در یکی از استثنایی‌ترین دوره‌های حضور تیم ملی تنیس روی میز ایران در تاریخ 50دوره‌ای برگزاری مسابقات جهانی، تیم کشورمان با 5بازیکن چپ‌دست (معروف به تیم چپ‌دستان) در این رقابت‌ها در مسکو حاضر شد و در نهایت با کسب 4 برد و 4باخت با 5 پله صعود نسبت به دوره قبلی در میان 111 تیم شرکت‌کننده در رده سی‌وپنجم جهان ایستاد. ارزیابی و تحلیل نتایج حضور تیم ایران را در این بازی‌ها در گفت‌وگو با ابراهیم علیدخت و مجید احتشام‌زاده- دو قهرمان نامدار گذشته تیم ملی تنیس روی میز ایران- می‌خوانید.
تیم ملی تنیس روی میز ایران با ترکیب شاهین اخلاق‌پسند، احد مالمیری، نوشاد عالمیان، افشین نوروزی و مهران احدی به سرمربیگری فواد کاسب همراه با تیم ملی بانوان در پنجاهمین دوره مسابقات قهرمانی جهان به میزبانی شهر تاریخی مسکو در روسیه حاضر شد. بازیکنان این تیم همگی در مسابقات انتخابی و بدون دخالت کمیته فنی انتخاب شده بودند و به همین دلیل به اعتقاد بسیاری از کارشناسان حضور پررنگ اعضای باتجربه کمیته فنی در تنوع بخشیدن به ترکیب این تیم می‌توانست در برخی از موارد باعث شود تا با حضور بازیکنانی راست‌دست و بازیکنانی آشنا به شیوه آنتی (دفاعی) مثل محمدرضا نعمتی این تیم حتی موقعیت ایده‌آل‌تری نیز برای دستیابی به عنوان بهتر از سی‌وپنجمی هم پیدا می‌کرد.
اگرچه آگاهان به این رشته، صعود 5 پله‌ای را نیز در نوع خود یک موفقیت بزرگ برای تیم اعزامی به مسکو قلمداد می‌کنند اما با وجود تحسین نتایج این تیم، کسب نتایجی بهتر و به‌خصوص در بازی با هند را در صورت در اختیار داشتن ترکیبی متنوع‌تر و بازیکنانی آشنا به شیوه دفاعی دور از دسترس نمی‌دانستند.
تجربه گرانسنگ برای آینده
مجید احتشام‌زاده با حضور 25ساله‌اش در تیم ملی و حضور در بازی‌های المپیک 2000سیدنی در این باره می‌گوید: «تیم ایران با ترکیبی متنوع‌تر، بدون شک شایسته رسیدن به جایگاه بهتری نیز بود، اگرچه کسب همین نتیجه هم به نوبه‌خود می‌تواند زمینه‌ساز تجربه‌ای گرانسنگ برای ارتقای تنیس روی میز ایران در دوره‌های آتی باشد.»
وی با اشاره به تجربه‌اش در مسابقات جهانی معتقد است: «اگر بازیکنانی راست‌دست یا دفاعی هم در ترکیب تیمی ایران می‌بودند آن وقت کادر فنی با توجه به آنالیز حریفان می‌توانست تصمیمات بهتری در انتخاب تاکتیک مورد نظر برای دستیابی به برد بگیرد.» احتشام‌زاده داشتن چنین بازیکنانی را به خصوص در بازی با تیم هند جزو ابزار ضروری مربیان خواند و تأکید کرد که برای حضور در چنین رویدادهایی که حریفان با شیوه‌های مختلف بازی می‌کنند این ترکیب متنوع به تیم مصونیت بیشتری می‌بخشد.
احترام به سلیقه سرمربی
ابراهیم علیدخت به عنوان نخستین بازیکن المپیکی تنیس روی میز که سال‌ها عضو تیم ملی بوده در زمینه ترکیب تیم ملی در مسابقات جهانی مسکو نظری کاملا مخالف با مجید احتشام‌زاده دارد. علیدخت می‌گوید: «هنگامی که تصمیم گرفته می‌شود تا بازیکنان در مسابقات انتخابی گزینش شوند آن وقت اعضای کمیته فنی نمی‌توانند دخالتی در نوع ترکیب تیم داشته باشند، چرا که در این صورت آنها می‌باید در پایان یک رویداد به جای سرمربی پاسخگوی ناکامی احتمالی باشند.»
عضو پیشین تیم ملی تنیس روی میز در پاسخ به این سؤال که اگر بازیکن راست دست و دفاعی در ترکیب تیم اعزامی بود تا چه اندازه می‌توانست به بهبود رتبه‌ای این تیم کمک کند گفت: «نمی‌شود گفت که اگر این کار انجام می‌شد حتما تیم شرایطی متفاوت پیدا می‌کرد. همه چیز بستگی به سلیقه سرمربی تیم دارد که براساس موقعیت حریفان بهتر می‌داند که به چه ابزاری نیازمند است.»
هند، یک الگوی موفق
ابراهیم علیدخت نیز با وجود انتقاداتی که به نداشتن پشتوانه و بالابودن سن بسیاری از بازیکنان فعلی تیم ملی دارد، در مورد نتایج به‌دست آمده می‌گوید: «در کل نتیجه به‌دست آمده خوب است اما باید قبول کنیم به‌جز نوشاد عالمیان و افشین نوروزی بقیه بازیکنان سنی بالای 30سال دارند و اگر خواهان کسب عناوین بالاتر در آینده هستیم باید در رده‌های نوجوانان و جوانان بیشتر سرمایه‌گذاری کنیم و از شکست‌های مقطعی هراسی به‌دل راه ندهیم. ما باید برای موفق‌شدن به بازیکنان 15ساله فرصت میدان‌رفتن بدهیم و تا 5 سال توقع پیروزی از آنها نداشته باشیم چرا که اوج کارآمدی یک بازیکن تنیس روی میز در سنین 20 تا 30 سال است.»
ملی‌پوش اسبق تنیس روی میز برای اثبات نظرش هند را مثال می‌زند و می‌گوید: «هندی‌ها برخلاف ایران عمل می‌کنند آنها در «پروتورهای» مختلف نزدیک به 10 بازیکن جوان را شرکت می‌دهند و از بین نزدیک به 200 بازیکن حضور پیدا کرده در پروتورهای جهانی مشکلی در گزینش تیمی قدرتمند ندارند. هند تا دهه پیش شرایطی مشابه با ایران داشت ولی اکنون جایگاهی به‌مراتب بهتر از ما در تنیس‌روی میز آسیا و جهان دارد.»
راهکار برای آینده
مجید احتشام‌زاده در مورد دادن راهکار برای آینده می‌گوید: «ما بعد از 19 سال 5 پله صعود داشتیم و مهم‌ترین راهکار برای آینده تنیس روی میز پرورش 2تا3 بازیکن هم‌اندازه با نوشاد عالمیان است. از نفرات اعزامی تنها می‌شود برای آینده روی نوشاد حساب باز کرد. من قبلا در زمان تصدی شهنازی طرحی دادم که بسیاری از کشورها با پیروی از چنین الگویی توانستند موفق شوند. همین آلمانی که در این دوره حریف چین در فینال مسابقات جهانی شد تا 30 سال پیش موقعیتی درست مشابه با تنیس روی میز فعلی ایران داشت.
آنها با راه‌اندازی بوندس لیگا و جذب ستارگان بزرگ جهان از جمله «والدنر» و بسیاری از چهره‌های شاخص اروپایی و آسیایی توانستند در تمرین با چنین بازیکنانی در باشگاه‌ها به چنین موقعیتی در جهان دست پیدا کنند. من معتقدم که بازیکنان در تنیس روی میز در تمرینات آبدیده و کامل می‌شوند و برخلاف ورزش‌های گروهی که مسابقه دلیل اصلی رشد است، در تنیس روی میز مسابقه تأثیری همپا و هم‌اندازه با تمرینات ندارد.»
رکورددار حضور در تیم ملی تنیس روی میز ایران در مورد طرح ارائه داده‌اش به فدراسیون قبلی و فدراسیون فعلی ادامه داد: «در این طرح یادآور شدم که بازیکنان جوان باید در مهد تنیس روی میز اروپا(سوئد) و آسیا (چین) در طول سال مرتب در تمرینات مشترک با این تیم‌ها حاضر شوند و بدین شکل ایران قادر خواهد بود در سایه استعداد و پتانسیل خوب کنونی در آینده‌ای نه‌چندان دور حتی در آسیا قهرمان شود.»وی با برشمردن دلایل نتیجه‌گیری این طرح گفت: «هنگامی که بازیکنان جوان در تمرین با ستاره‌های بزرگ جهان حاضر می‌شوند، دیگر در مسابقات رسمی ترسی از رویارویی با آنان ندارند.
آشنایی با شیوه اروپایی و آسیایی کمک می‌کند تا قهرمانان ما به‌جای حضور در تورنمنت‌های مختلف که خیلی زود در مسابقات دوحذفی تماشاگر می‌شوند با سرمایه‌گذاری صورت گرفته نتیجه بهتری بگیرند. ژاپنی‌ها همین راه را رفته‌اند و نتیجه گرفته‌اند و ما نیز می‌توانیم با در پیش‌گرفتن این راه موفق شویم.»ابراهیم علیدخت هم سرمایه‌گذاری روی نوجوانان، جوانان و امیدها را بدون نادیده‌گرفتن تبعات شکست آنها در سال‌های اولیه یکی از مهم‌ترین راهکارهای رسیدن به مدارج بالا می‌داند.
