واقعا به این نتیجه رسیده و باور کرده‌ام که این حرف‌ها دیگر از مد افتاده یا به قول امروزی‌ها تاریخ مصرفش گذشته است.
یاد‌آوری گذشته وقتی خوب است که پند آن برای آینده مفید باشد. البته فناوری‌های جدید در زندگی، آن‌قدر مهم و مؤثر است که واقعا بدون بعضی از آنها نمی‌توان زندگی راحتی داشت. تلفن یکی از این تکنولوژی‌های بسیار ضروری است. البته قدیم‌ها و قدیم‌ترها، آن موقع‌ها که تلفن توی خانه‌ها کم بود، لطف دیدار زیاد بود. وقتی آدم‌ها از همدیگر خبر نداشتند، بی‌خبری بهانه دید و بازدید بود. بعدها که به یمن حضور تکنولوژی، تلفن وارد خانه‌ها شد، باز هم دیدارها کم نشد، اما گفت‌وگوها زیاد شد.
نرخ مکالمات تلفنی بالا رفت و هزینه‌ای ارزان به خانواده تحمیل شد، اما بی‌خبری نبود. دیدار هم بهانه‌ای پیدا کرد به اسم گرفتاری من گرفتارم. تو کار داری، او حوصله ندارد، ما خانه نیستیم و... بهانه‌هایی شدند برای اینکه ضرورت استفاده از تلفن را برجسته‌تر کنند. سال‌هایی از راه رسیدند که بدون تلفن زندگی کردن غیرممکن شد. به لطف وجود همین دستگاه باز هم اوضاع و احوال دیدارها بد نبود، باز هم از همدیگر خبر داشتیم. هر وسیله‌ای به همراه خود، فرهنگی را وارد خانواده‌ها می‌کند. اما واقعا به‌نظر می‌آید که ما عاشق تکنولوژی هستیم، نه خودمان.
تلفن وسیله‌ای بود که حتی به اتاق خواب‌های ما راه یافت. توی آشپزخانه همراه خانم خانه شد تا بهانه‌ای باشد برای سوختگی خورشت و دم‌نکشیدن پلو، توی حیاط بهانه‌ای شد برای اینکه آقای خانه موقع آب دادن به درخت‌ها و گل‌ها از احوال همکاران بی‌خبر نباشد یا حتی بعضی از کارهایش را سر و سامان بدهد. توی اتاق بچه‌ها، بهانه‌ای شد برای درس خواندن تلفنی یا نخواندن و بهانه کردنش. کنار میز غذاخوری شد مثل یک مزاحم که با شنیدن اخبار خوش یا ناخوش، غذا به کام صاحبخانه کوفت بشود. در اتاق خواب هم مزاحمی شد برای نخوابیدن! حالا که سال‌هاست این وسیله ارج و قرب آن روزهایش را ندارد، اما به خاطر حضور ثابت و دائمی‌اش باعث شده هنوز خانواده‌ها نتوانند شب‌ها یا روزها، دور هم باشند و گاهی با همدیگر حرف‌هایی برای گفتن و شنیدن داشته باشند.
خدا را شکر که گوشی‌‌های همراه آمد. خدا پدر مخترعش را بیامرزد که باعث شد یا می‌شود که جهان خالی از گفت‌وگو بشود. به‌نظر می‌آید که مردم دیگر از دیدار همدیگر مسرور نمی‌شوند و از گفت‌وگو با همدیگر هم لذت نمی‌برند چون مثل اینکه حرف‌زدن دارد از مد می‌افتد، می‌دانید چه طوری؟ دیگر با لب‌ها (دهان و دندان)، ایمای چشم و میمیک صورت حرف نمی‌زنیم، با انگشت‌ها حرف می‌زنیم.
