می‌دانست که بار اصلی حمل‌ونقل درون‌شهری در کشورهای پیشرفته بر عهده سامانه‌های ریلی است که نه ترافیک دارد و نه خطر سقوط، اما اکنون با گذشت ماه‌ها از افتتاح خط آهن شیراز- اصفهان هنوز هر هفته ناچار است راهی جاده یا فرودگاه شود چون...
خرداد سال 88 بود که احمدرضا رضا زاده، استاندار وقت فارس در محل اتصال عملیات ریل‌گذاری راه آهن شیراز- اصفهان در منطقه «کولی کش» شهرستان خرمبید یعنی همان جایی که ریل‌گذاری از دو سمت طرح یعنی سمت اصفهان و سمت فارس به هم رسیده بود، اعلام کرد «استان فارس به شبکه ریلی کشور پیوست». همان موقع نیز وزیر راه و ترابری و معاون اول رئیس جمهوری به شیراز رفتند تا جمعی از خانواده شهدا را سوار بر قطاری کنند که راهی اصفهان می‌شد و از آنجا به تهران می‌رفت تا نخستین مسافرانش را برای شرکت در مراسم سالگرد ارتحال امام (ره) به حرم بنیانگذار انقلاب برساند.
ساکنان استان فارس گمان می‌کردند که روزهای انتظار دراز مدت برای پیوستن به شبکه ریلی کشور به پایان رسیده است و از این پس می‌توانند با دلخوشی صدای سوت قطاری را بشنوند که در شهر و استانشان به حرکت در می‌آید.
اما این پایان کار نبود. همان زمان که اعلام شد مسیر راه آهن شیراز به اصفهان آماده افتتاح است یکی از نمایندگان مردم شیراز در مجلس شورای اسلامی اعلام کرد که این طرح قابل افتتاح نیست و در برخی از مسیر راه‌آهن، ریل‌ها مشکلاتی دارند که ایمنی قطار را تا حد چشمگیری کاهش می‌دهد. همزمان با این اظهار نظر عکس‌هایی نیز که از ایمنی نداشتن و نقص‌های فنی این خط راه‌آهن حکایت می‌کرد، منتشر شد.
افزون بر این راه‌آهن 506 کیلومتری
شیراز - اصفهان در حالی روز 13 خرداد 88 افتتاح شد که منابع محلی اعلام کرده بودند هیچ یک از ایستگاه‌های این قطار آماده بهره‌برداری نیست و این راه‌آهن باید پس از افتتاح برای تکمیل کارها تعطیل باشد تا عملیات زیرسازی آن تکمیل و ارتباطات ایستگاه‌ها برقرار شود. از این رو قطار شیراز- اصفهان که قرار بود با سرعت 160 کیلومتر در ساعت حرکت کند آن روز با سرعت 30 کیلومتر حرکت کرد، به‌طوری که از شیراز تا آباده در حدود 7 ساعت طول کشید. سر انجام مسافرانی که باید پس از 11 ساعت به تهران می‌رسیدند، 17 ساعت مسیر را طی کردند.
بنا به گفته یکی از مهندسان طرح، قطار شیراز- اصفهان در حالی به‌صورت نمادین به حرکت در آمد که هنوز عملیات بلاست‌ریزی ( سنگ‌ریزی) در مسیر اقلید تا اصفهان تکمیل نشده و زیرسازی 10 کیلو متر از طرح باقی مانده بود.
گذشته از این در حد فاصل سعادت‌شهر تا شیراز نیز، پیچ‌های تراورس‌های بتنی به ریل به‌طور کامل سفت نشده بود. همچنین با توجه به یک خطه بودن ریل هنوز هیچ ساختمان و امکاناتی در شیراز برای کنترل کیفیت خطوط ریل آهن وجود نداشت و از علایم ارتباطات میان راه هم خبری نبود.
این قطار تنها 3 روز پس از افتتاح نمایشی متوقف شد تا مسئولان مجدداً مسیر را ریل‌گذاری کنند و ادامه کار زیرسازی و ساخت ایستگاه را پی بگیرند.
به این ترتیب مردم شیراز یک بار دیگر چشم انتظار زمان افتتاح رسمی ماندند و هر بار که مسئولان وزارت راه یا استانداری فارس را می‌دیدند در مورد زمان قطعی افتتاح این خط آهن سؤال می‌کردند. حالا پس از گذشت یک سال و نیم از افتتاح نمایشی این خط آهن و پس از افتتاح مجدد آن به مناسبت عید نوروز هنوز سوت قطار شیراز - اصفهان با فواصل زمانی بلند شنیده می‌شود چرا که، بنا به گفته شیرازی‌ها پس از ایام نوروز فروش بلیت برای این قطار تنها یک‌بار در هفته صورت می‌گیرد.
امیر گشتاسبی، دانشجوی شیرازی در این باره می‌گوید: «من باید هفته ای دو بار به اصفهان سفر کنم. با این‌که قطار در دنیا بهترین وسیله حمل‌ونقل به شمار می‌رود، برای من قطار شیراز- اصفهان از لحاظ زمان حرکت و سرعت مناسب نیست؛ چرا که اکنون این قطار فقط هفته‌ای یک‌بار شیراز را به مقصد تهران ترک می‌کند.»
وی می‌افزاید: «از این گذشته برای رسیدن به ایستگاه صدرا که به‌عنوان ایستگاه موقت راه‌اندازی شده باید حدود 10 کیلومتر از شهر خارج شوم.»
هومن ریاحی، شهروند شیرازی نیز می‌گوید:
« فقط یک بار با این قطار به تهران رفتم، اما کندی حرکت و نداشتن توقفگاه در 100 کیلومتر از مسیر باعث شد تا دیگر سوار آن نشوم.»
شاید گزارش های روابط عمومی وزارت راه و ترابری یا شرکت ساخت و توسعه زیربناهای حمل‌ونقل کشور یا راه‌آهن جمهوری اسلامی ایران از برقرار بودن خط آهن شیراز - اصفهان خبر می‌دهد، اما آنچه از شواهد بر می‌آید نشانگر این است که خط آهن اصفهان- شیراز همچنان نیمه کاره است.
واقعیت این است که در این مسیر پر تردد و پر مسافر، عبور یک قطار در هفته با سرعت متوسط 100 کیلومتر، واقعا ایده‌آل نیست.
