به این معنی که تصویب این تحریم‌ها، اتحادیه اروپا را عملا فاقد استقلال رای و دنباله روی سیاست‌های کاخ سفید در قبال ایران نشان داد.
اروپایی‌ها به‌دلیل ضعف در مقابل آمریکا ناگزیرند از تصمیماتی که کاخ سفید اتخاذ می‌کند، تمکین کنند؛ غافل از آنکه اولا اعمال این تحریم‌ها، به شرکت‌های خودشان برمی‌گردد و دوم اینکه جمهوری اسلامی ایران دلیلی نمی‌بیند در شرایطی که آنها این اقدام ظالمانه را علیه ایران انجام می‌دهند باعث شود ده‌ها هزار کارگر اروپایی از قبل کار با جمهوری اسلامی ایران در کارخانه‌ها کار کنند. منطق سیاسی و اقتصادی حکم می‌کند که ما این ظرفیت را به کشورهای دیگر منتقل کنیم.
به‌طور قطع جمهوری اسلامی ایران در قبال این تحریم‌ها، منفعل نخواهد نشست و در مورد ده‌ها میلیارد یورو کار اقتصادی و بازرگانی خود با شرکت‌های اروپایی تجدید نظر می‌کند چرا که دلیلی برای استمرار این حجم از فعالیت بازرگانی با اروپا نخواهد ماند.
این تحریم‌ها علاوه بر آنکه باعث تضعیف تلاش‌های مشترک برای حل و فصل سیاسی و دیپلماتیک مسائل مرتبط با برنامه‌های هسته‌ای جمهوری اسلامی ایران می‌شود، نخستین ضربه را به اروپا و شرکت‌های اروپایی وارد می‌آورد؛ چرا که جمهوری اسلامی ایران ظرف 30 سال گذشته نشان داده است که کاملا دارای توانمندی در مدیریت تحریم است و از سال 1979 میلادی تا‌کنون که نخستین تحریم‌ها از سوی آمریکا علیه ایران اعمال شد، مفهوم «استقلال» را صورت واقعی داده است.
از این پس هر اقدامی خارج از چارچوب دیپلماسی علیه ایران بی‌پاسخ نخواهد ماند؛ چنانکه چندی پیش مجلس دولت را موظف به مقابله به مثل در بازرسی کشتی‌های ایران و بندهای دیگر قطعنامه چهارم کرد. در مورد این تحریم‌ها هم این پیشنهاد می‌تواند عملی شود که ظرفیت فعالیت اقتصادی و تجاری از اروپا به کشورهای دیگری که جزء مجموعه اتحادیه اروپا نیستند و همان توانمندی‌ها را دارند و در تحریم علیه جمهوری اسلامی ایران مشارکت ندارند، انتقال یابد.
* رئیس کمیسیون امنیت ملی و سیاست خارجی مجلس
