همشهری آنلاین - حسن حسن‌زاده: همسایه‌ها خانه‌تکانی را از نیمه‌های اسفند شروع کرده بودند تا وقتی توپ تحویل سال در شد و مهمان‌ها از راه رسیدند، خانه برای پذیرایی آماده باشد. مثل همه محله‌های تهران قدیم، دم عید بساط عروسی هم در چند خانه به راه بود. همسایه‌های دیوار به دیوار هم خودشان را مسئول برگزاری مراسم عروسی همسایه می‌دانستند و خانه آنها برای میزبانی از مهمان‌های عروسی آذین‌بندی شده بود.
قصه‌های خواندنی تهران را اینجا دنبال کنید
اما جمعه ۱۴ اسفند ۱۳۶۶، ساعت ۱۴:۱۴ دقیقه، همان ساعتی که بسیاری از اهالی محله وحیدیه مشغول استراحت در خانه‌های خود بودند، موشک رژیم بعثی در محدوده میان خیابان‌های نظام‌آباد و دماوند، به منازل مسکونی اصابت کرد. در یکی از این خانه‌ها مراسم عروسی برپا بود و در یک لحظه جشن و شادی جای خود را به عزا و ماتم داد. سال‌ها از آن جمعه تلخ محله وحیدیه می‌گذرد اما همسایه‌ها هنوز وقایع آن روز را فراموش نکرده‌اند.
«مهین قاسمی» یکی از شاهدان عینی آن حمله موشکی و از ساکنان خیابان بخت‌آزاد می‌گوید: «نزدیک عید بود و داشتیم خانه‌تکانی می‌کردیم. بچه‌ها در حیاط مشغول بازی بودند که ناگهان صدای مهیبی تمام محله را برداشت. در یک لحظه تمام شیشه‌های خانه شکست. اولش فکر کردم زلزله آمده. سراسیمه از پله‌ها پایین دویدم که وارد حیاط شوم و بچه‌ها را به جای امن ببرم. دست بچه‌ها را گرفتم و با هم وارد کوچه شدیم. وقتی در خانه را باز کردم، هیچ چیز در کوچه شبیه قبل نبود. با اینکه موشک به چند کوچه بالاتر از خانه ما خورد اما تمام محله را گرد و خاک برداشته بود و صدای شیون از خانه‌های بالادست محله به گوش می‌رسید. صدای انفجار و اضطراب لحظات پس از آن چنان دلهره‌آور بود که خانم همسایه ما که دوقلو باردار بود، همان لحظه سقط جنین کرد. بعد از این موشکباران بود که لوازم ضروری‌مان را برداشتیم و به اراک شهر آبا و اجدادی‌مان رفتیم تا موشکباران تهران تمام شود.»
شهادت ۳۷ نفر از اهالی
در محله وحیدیه، موشک به محدوده مسکونی این محله، جایی که ده‌ها خانه دیوار به دیوار هم قرار داشتند و در یکی از همان خانه‌ها مراسم عروسی برپا بود اصابت کرد. بعد از ظهر جمعه، بسیاری از اهالی محله در این خانه بودند و همین مسئله باعث شد تعداد شهدا و مجروحان این حمله موشکی بیشتر شود. در اثر اصابت این موشک با محدوده مسکونی محله، ۳۷ نفر از اهالی وحیدیه شهید و ۱۱۴ نفر زخمی شدند.
قاسمی می‌گوید: «خانه‌ها و مغازه‌های بسیاری خراب شد. وقتی با بچه‌ها از خانه بیرون آمدم و به کوچه نگاه کردم دیدم ماشین‌هایی که کنار خیابان و نزدیک محله حادثه پارک کرده بودند، آتش گرفته‌اند. چون شیشه‌ها خرد شده بود، خیلی از اهالی با خرده‌شیشه‌هایی که از خانه‌ها به بیرون پرت شد زخمی شده بودند و نیروهای امدادی به سرعت آنها را به مراکز درمانی اطراف بردند.»
براساس گزارش ستاد بازسازی مناطق موشک‌خورده، در حمله موشکی محله وحیدیه، ۱۲۶ واحد مسکونی تا مرز ۵۰درصد، ۶ واحد ۵۰ تا ۷۰درصد و ۱۷ واحد مسکونی ۷۰ تا ۱۰۰درصد تخریب شدند.
زخمی‌ها را به بیمارستان بوعلی بردند
این پایان ماجرای موشکباران جمعه ۱۴ اسفند ۱۳۶۶ نبود. ساعت ۱۸:۰۸ دقیقه، دومین موشک قبل از اینکه به زمین برسد و ساعت ۲۱:۵۵ دقیقه موشک سوم هم در آسمان تهران پیش از برخورد به هدف منفجر شد. با وجود این، پس از حمله موشکی ساعت ۱۴:۱۴ دقیقه به محله وحیدیه، تمام محله شانه به شانه نیروهای امدادی مشغول انتقال مجروحان به مراکز درمانی اطراف به‌ویژه بیمارستان بوعلی در خیابان دماوند بودند.
«محمد فرزادگوهر» رئیس وقت بیمارستان بوعلی دراین‌باره گفته بود: «جمعه، آمبولانس‌ها و مردم ۳۳ زخمی به این بیمارستان آوردند. ۱۷ نفر سرپایی مداوا شدند و رفتند. اما بقیه بستری شدند. همه کارکنان بیمارستان با تمام وجود در روز تعطیل به بیمارستان آمدند و کمک کردند. حتی دکتر نصیری، یکی از جراحان بیمارستان که در ترافیک مانده بود، ماشینش را همانجا رها کرد و دوان دوان خود را به بیمارستان رساند تا هرچه زودتر به اتاق عمل برود.»