به گزارش همشهری آنلاین به نقل از بهداشت نیوز، متخصصان تغذیه و سلامت می‌گویند هرچند بسیاری از افرادی که اضافه‌وزن دارند بارها ملامت شده‌اند که پرخوری، دلیل چاقی آن‌هاست اما نتایج یک تحقیق جدید، این گفته را تایید نمی‌کند.
اگرچه زیاد خوردن می‌تواند بخشی از مشکل باشد اما شواهدی وجود دارد مبنی بر این که مصرف غذاهای بی‌کیفیت به ویژه کربوهیدرات‌های فرآوری شده، باعث افزایش وزن می‌شوند هرچند در حجم کم یا معمولی خورده شوند.
بر اساس اطلاعات مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری‌های ایالات‌متحده، چاقی بیش از ۴۰ درصد از بزرگسالان آمریکایی را تحت تأثیر قرار می‌دهد و بر اساس آمار سلامت در سال ۲۰۱۹ میلادی، این رقم برای انگلیسی‌ها در حدود ۲۸ درصد بوده است.
این عارضه بخش قابل‌توجهی از مردم را در معرض خطر بیشتری در رابطه با بروز بیماری‌های قلبی، سکته مغزی، دیابت نوع دو و حتی انواع خاصی از سرطان قرار می‌دهد و همچنین نشان می‌دهد که چاقی، بیشتر افرادی را که در مناطق محروم زندگی می‌کنند، تحت تأثیر قرار می‌دهد.
داده‌های نظام سلامت عمومی انگلیس (NHS) نشان می‌دهد که طی سال‌های ۱۹-۲۰۱۸ میلادی بیش از ۱۱ هزار مورد بستری در بیمارستان به‌طور مستقیم به چاقی مربوط بوده است.
مقاله جدیدی در مورد علل چاقی در مجله تغذیه بالینی در آمریکا منتشر شده که نشان می‌دهد چاقی با مصرف غذاهای بی‌کیفیت و کربوهیدرات‌های فرآوری شده بیشتر مرتبط است تا با پرخوری.
نویسندگان این مقاله استدلال می‌کنند که بر اساس یک مدل جدید مربوط به علت چاقی و مدیریت وزن، موسوم به مدل کربوهیدرات-انسولین، مسئولیت شیوع چاقی بر گردن الگوهای رژیم غذایی مدرن است که مشخصه آن، مصرف بیش از حد غذاهایی با بار قندی بالا به ویژه کربوهیدرات‌های فرآوری شده و سریع هضم است.
بر اساس این مدل، این غذاها باعث واکنش‌های هورمونی می‌شوند که متابولیسم ما را به‌طور اساسی تغییر می‌دهد و در نتیجه باعث ذخیره چربی، افزایش وزن و چاقی می‌شود.
متخصصان می‌گویند: هنگامی‌که ما کربوهیدرات‌های بسیار فرآوری شده می‌خوریم، بدن ترشح انسولین را افزایش می‌دهد و ترشح گلوکاگون را سرکوب می‌کند. این به نوبه خود به سلول‌های چربی علامت می‌دهد که کالری بیشتری ذخیره کنند و در نتیجه کالری کمتری برای سوخت ماهیچه‌ها و سایر بافت‌های فعال متابولیکی در اختیار بدن قرار می‌گیرد.
به نوشته روزنامه ایندیپندنت، مدل کربوهیدرات-انسولین به جای اینکه مردم را به کمتر خوردن ترغیب کند، راهبردی که در درازمدت جواب نمی‌دهد، راه دیگری را پیشنهاد می‌کند که آن تمرکز بیشتر روی آنچه می‌خوریم است.