وی با بیان این که تاکنون یک فیلم تمام عیار راجع به مسائل شهری نداشته‌ایم، شهرها را به موجود زنده‌ای تشبیه کرد که دارای اندامهای مختلف است.
وی افزود: اگر این قاعده معماران را باور داشته باشیم که شهر مثل موجود زنده است، پس باید با شهرها به مثابه یک موجود زنده برخورد کنیم که دارای روح و حیاتی قابل تامل است. درحالی که فیلمسازان ما در جریان فیلمسازی خود به راحتی از کنار برخی اندامهای این شهر عبور می‌کنند.
محمدی تصریح کرد: سینمای ما ویترینی از فروشگاه بزرگی است که تنها چند مانکن با لباس‌های جدید خود پشت آن ایستاده‌اند و عمق این فروشگاه را نمی‌توانیم ببینیم. این تهیه کننده سینما از فیلمسازان خواست تا به روح شهرها هم توجه کنند و به عنوان یک موجود زنده به آن بنگرند.
رسول صدرعاملی با اشاره به غفلت فیلمسازان از پرداختن به مسائل شهری در آثارشان گفت: زمانی که خواستم فیلم سمفونی تهران را بسازم، سینمای ایران پر بود از فیلم‌هایی که به روستائیان پرداخته شده بود و تصور می‌کردند که از این طریق می‌توانند دین خود را نسبت به مسائلی که قبل از انقلاب مورد بی‌توجهی قرار گرفته بود ادا کنند درحالی که از رشد روزافزون شهرنشینی و مسائلی که به دنبال خود دارد غافل مانده بودند.
وی افزود: شهرداری‌ها تاکنون بیشتر در گیر مسایل سیاسی بوده‌اند و از مسائل فرهنگی غفلت کرده اند.
قوام‌الدین مهدوی جامعه‌شناس نیز فیلم‌هایی را که به مسائل شهری می‌نگرند به سه دسته تقسیم کرد و گفت: برخی از فیلمها به طور خاص، مسائل شهری را زیر ذره‌بین می‌گیرند، برخی دیگر از فیلمها از شهر به عنوان لوکیشن و در حاشیه بهره می‌گیرند و برخی دیگر نیز به مسائل شهری در کنار سایر مسائل می‌پردازند.
وی همچنین گفت: اگر به مسائل شهری به شکل خوبی در سینما پرداخته شود، تاثیرگذاری خوبی بر سیاستگذاران شهری خواهد گذاشت.
