از همین روست که بسیاری سختی و دوری راه را به جان می‌خرند و با وجود سهمیه 80لیتری بنزین برای سفری که رفت و برگشت آن بیش از 2هزار کیلومتر می‌شود، خودرو را به راه می‌اندازند تا به سفر بروند.
اینکه چرا وسایل نقلیه دیگر آنچنان که باید مورد توجه هموطنان نیستند را باید در عواملی مانند نبود امنیت کافی و هزینه‌های بالای تهیه بلیت و البته ظرفیت پایین انتقال مسافر جست و جو کرد. در مسیر رسیدن به خراسان رضوی و شهر مقدس مشهد مسافران باید از 6 شهر عبور کنند؛ شهرهایی که فقط مسیر عبوری هستند و تعداد بسیار معدودی این شهرها را به‌عنوان محلی برای اقامت انتخاب می‌کنند.
چه آنکه به گفته سعید شریعتی‌پور، معاون گردشگری اداره کل میراث فرهنگی و گردشگری سمنان، با وجود افزایش آمار ورود مسافران به استان سمنان با 11درصد، اما آمار مسافران اقامت‌کننده در این استان نسبت به سال گذشته 22درصد کاهش داشته است.
بزن بریم!
شاید یکی از دلایل کاهش تعداد مسافران اقامت‌کننده این باشد که بیشتر مسافران برای رسیدن سریع‌تر به مقصد، جاده کمربندی را انتخاب می‌کنند و این یعنی اینکه آنها در هیچ‌یک از شهرهایی مانند دامغان یا شاهرود توقف نمی‌کنند. اقامت به‌مدت یک شبانه روز در یک شهر از نظر کارشناسان گردشگری به‌عنوان یک تعریف مورد قبول برای اینکه گفته شود شخصی جزو مسافران آن شهر است، مطرح می‌شود و این نکته‌ای است که مسئولان گردشگری کشور در آمارگیری مربوط به سفر به آن توجه نمی‌کنند؛ چه اینکه اگر اینطور بود آمار ارائه شده از سوی مسئولان با کاهش بسیاری مواجه می‌شد و نفر سفر در میان این آمار جایی نداشت.
اما راه طولانی است و خسته‌کننده و اقامتگاه‌های بین‌راهی می‌توانند محلی باشند برای تجدید قوا و استراحتی کوتاه. در چند سال اخیر استراحتگاه‌های مختلفی در مسیر تهران- مشهد ساخته شده‌اند اما هنوز هم جوابگوی نیاز مسافران نیستند. اینجاست که در مسیر رسیدن به مقصد، یادآوری سخنان رئیس پیشین سازمان میراث فرهنگی مبنی بر ساخت سرویس‌های بهداشتی و امکانات بین راهی بیشتر به ذهن متبادر می‌شود. قرار بود یکهزار سرویس بهداشتی در مسیرهای اصلی کشور ساخته شود و هنوز معلوم نیست که چه تعداد از این سرویس‌های بهداشتی وعده داده شده آماده شده‌اند.
راه امن و امان است
یکی از ویژگی‌های مثبت سفر زمینی به استان خراسان و شهر مقدس مشهد، جاده یک‌طرفه‌ای است که البته در چند سال اخیر تکمیل شده و تا حدودی از سختی یک رانندگی هزار کیلومتری برای رانندگان کاسته است. برای رانندگی در این جاده دیگر نیازی به این نیست که نگران خودروهای روبه‌رویی باشید، چراکه شما در جاده‌ای یک‌طرفه رانندگی می‌کنید. اما حضور نیروهای پلیس راهور را باید در نظارت الکترونیک و دوربین‌هایی دید که هر گونه تخلفات رانندگی را ثبت و ضبط می‌کنند تا در اسرع وقت به اطلاع راننده متخلف برسانند. باید به این نکته هم اشاره کرد که به‌دلیل تبلیغات مؤثر نیروی انتظامی در چند سال اخیر، فرهنگ رانندگی نیز تا حدودی بهبود یافته و از حوادث دلخراش سال‌های گذشته تا مقدار زیادی کاسته شده است.
یکی بود، یکی نبود
شما هرچقدر هم که یک راننده تمام عیار باشید وقتی قرار است با خانواده به مسافرت بروید بالاخره باید در یکی از شهرها توقفی داشته باشید و در این حالت بدتان نمی‌آید که اگر شد سری هم به یکی از جاذبه‌های تاریخی آن شهر بزنید؛ این نعمتی است که همه شهرهای کشور پهناورمان از آن برخوردار هستند اما آنچنان که باید مورد توجه قرار نمی‌گیرند. طبق وعده‌های معاون گردشگری سازمان میراث فرهنگی کشور قرار بود در مبادی ورودی شهرها چادرهای راهنمای گردشگران حضور داشته باشند.
نتیجه کنکاش ما در ورودی شهر سبزوار آن می‌شود که در میان ترافیک خودروهای محلی که به انتظار سوار کردن مسافر ایستاده‌اند کانکس نوروزی نیروی انتظامی و چادری را ببینیم که سربازی مشغول آبیاری گلدان‌های جلوی کانکس است. البته در مسیر برگشت و روزهای پایانی نوروز نیز 2نوجوان، وظیفه توزیع بروشور گردشگری در محل ایستگاه پلیس راه شاهرود را برعهده داشتند.
صف طولانی برای خودروها
از هرچه که بگذریم اما نمی‌توانیم از شلوغی جایگاه‌های سوخت بگذریم. شلوغی جایگاه‌های بنزین و گاز در مسیر به حدی بود که در همان روز ابتدایی تعطیلات طول صف جایگاه بنزین شهر سمنان به 4کیلومتر هم رسید و خبر آن در رسانه‌ها پخش شد؛ جایگاه‌های گاز هم که مانند همیشه از شلوغی خاص خود بهره می‌بردند. این موضوع زمانی حادتر می‌شود که تمایل مردم برای خرید خودروهای گاز‌سوز بیشتر می‌شود اما جایگاه‌های سوخت در جاده‌های اصلی کشور با سرعت پایینی افزایش می‌یابند.
موضوع کاهش سهمیه سوخت نوروزی وقتی جدی‌تر می‌شود که با یک حساب سرانگشتی متوجه می‌شوید هیچ‌یک از خودروهای داخلی و خارجی نمی‌توانند با سهمیه 80 لیتری بنزین مسیر 2هزار کیلومتری رفت و برگشت از تهران به مشهد را طی کنند. این نکته را نمی‌توان نادیده گرفت که ایرانیان سفر را دوست دارند و برای اینکه سفری راحت و خوب داشته باشند در حد توان هزینه‌ها را نیز پرداخت می‌کنند. اما آنچه مطرح می‌شود این است که مسئولان گردشگری کشور برای آسودگی خاطر بیشتر هموطنان چه اقداماتی را انجام خواهند داد؟ آیا عمل به وعده‌های داده شده درباره آماده‌سازی امکانات بین‌راهی و گسترش آنها هزینه‌هایی هستند که برگشت‌پذیر نیستند؟
