از خود پرسیدم آخرین باری که در خیابان گروهی کودک را در حال بازی «گل‌کوچک» با توپ پلاستیکی دیدی کی بود؟ مدت‌هاست چنین صحنه‌ای ندیده‌ام. بچه‌ها در خیابان هم بیشتر با توپ‌های بادی بازی می‌کنند، توپ‌های چرمی فوتبال که خودشان به آن «چهل‌تکه» می‌گویند. آنها در بازی با این نوع توپ دروازه را نیز بزرگ‌تر می‌گیرند. بنابراین دروازه‌های کوچکی که معمولاً به آهنگران سفارش داده می‌شد و پشتش را با گونی می‌پوشاندند، کمتر در خیابان‌ها دیده می‌شود.
بازی گل‌کوچک با توپ پلاستیکی البته هنوز در محلات فقیرنشین و شهرستان‌ها رایج‌تر است. معمولاً بخشی از یک توپ پلاستیکیِ راه‌راه قرمز و سفید را طوری با چاقو می برند که توپی دیگر از همان نوع درون آن جای گیرد. این توپ دولایه برای بازی تکنیکی و ظریف «گل‌کوچک» ایده‌آل است. اما توپ‌های بزرگ‌تر بادی یا «چهل‌تکه»، به ویژه روی زمین آسفالت، اجازه اجرای تکنیک‌های «گل‌کوچک» را نمی‌دهد. بزرگی دروازه هم بخشی از ظرافت بازی را می‌گیرد.
به نظر می‌رسد یکی از دلایل موفقیت بازیکنان فوتسال ایران و تکنیک بالای فوتبالیست‌های ایرانی این است که آنها در کودکی «گل‌کوچک» بازی کرده‌اند. اگر افول «گل‌کوچک» به سراسر ایران تسری یابد، آیا باید منتظر رخت بربستن «ظرافت» از فوتبال ایرانی بود؟
همشهری آنلاین - امید پارسانژاد: هیچ‌یک از پنج بقال محله ما توپ پلاستیکی مخصوص «گل‌کوچک» نمی‌فروشند. عصر یک روز تعطیل که بچه‌ها را برای بازی به پارک می‌بردم، از اینکه توپ پلاستیکی در محله پیدا نمی‌شد تعجب کردم، آن هم درست در آستانه آغاز جام‌جهانی و در شرایطی که تب فوتبال همه را فرا گرفته است. این موضوع برای کسی که کودکی و نوجوانی‌اش را در ایران گذرانده باشد در واقع «حیرت‌انگیز» است.
کد خبر 132
