأسفانه شرمنده این عزیزان می‌شدیم، ولی اکنون به لطف خدا می‌توانیم علاقه‌مندان را به این مرکز هدایت کنیم. زنان سرپرست خانوار، آسیب‌دیده، خانه‌دار و آقایان نیازمند شغل یا حتی شغل دوم بعد از کسب مهارت در مدتی کوتاه به راحتی در اینجا مشغول کار می‌شوند.»
«راضیه شرفی» با بیان اینکه علاقه‌مند است که تجربه خود را برای تأسیس مراکز مشابه با سایرسراهای محله‌ها به اشتراک بگذارد، می‌گوید: «یکی از مهم‌ترین ویژگی‌های این مرکز این است که نیروهای کار بعد از مدتی می‌توانند به‌صورت مستقل در خانه یا کارگاه شخصی خود این حرفه را ادامه بدهند و مجدداً افراد دیگری جذب این کار شوند.»
- صفر تا صد کار را یاد گرفتم
از دوران نوجوانی با خیاطی آشنا بودم و مدت ۷ سال در خانه و کارگاه‌های مختلف کار کردم، اما از وقتی به اینجا آمدم خیلی مهارتم بیشتر شد. این بخشی از صحبت‌های «پویا حسینی» بانوی ساکن محله خانی‌آباد نو است که با بیان آن می‌گوید: «۲ سال و نیم پیش از طریق آگهی روزنامه با این مرکز کارآفرینی آشنا شدم و صاحب شغل شدم. در این مدت صفر تا صد کار را یاد گرفته‌ام، اما وظیفه اصلی‌ام در اینجا چرخکاری و راسته‌دوزی است.» او می‌گوید: «با کار کردن در چنین جایی هم تجربیات بیشتری کسب کرده و هم احساس آرامش بیشتری می‌کنم.»
- امنیت شغلی و محیط سالم
«سیداکبر حسینی» خیاط ۴۹ ساله که همراه همسرش در اینجا مشغول به کار شده‌اند با اشاره به اینکه از نوجوانی فعالیت در حرفه خیاطی را آغاز کرده است، می‌گوید: «در زمینه خیاطی مهارت داشتم، اما در یک شرکت خصوصی مشغول کار بودم که به دلیل ورشکستگی ما را تعدیل کرد.» حسینی با اشاره به اینکه از ۱۲ سال پیش به‌صورت مداوم خیاطی می‌کند، می‌گوید: «۲ سال و نیم قبل با این کارگاه آشنا شدم و به دلیل امنیت شغلی و محیط سالمی که دارد در اینجا ماندگار شده‌ام.»
- زوجی که از نظرکاری و اخلاقی نمونه‌اند
جزو نیروهای بیرون‌بر است. تعدادی از کارهایی که آماده شده را به مدیر کارگاه تحویل می‌دهد و کارهای جدیدی که باید این هفته دوختن آنها را آغاز کند در دست گرفته است. «طیبه کبیری» بانوی ۵۲ ساله ساکن محله احمدآباد مستوفی با اشاره به اینکه از ۵ سال پیش با این زوج کارآفرین آشنا شده و همکاری‌اش را با آنها آغاز کرده است، می‌گوید: «همیشه عاشق خیاطی بودم. تقریباً از ۱۳ سالگی گذراندن دوره‌های خیاطی را شروع کردم. پیش از این شخصی‌دوز بودم و دوست داشتم کاری ثابت داشته باشم به همین دلیل با این دوستان همکاری‌ام را شروع کردم. هفته‌ای حدود ۱۰۰ کار به خانه می‌برم و می‌دوزم.» او درباره مزایای فعالیتش در اینجا می‌گوید: «کار کردن با این زوج که از نظر کاری و اخلاقی نمونه هستند برایم رضایتبخش است.»
- آخرین و بهترین کارگاه خیاطی
«خدیجه رضازاده» جزو بانوان سرپرست خانوار محله عبدل‌آباد است که از طریق دوستانش با این مرکز آشنا شده و از ۳ سال پیش همکاری‌اش را با این زوج کارآفرین آغاز کرده است. او درباره آغاز فعالیتش در رشته خیاطی می‌گوید: «از سال ۱۳۷۸ با اخذ دیپلم خیاطی فعالیت در این رشته را آغاز کردم. ابتدا با چرخ‌دستی در خانه کار می‌کردم، سپس مشغول فعالیت در مؤسسه‌های مهارت‌آموزی بانوان سرپرست خانوار شدم و اینجا آخرین و بهترین جایی است که در آن تجربه کار داشته‌ام.» می‌گوید: «با وجودی‌که آقایان دیگری هم در اینجا مشغول کار هستند، اما در محیط کارم خیلی احساس راحتی می‌کنم و امنیت دارم.»
- دوست دارم روزی خودم صاحب کارگاه شوم
«مبینا» دختر ۱۹ ساله‌ای است که برای کمک به مخارج زندگی خانواده در این کارگاه مشغول به کار شده است. او با اشاره به اینکه با معرفی یکی از بانوان خیر محله با این مرکز آشنا شده است، می‌گوید: «پیش از این مدتی در یک مؤسسه انتشاراتی فعالیت داشتم و از ۲ ماه پیش کارم را در اینجا به‌عنوان وسط‌کار شروع کرده‌ام. در همین مدت کوتاه تا حدودی با خیاطی آشنا شده‌ام و خیلی از نظر روحی حالم خوب است.» او می‌گوید: «دوست دارم بتوانم آنقدر در این حرفه مهارت کسب کنم که روزی خودم صاحب کارگاه باشم و برای افراد دیگر چنین امکاناتی فراهم کنم.»