همشهری آنلاین- آرش نهاوندی: یک مطالعه جدید که در نشریه «آنالز آف اینترنال مدیشین» (Annals of Internal Medicine) منتشر شده، تاثیرات غذا خوردن با محدودیت زمانی (TRE) که نوعی از روزه‌داری متناوب (IF) محسوب می‌شود را در افراد مبتلا به سندرم متابولیک بررسی کرده است.
به گزارش هلت لاین، کشف مداخلات سبک زندگی برای کاهش بار سندرم متابولیک کار حیاتی برای محققان است. برخی از دانشمندان بر این باورند که غذا خوردن با محدودیت زمانی (TRE) ممکن است به افراد مبتلا به بیماری‌ها و عوارض قلبی و عروقی کمک کند.
غذا خوردن در یک محدوده زمانی چیست؟
در صورت عدم درمان، افراد مبتلا به سندرم متابولیک خطر ابتلا به دیابت و بیماری قلبی در این بیماران افزایش می‌یابد. سندرم متابولیک یک اصطلاح کلی است که برای مجموعه‌ای از عوامل خطر قلبی و عروقی به کار می‌رود، از جمله این عوامل می‌توان به فشار خون بالا، سطح قند خون بالا، چربی اضافی دور کمر، سطوح بالای تری گلیسیرید (چربی خون)، سطوح پایین کلسترول خوب (HDL) اشاره کرد. پیروی از پروتکل غذا خوردن در یک محدوده زمانی به معنای مصرف کالری برای تعداد معینی از ساعات در روز است. خارج از این زمان‌ها، فقط آب یا چای سیاه و قهوه بدون شیرینی ممکن است مصرف شود.
به عنوان مثال، در شرایط عادی اگر فردی صبحانه خود را ساعت ۹ صبح بخورد و آخرین وعده غذایی خود را در ساعت ۹ شب تمام کند، ۱۲ ساعت فرصت غذا خوردن دارد. اما اگر تصمیم فرد بر رعایت پروتکل یا رژیم غذایی «در یک محدوده زمانی» باشد. شاید این فرد صبحانه خود را حذف کند، اولین وعده غذایی خود را ظهر بخورد و آخرین وعده غذایی خود را در همان زمان معمول بخورد. این به فرد فرصتی ۹ ساعته برای غذا خوردن می‌دهد که زمانی کمتر از محدوده زمانی غذا خوردن عادی در طول روز است.
نتایج امیدوار کننده
آخرین مطالعه یک کارآزمایی تصادفی کنترل شده مبتنی بر استاندارد طلایی تحقیقات پزشکی است. دانشمندان در این مطالعه ۱۰۸ فرد مبتلا به سندرم متابولیک با میانگین سنی ۵۹ سال را انتخاب کردند.
برای مطالعه ۳ ماهه، محققان شرکت کنندگان را به دو گروه تقسیم کردند:
- مشاوره تغذیه (فرآیندی که طی آن یک متخصص سلامت با آموزش‌های ویژه در تغذیه به افراد کمک می‌کند تا انتخاب‌های غذایی سالم داشته باشند و عادات غذایی سالم را شکل دهند)
- مشاوره تغذیه به علاوه یک مداخله شخصی با محدودیت زمانی ۸ تا ۱۰ ساعته غذا خوردن
در ابتدای مطالعه، میانگین پنجره غذا خوردن شرکت کنندگان کمی بیش از ۱۴ ساعت بود. در طول این مطالعه، آن‌ها پنجره غذایی خود را حدود ۴ ساعت کاهش دادند.
در پایان مطالعه، گروه دارای محدودیت زمانی در غذا خوردن به طور قابل توجهی HbA۱c یا هموگلوبین A۱C خود را که نشانگر میانگین سطح قند خون مورد استفاده برای نظارت بر دیابت است، بهبود بخشید. آدریان هرناندز، متخصص تغذیه که در این مطالعه شرکت نداشت، گفت: کاهش HbA۱c خطر ابتلا به دیابت نوع ۲ را کاهش می‌دهد. با کاهش خطر یا پیشرفت دیابت نوع ۲، توسعه سندرم متابولیک نیز کاهش می‌یابد.
افرادی که در گروه غذا خوردن در زمان محدود بودند بدون از دست دادن توده عضلانی، وزن، شاخص توده بدنی (BMI) و چربی شکمی خود را کاهش دادند که همه اینها در صورت حفظ می‌تواند خطر ابتلا به بیماری مزمن را کاهش دهد. اگرچه نتایج امیدوارکننده است، نویسندگان این مطالعه بر این نکته تاکید دارند که این مطالعه مدت نسبتا کوتاهی بود، و آن‌ها باید به گزارش‌های شرکت‌کنندگان در هنگام غذا خوردن تکیه می‌کردند که همیشه قابل اعتماد نیست.
هرناندز در این باره گفت: در حالی که محدودیت‌های واضحی برای این مطالعه وجود دارد، من همچنان می‌گویم محدودیت زمانی در غذا خوردن یک گزینه مناسب برای کسانی است که شرایط متابولیک دارند.
محدودیت زمانی چگونه سلامت متابولیک را درمان می‌کند؟
ربکا راسل، متخصص که در این مطالعه شرکت نداشت، توضیح داد که چگونه غذا خوردن در یک محدوده زمانی می‌تواند به افراد مبتلا به سندرم متابولیک کمک کند.
او در این باره گفت: یکی از دلایلی که ممکن است غذا خوردن در یک محدوده موثر باشد این است که مصرف غذا را با ریتم طبیعی شبانه روزی بدن هماهنگ می‌کند.
ریتم‌های شبانه‌روزی بدن به تنظیم افزایش و کاهش سطح هورمون‌ها در طول روز، چرخه‌های خواب و بیداری، متابولیسم، هضم و موارد دیگر کمک می‌کنند. راسل ادامه داد: با محدود کردن غذا به یک بازه زمانی ۸ تا ۱۰ ساعته، می‌توانیم با جزر و مد طبیعی بدن خود کار کنیم و کارایی متابولیک را افزایش دهیم. ر اسل توضیح داد که غذا خوردن در زمانی که بدن به طور طبیعی برای هضم و استفاده از انرژی آماده است ممکن است به بهبود تنظیم قند خون، پروفایل لیپیدی و سلامت متابولیک کلی کمک کند.
بیشتر بخوانید: