همشهری آنلاین: جواد خواجوی بیشتر از اینکه بازیگر باشد صداپیشه و کمدین است؛ اما بعدها در سریال‌های مختلف بازی کرد که از آن میان می‌توان به«سرباز»، «نوروز رنگی» و «محرمانه» در تلویزیون و سریال«یاغی» به کارگردانی محمد کارت و «آفتاب‌پرست» به کارگردانی برزو نیک‌نژاد در شبکه نمایش خانگی اشاره کرد. خواجوی یکی از چهره‌های فضای مجازی است که این فضا مسیر ورودش را به حرفه بازیگری هموار کرد. این بازیگر جوان نویسندگی چند قسمت از برنامه «دیرین دیرین» را درکارنامه خود دارد و در رئالیتی‌شوی شب‌های مافیا با دیگر بازیگران حضور داشته است؛ البته حضور در صحنه نمایش هم در کارنامه هنری‌اش دیده می‌شود. او سال گذشته در نمایش «زیرزمینی‌ها» بازی کرد؛ نمایشی که توانست مخاطب خوبی داشته باشد. این بازیگر از تجربه‌هایش در بازیگری می‌گوید و اینکه چرا تلویزیون دیگر برنامه‌های جذاب ندارد.
بازیگران هم علاقه‌مندی‌هایی به برخی از بازی‌ها دارند، از گیم‌های مختلف تا بازی‌های جمعی. خودتان از چه بازی‌ای خوش‌تان می‌آید؟
از بین بازی‌ها پانتومیم را دوست دارم و در جمع شعبده‌بازی می‌کنم؛ البته مدتی است به بازی مافیا هم علاقه‌مند شده‌ام و به لیست بازی‌های گروهی‌مان اضافه شده است. من در یک سری دیگر از شب‌های مافیا هم بازی کرده بودم و از آن‌موقع با مافیا کمی آشنا شده بودم، تا اینکه قرار شد در زودیاک حضور داشته باشم. زودیاک بازی جذابی است و تفاوتش با سناریوهای دیگر مافیا این است که در زودیاک شهروندان خیلی قابلیت دارند. قبل از زودیاک هرجا مافیا بازی می‌کردم، اگر کارت مافیا جلویم نمی‌آمد، حوصله بازی‌کردن نداشتم؛ اما در زودیاک شهروندبودن برایم جذاب‌تر است چون قابلیت‌های جذابی دارد که بازی را مفرح‌تر می‌کند. تجربه زودیاک بسیار دلنشین بود.
شما هم کار هنری خود را از صحنه تئاتر شروع کردید و تجربه اجرا در شهری مثل مشهد را دارید. از شروع فعالیت هنری‌تان بگویید.
کارم را از تئاتر خیابانی در مشهد شروع کردم و در کنارش از بچگی ساززدن را دوست داشتم؛ روی قابلمه ضرب می‌گرفتم، تا اینکه بعدا ساز خریدم. در هنرستان سینما خواندم چون به بازیگری علاقه زیادی داشتم. علاقه‌ام به فضای هنر باعث شد تجربه‌های متفاوتی مثل دستیاری کارگردان و تدوین و تصویربرداری و صدابرداری را هم داشته باشم. از طرفی هم با رواج فضای مجازی و تولید کلیپ‌های سرگرمی در این فضا ویدئوهای مختلفی را با لهجه مشهدی صداگذاری می‌کردم. از جایی به بعد ویدئوهایم بیشتر و بیشتر دیده شد و تعداد قابل توجهی دنبال‌کننده به صفحه‌ام اضافه شد. علاقه‌ام به فضای بازیگری باعث شد از ارتباطاتی که از طریق فضای مجازی برایم مهیا شده بود، استفاده کنم و بتوانم در فیلم و سریال و تئاترهای بهتری کار کنم و این مسیر من را کم‌کم به آرزوهایم نزدیک کرد.
راه ورود شما به دنیای بازیگری تئاتر بوده؛ البته در فضای مجازی هم فعالیت گسترده‌ای دارید. کدام را ارجح می‌دانید؟
من خیلی بازیگری را دوست دارم. از طرفی هم صفحه‌ام در اینستاگرام برایم ارزشمند است. چندین سال است که آنجا، در فضای دوستانه‌ای که خودم ساخته‌ام، با مردم در ارتباطم. خیلی‌ها از آن طریق من را شناختند و به‌خاطر محتواهای آن صفحه در خیابان با من سلام‌وعلیک می‌کنند. زمانی دوست داشتم یک نقش خیلی خوب در یک فیلم یا سریال بازی کنم و صفحه‌ام خیلی برایم اهمیتی نداشت؛ ولی آن دوره‌ای که شرایط برای فعالیت در فضای مجازی مناسب نبود و علنا تعطیل شده بود، احساس کردم که خیلی داشته بزرگی را از دست داده‌ام و اهمیتش برایم بیشتر شد. درواقع می‌توانم بگویم که وقتی بچه بودم، آرزو نمی‌کردم صفحه‌ای با دنبال‌کنندگان میلیونی داشته باشم و دوست داشتم روی صحنه تئاتر یا جلوی دوربین باشم و نقش بازی کنم؛ اما الان هردو حوزه برایم مهم است و دوست دارم از هر طریقی که می‌توانم تأثیرگذار باشم.
در سریال‌های نمایش خانگی هم بازی کرده‌اید و در جایی گفته بودید علاقه‌مند به تماشای سریال‌ها هستید. کدام سریال را بیشتر دوست دارید؟
سریال خودمان، یاغی. فصل یک زخم کاری را خیلی دوست داشتم و تمام قسمت‌های سریال کرگدن را پشت هم دیدم و دوست داشتم.
از تجربه بازی در سریال یاغی بگویید.
حضور در یاغی برای من اتفاق خیلی خوبی بود؛ آن هم در زمانی که شاید خیلی‌ها فکر نمی‌کردند شخصی مثل جواد خواجوی بتواند در چنین پروژه مهمی بازی کند. تیم یاغی به من اعتماد کرد و این همکاری در زندگی‌ام تأثیر داشت. مردم هم هرجا ما را می‌دیدند از گنگ لیان‌شامپو می‌گفتند و از گروه‌های دوستی‌ای که داشتند و آنها را مثل گنگ لیان‌شامپو می‌دانستند. یاغی سریالی بود که مردم را با خودش همراه کرد و تأثیرگذار بود.
شما تجربه بازی در سریال‌های تلویزیونی و شبکه نمایش خانگی را دارید. چرا خیلی از بازیگران، نمایش خانگی را برای کارکردن انتخاب می‌کنند؟
کار در بخش خصوصی و نمایش خانگی همیشه با کیفیت بیشتری همراه است و این ویژگی برای یک هنرمند اهمیت بالایی دارد. سریال‌های پلتفرم‌ها، هم از نظر فنی و تجهیزات و هم از نظر کیفیت داستان و... هم‌رده فیلم‌های سینمایی است. من تلویزیون را هم خیلی دوست دارم و از بچگی پای تلویزیون بزرگ شده‌ام؛ اما الان به نسبت گذشته شرایطش متفاوت شده است. دسترسی مخاطب به تلویزیون راحت‌تر است و نیازی به خرید اشتراک و اینترنت ندارد؛ اما این روزها جذابیت محصولات نمایش خانگی با سهولت دسترسی به تلویزیون رقابت می‌کند و مخاطب به دیدن سریال‌ها و برنامه‌هایشان ترغیب می‌شود. درنهایت تأثیری که یک اثر نمایشی بر مخاطب و جامعه دارد، مهم و تعیین‌کننده است و بر این اساس هنرمندان با توجه به بازخوردی که از مخاطب می‌گیرند، نوع فعالیت و رسانه‌شان را اولویت‌بندی و انتخاب می‌کنند.
بااین‌حال تلویزیون و بیننده‌هایش گستردگی بیشتری دارند؛ روزگاری تلویزیون تنها قاب سرگرمی بود که در خانه‌ها وجود داشت. خودتان چه برنامه تلویزیونی را بیشتر دوست داشتید؟
تلویزیون بستر پخش برنامه‌های خیلی خوبی بوده است که این روزها جای خالی‌شان احساس می‌شود. برنامه نود، برنامه صبح شبکه ۳ و شبکه یک، برنامه‌های کودک مثل عمو پورنگ و فیتیله‌ای‌ها، رضا عطاران و سریال‌های پرمخاطب ماه رمضان، دو قدم مانده‌به‌صبح، برنامه شبکه۴ محمد صالح‌علا که من شب‌ها با آن می‌خوابیدم و خیلی از برنامه‌های خاطره‌ساز دیگر. من پای تلویزیون بزرگ شدم و آرزو می‌کردم که روزی بتوانم در این جعبه جادویی باشم؛ اما نمی‌دانم چرا فضا آنقدر تغییر کرد که این روزها با حسرت از این قاب یاد کنیم.
نظر شما