عدم اختصاص بودجه‌ای مستقل و مناسب برای ارکستر سمفونیک تهران نیز باعث شده که بسیاری از نوازندگان و همچنین رهبران، انگیزه کافی برای حضور در این ارکستر را نداشته باشند و بنابراین طبیعی است که در صورت بالا رفتن قدرت مالی ارکستر بسیاری از مشکلات آن برطرف شده و همچنین استانداردهای این ارکستر نیز بالا خواهد رفت.
در این میان، یکی از راهکارهای مثمر ثمر می‌تواند خصوصی شدن و یا دست‌کم نیمه‌خصوصی شدن ارکستر سمفونیک باشد و رسیدن به این هدف نیز زمانی امکان‌پذیر است که در شورای عالی سیاستگذاری موسیقی، نماینده و یا نمایندگانی از ارکستر سمفونیک تهران حضور داشته باشند تا این ضرورت را گوشزد کنند.
در صورت تحقق این آرزوست که می‌توان انتظار داشت ارکستر سمفونیک به امکاناتی چون سالن اجرا، فضای تمرین، اجراهای منظم و... دست پیدا کند.
مشایخی نیز بر این امر صحه گذاشته و چنین نظری دارد: «اگر ما نیمه‌خصوصی شویم می‌توانیم از تمامی ظرفیت‌های افراد استفاده کنیم.»
وجود همین مشکلات مالی است که بسیاری از ایده‌های مشایخی را عقیم کرده است. او در ابتدای حضور خود در ایران از تشکیل ارکستری متشکل از نوازندگان ایرانی، آلمانی و اتریشی سخن گفت.
ایجاد رابطه میان نوازندگان و هنرمندان ایرانی و هنرمندان سایر کشورها مساله‌ای که با این همه مشکلات ریز و درشت ارکستر سمفونیک تهران هیچ‌گاه به نتیجه نرسید و همچنین بسیاری از آرزوهای درشت و ریز دیگر که مشایخی و علاقه‌مندان ارکستر در ابتدا در سر می‌پروراندند.
