همشهری آنلاین- الناز عباسیان: بعداز فوت پدرش، تنها مرد خانواده خود و مادرش بود اما در بزنگاه این وطن، راهی جبهه شد. در یک شب 7بار مجروح شد؛ از بینایی دو چشم و سلامتی دستش گرفته تا کتف، کمر و صورت همه فدای راهی که در جبهه انتخاب کرده بود شد. در این شرایط هر کسی جای او بود، خودش را می باخت اما ماند و کاری کرد کارستان. در ادامه گوشه ای از زندگی آیت‌اللهی دکتر «علی اکبر مرتضوی کیاسری» را به روایت خودش در روز جهانی عصای سفید مرور می کنیم.
چرا امام(ره) به او گفت دوباره به جبهه برگردد؟
مرتضوی در عملیات والفجر یک، طلبه بود و برای تبلیغ جهاد به جبهه رفته بود که به شدت مجروح شد. خودش از آن روزهای سخت اینطور تعریف می کند: «وقتی به شدت مجروح شدم همسر 16 ساله ام را صدا کردم و گفتم خانم این شرایط من است. نابینا شدم و زخمی. زندگی با من سخت است. هیچ اجباری نیست که پای من و این زخم هایی که از جنگ به یادگار دارم بمانی. آزاد هستی که انتخاب کنی برای رفتن یا ماندن. همسرم ماند و من همیشه مدیون این فداکاری او هستم.»
سال 1362، یک سالی از مجروح شدن دکتر مرتضوی می گذشت. در مدرسه آیت الله مجتهدی درس می خواند. قرار بود همراه با تعدادی از طلاب به دیدار امام خمینی(ره) بروند. اما آن روز شرایط جسمی امام(ره) مساعد نبود و نمی توانستند سخنرانی کنند. آیت الله مجتهدی از دکتر مرتضوی خواست که دقایقی سخنرانی کند. او سخنرانی کرده و امام (ره) گوش می دهند. مرتضوی در آخر به امام (ره) می گوید تا شما وارد شدید همه دلشان پر می زد برای شنیدن صحبت های شما. اگر از اینجا برویم چه بگویم؟ بگویم امام (ره) صحبت نکردند؟ خواهش می کنم حتی چند دقیقه هم شده برای ما حرف بزنید. امام(ره) بلندگو را گرفته و می گویند از خدا می خواهم بصیرت شما را افزون کند. بعد از این دیدار وقتی همه از اتاق بیرون رفتند، کسی دکتر مرتضوی را صدا می زند و می گوید امام(ره) با شما کار دارند. ملاقاتی خصوصی بین آن ها برگزار می شود. امام (ره) در این دیدار به او می فرمایند: «در شما نفوذ کلام می بینیم خطبه هایتان را از جبهه ها دریغ نکنید.» همین جمله باعث شد دکتر مرتضوی بیش از پیش در جبهه ها حضور پیدا کند. در عملیات آزادسازی فاو شمیایی شده اما جبهه را رها نکرده و حتی در عملیات مرصاد هم شرکت می کند.
همدم جانبازان با عصای سفید
در سال های جنگ تحمیلی، مرتضوی جوان فعال و پر جنب و جوشی بود. حتی وقتی نابینا شد و عصای سفید و عینک سیاه همراه همیشگی اش شد، باز هم از جنب و جوشش کم نشد. کمی که اوضاع زخم هایش بهتر شد، رفت سراغ درس. در کنار درس حوزوی در آزمون دانشگاه شرکت کرد و رشته روانشناسی قبول شد. افسردگی و خانه نشینی جانبازان ناراحتش می کرد. دوست داشت با سواد و دانش، برای زخمی های جنگ مشاور و همدم باشد. الحق که مشاوره خوبی هم شد. خودش می گوید: «وقتی می‌بینم می‌توانم با حرف زدنم، افکار پریشان کسی را آرام کنم حس خوبی به من دست می دهد. آدم‌ها، خلیفه خدا روی زمین هستند. کمک به آنها یعنی یاری‌کردن خدا.»
دکتری خود را در رشته روانشناسی گرفت. مرکز مشاوره‌ای ایجاد کرد و در جبهه حفظ نهاد خانواده و رفع مشکلات زوجین قدم برداشت. با اینکه در جامعه روانشناسی کشور چهره سرشناسی بود اما این مسئولیت به تنهایی اغنایش نمی‌کرد. پی تحصیل در رشته فقه و حقوق رفت. هدفش این بود که بتواند خدمت بیشتری به مردم کند. دکتری علم حقوق را هم اخذ کرد. او با پشتکار زیاد توانست علوم حوزوی را تا سطح4(دکتری) ادامه دهد. این روحانی3مدرک دکتری دارد و ریاست انجمن مراکز خدمات مشاوره و روانشناسی ایرانیان، ریاست سازمان اتحادیه مشاوران و روانشناسان ایثارگر انقلاب اسلامی (سامرا)، ریاست مجمع جانبازان و ایثارگران انقلاب اسلامی ایران و ریاست میز احزاب ایران ازجمله مواردی است که می‌توان اشاره کرد.
جمله طلایی به زوجین؛ از خطاهای هم بگذرید و با هم بسازید
اما نکته شاخص تر در زندگی این مرد این است که او تاکنون چراغ آشتی های خانه های زیادی را روشن کرده است. این جانباز با پشتکار ادامه تحصیل داد و دکتری مشاوره و روانشناسی گرفت و حالا بیشتر به اختلافات زوج‌ها رسیدگی می‌کند و هدفش این است که آنها را با آشتی دوباره به زیر یک سقف بفرستد. تاکنون ببش از 75هزار مشاوره انجام داده است. خودش می گوید: «من چه در زندگی خودم و چه مشاوره زوج‌ها سعی کرده‌ام الگوی فکری امام‌خمینی(ره) را اجرا کنم. ایشان وقتی خطبه عقد بین عروس و دامادها جاری می‌کرد می‌گفت: «بروید با هم بسازید». در این جمله هزاران نکته ظریف نهفته است؛ یعنی اینکه از خطاهای هم بگذرید. به‌خاطر هم فداکاری کنید. گذشت کنید.»
نظر شما