طاهره (هنگامه قاضیانی) از آن دست زنانی است که کمتر در سینمای ایران به آنها پرداخته شده، شاید به این دلیل که در معاملات اجتماعی، این زنان نقش کمرنگی بازی می‌کنند و هویت‌شان در کنار همسر و فرزندانشان معنا پیدا می‌کند.
رضا میرکریمی سعی کرده کمترین میزان اتفاق را در قصه داشته باشد و از طریق موقعیت‌هایی که طاهره در آنها قرار دارد، به وضعیت خاص او و زنانی شبیه او اشاره کند.
شادمهر راستین و رضامیرکریمی نویسندگان فیلمنامه از ابزارهای مختلفی برای انتقال اطلاعات درباره شخصیت اصلی به بیننده استفاده کرده‌اند.
در این بین از کلام و دیالوگ که می‌توانست نقشی موثر در پیشبرد قصه و معرفی شخصیت‌ها داشته باشد، کمتر استفاده شده و علایم و نشانه‌ها هستند که این اطلاعات را به بیننده منتقل می‌کنند.
پازل شخصیت‌پردازی طاهره به مرور شکل می‌گیرد و اگر بیننده به دقت با فیلم همراه باشد به خوبی متوجه احساس زن می‌شود؛ احساس نادیده گرفته شدن و در حاشیه ماندن.
طاهره با موفقیت روبه‌رو است و فیلم به خوبی این تناقض را نشان می‌دهد.
«به همین سادگی» به حضور هنگامه قاضیانی وابسته است؛ بازیگری که در اغلب فصل‌ها به تنهایی مقابل دوربین است و از طریق حالت چهره او موقعیت روحی اش به مخاطب منتقل می‌شود.
قاضیانی توانسته اندوه و حسرت زن را به خوبی نشان دهد.او بدون آن که از حرکت‌های بیرونی، واکنش‌های تند و... استفاده کند، حال درونی این شخصیت و ویژگی شخصیتی‌اش را به ما نشان می‌دهد.
خجالتی بودن او را از نوع راه رفتن، نگاه کردن و حرف زدن آرامش می‌توان فهمید و حسرتش را از آرزوهای برباد رفته در نگاه‌های پر از اندوهش نسبت به دخترش در فصلی که او و دوستانش در اتاق برای رفتن به عروسی آماده می‌شوند.
کارگردان سعی کرده به دنیای واقعی نزدیک شود و این منظر «به همین سادگی» کوشش قابل اعتنایی است برای حذف قصه و نزدیک شدن به روح زندگی.
میرکریمی برخلاف بسیاری از فیلمسازانی که حذف قصه‌گویی را با آماتوریسم اشتباه گرفته‌اند، به ساختار فیلمش توجه کرده و کوشیده در اجرا، خط کمرنگ داستان را جبران کند.
تعدد لوکشین‌ها، حرکت دوربین در منزل و نشان دادن زوایایی متفاوت از خانه برای ایجاد تنوع، فضایی فراهم کرده که فیلم یکنواخت و ملال‌آور نباشد.
رضا میرکریمی پس از موفقیت «خیلی دور، خیلی نزدیک» می‌توانست مسیری را ادامه دهد که در آن به پختگی رسیده و تحسین شده است، اما «به همین سادگی» تلاشی است برای تجربه فضاها و شخصیت‌هایی که در سینمای ایران به آنها کمتر توجه می‌شود.
نمایش یک روز از زندگی یکنواخت یک زن و تردیدهایش برای بریدن از این زندگی، به شکلی قابل باور امتیاز «به همین سادگی» است؛ فیلمی که باید برای همراه شدن با شخصیت اصلی و فضای غریبش کمی حوصله به خرج داد.
