همشهری آنلاین _ معصومه حق‌جو: ب آنها می‌خواهند چرخ اقتصاد خانواده خود و دیگر بانوان را با همت و تلاششان به حرکت درآورند، خواه با آموزش یک حرفه مانند خیاطی یا دعوت به کار بانوان توانمند. در سرای محله وصال شیرازی، ۲ بانوی هنرمند در مزون طلوع هنر که ۶ ماه از فعالیتش می‌گذرد، فضایی برای بانوان علاقه‌مند فراهم کرده‌اند تا با آموزش هنر خیاطی برای خود اشتغالزایی کنند.
- تولید بیشتر؛ نیازمند سرمایه
«سیده لیلا حسینی» خیاط و طراح لباس ماهری است که به گفته خودش، از کودکی به‌دوزندگی علاقه داشته است: «دایی و ۳ تا از عموهایم هم خیاط حرفه‌ای هستند. این علاقه در من هم وجود داشت و از ۹سالگی یادگیری خیاطی را شروع کردم. آنچه باعث شد مادرم برای ثبت‌نامم در کلاس خیاطی اقدام کند، کنجکاوی من درباره نحوه دوخت و پارچه لباس عروسکم بود. همین باعث شد تا زمانی که ۱۰ ساله شدم، از مادر دوستم درخواست کنیم به من خیاطی آموزش بدهد. البته زمان زیادی برد تا خیاطی را با توجه به سنم یاد بگیرم، کشیدن الگو و... برای دختربچه‌ای به سن من سخت بود. بعد از یک سال و تحقیق‌های مادرم، بالاخره در آموزشگاه خیاطی ثبت‌نام کردم و به‌صورت حرفه‌ای آموزش دیدم. مدرس آموزشگاه باور نداشت دختری به سن من بتواند از عهده این کار بربیاید. در هر حال از دوم راهنمایی به بعد مشتری داشتم و در اتاق جداگانه‌ای که خانواده به من داده بودند، خیاطی می‌کردم.» علاقه حسینی به اندازه‌ای بود که در دبیرستان هم رشته طراحی لباس را انتخاب کرد: «ازدواجم موجب شد ۱۵ سال وقفه در ادامه تحصیلم ایجاد شود، اما بالاخره مدرک کارشناسی را در رشته طراحی لباس گرفتم.»
این بانوی هنرمند که مدرک مربیگری از سازمان فنی و حرفه‌ای هم دارد، چند سالی هم هست در شبکه یک، برنامه سیمای خانواده، خیاطی آموزش می‌دهد: «با فیلم‌های آموزشی در فضای مجازی این هنر را به علاقه‌مندان آموزش می‌دهم. همین فیلم‌های آموزشی بود که حدود ۳ سال قبل باعث آشنایی من و خانم کرمیان شد. ایشان فیلم‌های آموزشی‌ام را در تلگرام دیده بود و بعدها به آموزشگاهی که تدریس می‌کردم مراجعه کرد. حالا ۶ ماه است که با هم همکاریم و قصد داریم سال ۱۴۰۰ یک تولیدی بزرگ در سرای محله راه‌اندازی کنیم تا سهمی در اشتغالزایی بانوان بی‌سرپرست یا بدسرپرست داشته باشیم. اگر نیاز باشد طبقه دیگری از سرای محله را اجاره می‌کنیم.»
مزون طلوع هنر علاوه بر قبول سفارش دوخت، یک روز در هفته کلاس‌های حضوری به‌صورت خصوصی هم در سرای محله وصال شیرازی برگزار می‌کند. البته فعلاً کلاس‌های حضوری دایر نیست، ولی بعد از عید آموزش‌ها را ادامه می‌دهند.
این بانوی هنرمند نقش شهرداری‌ها در حمایت از اشتغال بانوان را پررنگ می‌داند: «شهرداری‌ها و سراهای محله می‌توانند در زمینه بازار فروش، مخصوصاً در دوران کرونا، با بانوان کارآفرین و هنرمند همکاری کنند. به‌عنوان مثال، با برپایی غرفه در فضاهای سبز عمومی و پارک‌ها در روزهای آخر سال می‌توانند بازاری برای عرضه تولیدات بانوان فراهم کنند.»
حسینی معتقد است اگر مزون سرمایه لازم را داشته باشد می‌توان کار را گسترش داد: «تولید بیشتر نیازمند سرمایه برای خرید مواد اولیه و تجهیزات است که اگر فراهم باشد می‌توان بانوان بیشتری را تحت پوشش قرار داد.»
- هوای هم را داشته باشیم
«خدیجه کرمیان» ۴۴ سال است به‌صورت حرفه‌ای خیاطی می‌کند و مانند همکارش، حسینی، از کودکی به خیاطی علاقه داشته و کم‌کم این هنر را از ۱۱ سالگی آموخته است: «۱۰ ساله بودم که پدرم برایم چرخ خیاطی خرید و یک سال بعد یادگیری را شروع کردم. استعداد زیادی داشتم و یادم است ۱۲ ساله بودم که دوره آموزشی را تمام کردم، البته هنوز پایم به پدال چرخ خیاطی نمی‌رسید. از همان روزها بود که همسایه‌ها برای اندازه‌گیری و سفارش دوخت به منزلمان می‌آمدند. در ۱۵ سالگی دیگر یک خیاط ماهر شده بودم. بعدها که ازدواج کردم، همسرم درگیر جبهه و بعد دانشگاه شد و از همان روزها برای خانواده‌ام با همین هنر خیاطی درآمدزایی می‌کردم.»
این بانوی هنرمند می‌گوید: «زمانی که هنوز به تهران مهاجرت نکرده بودیم در شهرستان کوهدشت برای افرادی که بضاعت شرکت در کلاس را نداشتند یا سرپرست خانوار بودند، دوره آموزشی رایگان برگزار می‌کردم؛ معتقدم همه باید به هم کمک کنیم و هوای هم را داشته باشیم. در کنار تدریس خیاطی، پارچه هم می‌فروختم.»
کرمیان بعد از فوت همسرش و مهاجرت به تهران، خیاطی را در منزلش ادامه داد: «کار در منزل و تردد مشتری‌ها دشواری‌های خود را داشت. خبردار شدم در سرای محله به بانوان مکانی برای فعالیت اختصاص داده می‌شود. با پیگیری‌ها موفق شدم در سرای محله وصال شیرازی مکانی را اجاره کنم و در آنجا مستقر شوم.»
او می‌گوید شیوع ویروس کرونا همزمان با روز اول آموزش در سرای محله بود: «محدودیت در برگزاری کلاس و از طرف دیگر تنهایی کار کردن و قبول سفارش برایم دشوار بود. بنابراین، به خانم حسینی پیشنهاد همکاری دادم و او هم پذیرفت. حالا در محله شناخته‌شده هستیم و حتی از محله‌های دیگر هم مشتری‌های ثابت داریم.» این بانوی هنرمند معتقد است اگر سرمایه داشته باشد می‌تواند کار را گسترش بدهد و با راه‌اندازی یک واحد تولیدی، اشتغالزایی کند: «شهرداری می‌تواند مزون ما را به افراد و سازمان‌های مختلف برای تولید پوشش اداری معرفی کند تا هم کسب درآمد و هم در این وضعیت نامناسب اقتصادی اشتغالزایی کنیم. اگر اداره بانوان شهرداری بتواند وام بدون بهره‌یا با بهره‌کم در اختیار ما قرار بدهد، می‌توانیم تجهیزات بخریم و به افرادی که بضاعت ندارند خیاطی آموزش بدهیم تا از این راه بتوانند برای خانواده نان‌آور باشند.»
کرمیان نبود بازار فروش را، علاوه بر کمبود سرمایه، مانع دیگری در کسب و کار می‌داند: «به‌عنوان مثال، خرید پارچه برای دوخت‌ودوز باعث می‌شود تا سرمایه ما در صورت نبود بازار مناسب راکد بماند. همکاری با مغازه‌دارها هم به صرفه نیست، چون زیر بار تأمین پارچه نمی‌روند و کار را آماده از ما می‌خواهند. این در حالی است که ما دوزنده انبوه و سری‌دوزی نیستیم و کیفیت تولیدات ما به اندازه مزون‌های معروف است.» این بانوی هنرمند که خود را در حرفه‌اش صددرصد موفق می‌داند، آرزو دارد سرمایه‌ای داشته باشد تا بتواند به بانوان آموزش بدهد و آنها را خودکفا کند.
- بانوان را نادیده نگیریم
بی‌شک بسیاری از جوامع پیشرفته توسعه‌یافتگی خود را مرهون حضور فعال بانوان در عرصه‌های مختلف اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی و صنعتی هستند. بنابراین، نادیده گرفتن بانوان در عرصه اشتغال یعنی قطع رگ‌های حیاتی یک جامعه. اهمیت حضور آنها بر هیچ‌کس پوشیده نیست و مسئولیت‌ها و نقش‌هایشان در خانه و خانواده و نیز ناملایمت‌های جامعه هنوز نتوانسته حضور آنها را کمرنگ کند. هنوز هم نگاه تبعیض‌آمیز به بانوان در صندوق‌های کارآفرینی وجود دارد، در حالی که بانوان هم باید از حق یکسانی در این صندوق‌ها برخوردار باشند. به امید روزی که شاهد نگاه برابر به این قشر پرتلاش باشیم و بستر مناسب برای بروز استعدادهای آنها فراهم باشد.
نظر شما