در آن سال‌های آخر دهه80 که هنوز بالیوود مثل امروز یک سینمای جدی شناخته نمی‌شد، «سانجی‌دات» قهرمان خیلی‌ها بود. او رمبوی هند بود و مثل فرامرز قریبیان و جمشید هاشم‌پور در فیلم‌هایش اسحله‌بازی می‌کرد.
ولی ستاره اقبال او مدت زیادی روشن نماند و در اوایل دهه90 به اتهام حمل موادمخدر بازداشت شد. «سانجی» همان ابتدا مدعی شد که این حجم از کوکائین را که خیلی هم بود، به خاطر مصرف شخصی نگهداری می‌کرده. در واقع او اتهام اعتیاد را سبک‌تر از اتهام حمل و توزیع می‌دانست که البته این‌گونه هم بود ولی مگر آن حجم کوکائین را می‌شود یک‌نفره مصرف کرد؟ شاید ایشان می‌توانست! به هر حال او رمبوی هند بود. ولی پلیس این توانایی آقای دات را نپذیرفت. از اینها گذشته او یک اسلحه بدون جواز را حمل می‌کرد که برای ماموران پلیس در هر نقطه از جهان مشاهده آن کافی است تا بگویند مجرمی دستگیر شده است.
حالا 13 سال بعد پای سانجی به بمب‌گذاری هم باز شده و بالاخره دست قانون یقه‌اش را گرفت. هر چند او کوشید توضیح دهد که در بمب‌گذاری دست نداشته، کسی باور نکرد. سابقه حمل کوکائین داشته باشید، اسلحه غیرمجاز حمل بکنید، خب پس حتما بمب هم می‌توانید بگذارید.
سرانجام وکیل دات، دادگاه را مجاب کرد که او هنگام عبور از خیابان از کنار بمب‌گذاران گذشته و اگر برای یکی‌شان هم فندک زده، صرفا به دلیل رعایت ادب بوده است نه به دلیل قرارومدارهای پنهانی و مخفی. وکیل او این آقای بازیگر بداخلاق را با آن سوابق درخشان، از دادگاه سالم درآورد. احتمالا دیگر خودش هم نمی‌تواند چنین پرونده‌ای را حل کند.
به هر حال او از اتهام بمب‌گذاری تبرئه شد ولی در نهایت به اتهام حمل اسلحه غیرمجاز محکوم به حبس شد. حالا این‌که ایشان به زندان می‌رود یا نه، دیگر باید چشم‌انتظار آینده و توان باقیمانده وکیل ماند.
