اخیراً وزیر ارتباطات و اطلاعات اعلام کرده است که در صددیم سرعت دسترسی به اینترنت را تا آخر برنامه پنجم توسعه به 512کیلوبیت در ثانیه برسانیم. وزارتخانه‌ای که از سرعت تحولات حوزه IT به خوبی مطلع است چگونه نگاه 5 سال آینده یک کشور را تا این حد کوتاه ترسیم می‌کند؟ 5 سال دیگر؛ واقعاً نمی‌دانیم دنیا در آن زمان به چه سرعتی دست می‌یابد.
یکی از تجربه‌های موفق در زمینه فناوری اطلاعات در ایران تجربه‌ای است که درباره شهرهای الکترونیک اجرا شده است.
پروژه شهرهای الکترونیکی یک پروژه شخصی و حاصل تفکر یک استاد دانشگاه بود؛ دکتر علی اکبر جلالی. در واقع دولت هیچ‌گاه نخواست که در جایی شهر الکترونیکی ایجاد کند در حالی که شهر الکترونیکی پروژه‌ای در حد و اندازه‌های یک پروژه ملی است و وظیفه دولت است که برای تأسیس و گسترش آن تلاش کند. شهر الکترونیکی نیاز به بودجه و قانون مصوب مجلس دارد. مگر یک فرد چقدر انرژی و سرمایه دارد؟ یک استاد دانشگاه با ابتکار شخصی خودش، با توان محدود و تیم پژوهشی و تحقیقاتی‌ای که دارد اراده کرد و در نقاطی این کار را انجام داد. باید از او قدردانی کرد.
دکتر علی اکبر جلالی یک تنه هر چه در توان داشت در این راه گذاشت و توانست جایزه یونسکو را نیز از آن خود کند و مدل او در برخی از کشورها نیز به‌عنوان الگو پذیرفته شد اما ما در کشور تنها همراهی مالی برخی سازمان‌ها و نهادهای شهری را در اجرای این شهرها با او دیدیم. البته در مدل قبلی این شهرها توفیق خاصی به دست نیامد اما خوشبختانه او انسانی توانمند است و بعد از چند سالی رکود دوباره براساس مدل وب2 شروع به ایجاد شهرهای جدید کرده و دیگر تنها به سندنویسی بسنده نکرده است.
در این مدل که اخیراً در گرگان نیز پیاده‌سازی شده است به نهادهای شهری، سازمان‌ها، کسبه و مردم اجازه داده شد که اطلاعات‌شان را خودشان بارگذاری کنند و در فضایی تعاملی با هم ارتباط داشته باشند. اما تمام این تلاش‌ها شخصی بود و هیچ ارتباط خاصی با دولت ندارد. پس نمی‌توانیم آن را مدل درست و کاملی برای نشان دادن وجوه مختلف کاربردهای فناوری اطلاعات بدانیم زیرا از ابتدا این شوق در دولتمردان نبود که شهری الکترونیک راه‌اندازی کنند.
دنیای اینترنت مانند استخر است. وقتی در آن غوطه ور شدید شناکردن را یاد می‌گیرید. باید راه ورودتان را به اینترنت به درستی پیدا کنید. فناوری اطلاعات تنها دانشی است که خودآموز و خود راهنماست.
