کاش موگابه سفید بود!

در آن زمان از روز بچه‌ها هم به مدرسه رفته بودند و فقط دادیرای همسر پاستون در خانه انتظار همسر و فرزندانش را می‌کشید.

فرصت خوبی برای تلافی بود. طرفداران رئیس‌جمهوری زیمبابوه، دست و پای زن جوان را قطع کردند و پس از غارت منزلش، او را در همان حال رها کردند. انتقام سیاه دیکتاتور به این جا ختم نشد.

مردان سیاه چهره درهای منزل پاستون را هم قفل کردند و آنجا را به آتش کشیدند. این داستان نه یک بار بلکه بارها و بارها برای مردم بینوای زیمبابوه روی داده است: مخالفان دولت حاکم زیمبابوه هر یک از ترس دیکتاتور سیاه مخفی شده‌ و عزیزانشان به دست آدمکش‌های موگابه افتاده‌اند. آنها کشته می‌شوند تا بلکه به این صورت پیغام قاطع رئیس‌جمهوری جدید  به مخالفان برسد.

حتی منزل شهردار هراره هم از این حمله‌های وحشیانه در امان نماند.همسر شهردار هراره زیر مشت و لگدهای مردان موگابه جان سپرد و موگابه همچنان به مسیر ناکجاآباد خود ادامه می‌دهد.

 دیکتاتور پیر پس از پیروزی مضحک در انتخابات تک نفره در برابر دیدگان جهانی حیرت زده سوگند یاد کرد. خشونت‌های وی برای حفظ قدرت در حالی بود که حتی مورگان تسوانگیرای بزرگ‌ترین رقیب موگابه  درست در زمانی اندک که به دور دوم انتخابات باقی مانده بود فقط برای حفظ جان مردم بی‌پناه زیمبابوه از همه چیز دست کشید و پناهنده سفارت هلند شد.

مردم زیمبابوه تاریخ عجیبی دارند. در دهه 70 میلا‌دی که دولت نژادپرست یان اسمیت سفیدپوست در زیمبابوه حکومت می‌کرد، تمامی حکومت‌های سیاه پوست همجوار این کشور راه مخالفت و رویارویی با وی را در پیش داشتند.

حضور گسترده مخالفان اسمیت به گونه‌ای بود که حتی آفریقای جنوبی نیز که از سوی پیروان تبعیض نژادی حمایت می‌شد به یان اسمیت هشدار داد در صورتی که به فکر مردم زیمبابوه نباشد  صادرات برق آفریقای‌جنوبی به زیمبابوه را قطع می‌کند.

چه طور است که این روزها تابو امبکی، رئیس‌‌جمهوری آفریقای جنوبی رابرت موگابه را که سرسخت‌تر از یان اسمیت سفیدپوست است به صورتی ضمنی حمایت می‌کند و از پیکارهای او برای آزادی قاره سیاه سخن می‌گوید؟ گویا امبکی فراموش کرده است که مردم زیمبابوه طی سال‌های بسیار از نژاد پرستی سفیدپوست‌ها رنج کشیده‌اند و اکنون بیش از آن که بخواهند موگابه را به سبب رنگ پوست توجیه کنند به ذره‌ای آرامش و امنیت احتیاج دارند.

مردم زیمبابوه روزگار عجیبی دارند. متوسط طول عمر مردم زیمبابوه در دوران ریاست جمهوری موگابه از 60 سال به حدود 40 سال رسیده است. شاید بیشتر مردم زیمبابوه ثروت‌های هنگفتی داشته باشند، اما تورم 10 میلیون درصدی موجب این امر بوده است.

اگر تا پیش از این هر کسی با 90 دلا‌ر دارایی یک میلیاردر به حساب می‌آمد اما امروز یک تکه نان در این کشور حدود یک میلیارد دلا‌ر زیمبابوه می‌ارزد! جالب این که در دهه 70 میلادی برای مردم زیمبابوه اسمیت شیطان و موگابه همچون یک قهرمان نمود داشت اما حالا مردم از روزگار همان شیطان سفیدپوست با حسرت یاد می‌کنند!

این روزها همه دولتمردان قاره سیاه از کشورهای غربی به سبب این که آنها فقط از روی چهره‌های منفور رهبران سیاسی قضاوت می‌کنند گلایه‌های بسیار دارند. آفریقاییان معترضند که چرا غربی‌ها خیز بلند آنها به سوی دموکراسی ‌و رشد اقتصادی پیوسته آنها را نمی‌بینند.

اما مردمان قاره سیاه نباید فراموش کنند تا زمانی که موگابه برای آنها محترم است نگاه غرب به آنها این چنین است. البته در این میان طرفداران مردم زیمبابوه هم کم نیستند.

لوی مواناسا رئیس‌جمهوری زامبیا بزرگ‌ترین مخالف اوست و نلسون ماندلا‌ قهرمان آزادی مردم آفریقای جنوبی بی‌پرده از شکست تراژیک رهبری موگابه صحبت می‌کند.
آفریقا نباید فراموش کند که غربی‌ها برای زیمبابوه و سایرین، کاری بیش از صدور بیانیه نمی‌توانند انجام دهند.

شاید تنها راه موثر خود آفریقایی‌ها و اتحادیه آفریقا هستند که باید موگابه را در فشار برگزاری انتخاباتی واقعی قرار دهند. شاید لازم باشد بازنشستگی افتخارآمیز موگابه به بهانه ‌بیماری قلبی‌ او سریع‌تر اعلام شود. شاید حتی بتوان با اعطای  یک حساب بانکی پنج میلیون دلا‌ری او را ثروتمندترین مرد زیمبابوه کرد. آفریقایی‌ها حتی می‌توانند موگابه را تحریم کنند و به او دیگر سلاح نظامی ندهند.

نباید اهرم حیاتی موزامبیک، آفریقای‌جنوبی و کنگو را که برق زیمبابوه را تامین می‌کنند فراموش کرد.
البته شاید برخی معتقد باشند که نباید هیچ دیکتاتوری  را با چمدان‌های دلار راهی  تبعید کرد. اما باید توجه کرد که هر راه دیگری پیامدی جز خشونت، جنگ داخلی و کشتار مردم عایدی دیگر نخواهد داشت. اما آیا تحریم موثر است؟ موگابه که خود چنین نظری دارد.

در سال 1987 او از دولت آمریکا خواست تا دولت نژادپرست آفریقای جنوبی را به دلیل یک جنگ داخلی کثیف تحریم کند.

و اما ‌ای کاش موگابه سفیدپوست بود! شاید آن زمان رهبران قاره سیاه می‌توانستند با اقتدار و جدیت بیشتری تصمیم بگیرند و راه را برای دیکتاتور کهنسال کهنه‌کار زیمبابوه مسدود کنند. به خاطر مردم بی‌پناه زیمبابوه، کاش موگابه سفیدپوست بود!

همشهری امارات به نقل از نیویورک تایمز