قهرمان دسته 105+ که جور ناکامی‌های تیم ملی را می‌کشد، معتقد است که در مسابقات جهانی آنتالیا نتوانسته تمام توانایی خود را نشان دهد. بهداد سلیمی می‌گوید: «در مجموع فکر می‌کنم آن چیزی که در جریان مسابقات دسته 105+ دیدید، تمام توانایی من نبود.
نتیجه ایده‌آل من در آنتالیا کسب 3مدال طلا بود.» اما از اینکه توانسته بهترین مدال طلای مسابقات را به دست بیاورد، بسیار خوشحال است و تاکید می‌کند: «خوشحالم که در حضور تمام مدعیان این وزن، بهترین مدال طلا که همان مدال طلای مجموع 2 حرکت است، به من رسید تا سرود مقدس جمهوری اسلامی ایران به‌واسطه این قهرمانی در سالن محل برگزاری مسابقات طنین‌انداز شود.»
7 ماه تلاش سلیمی به نتیجه رسیده است؛ نتیجه‌ای که کمتر کسی باور می‌کرد. او اما قهرمان جهان است. سلیمی با رکورد مجموع 453 کیلوگرم توانست طلا بگیرد و در حرکت یک‌ضرب و دوضرب به 2 مدال نقره دست یافت. ولی چرا قهرمان جدید دسته فوق‌سنگین تیم ملی نتوانست به‌جای این 2نقره، 2طلا به دست بیاورد؟
خودش می‌گوید: «در مورد حرکت یک‌ضرب باید اعتراف کنم استرس زیادی که از نخستین حضورم در مسابقات جهانی بزرگسالان و رقابت با حریفان سرسختی چون چیگیشف روس، اوداچین اوکراینی و اشتاینر آلمانی و همینطور شرباتیس در من ایجاد شده بود، باعث شد بخشی از توانایی‌های جسمانی‌ام حین مسابقه کم شود. شاید به همین خاطر هم در حرکت یک‌ضرب نتوانستم وزنه 211 کیلوگرم را بالای سر ببرم.»
البته در حرکت دوضرب چیگیشف، قهرمان اهل روسیه آسیب دیده بود و به نوعی سلیمی با خیالی آسوده به ادامه مسابقات فکر می‌کرد. اتفاقا یکی از دلایلی که سلیمی صاحب مدال طلا شد، مصدومیت این وزنه‌بردار بود؛ همانطور که سلیمی می‌گوید: «پس از آنکه متوجه آسیب‌دیدگی جدی‌ترین رقیبم، چیگیشف شدم، خیالم از بابت قهرمانی در مجموع 2حرکت راحت شد و تا حدودی انگیزه‌ام را برای ادامه رقابت از دست دادم. به همین خاطر با کمترین تمرکز برای مهار وزنه 247 کیلوگرم روی تخته رفتم و در نهایت نتوانستم این وزنه را روی سرم فیکس کنم.»
درخشش گاه و بیگاه
در همه لحظاتی که بهداد سلیمی روی تخته می‌رفت و برای مسابقه آماده می‌شد، کوروش باقری به‌عنوان سرمربی تیم ملی پایین تخته ایستاده بود و این وزنه‌بردار را کوچ می‌کرد. احتمالا با قهرمانی سلیمی در آنتالیا، باقری هم به یاد گذشته طلایی‌اش افتاده است. سرمربی تیم ملی سال 2001 در مسابقات جهانی آنتالیا مدال طلا به دست آورد.
باقری بعد از آن دیگر نتوانست به موفقیتی چنین دست یابد؛ درست مثل حسین توکلی که بعد از قهرمانی در المپیک 2004 سیدنی خیلی زود از صحنه قهرمانی دور شد. البته وزنه‌برداران دیگری چون شاهین نصیری‌نیا هم بودند که بعد از یک درخشش و موفقیتی بزرگ، محو شدند.
به‌نظر می‌رسد در همه این سال‌ها کم‌توجهی به قهرمانان وزنه‌برداری یکی از دلایل افت چهره‌های مطرح این رشته بوده است؛ آیا بهداد سلیمی هم به سرنوشت این قهرمانان دچار می‌شود؟ این پرسشی است که درصورت توجه بیشتر به سلیمی پاسخ آن منفی خواهد بود. در عین حال، در سال‌های اخیر دوپینگ در فدراسیون وزنه‌برداری افزایش بسیاری داشته است؛ طوری که بعد از قطعی شدن دوپینگ رشید شریفی، انوش آرمک و امید ناییج، سعید علی حسینی هم در آستانه محرومیت قرار دارد.
جالب اینکه علی حسینی که قرار بود در دسته فوق‌سنگین قهرمان جهان شود، بعد از رسوایی دوپینگ، فدراسیون و کادرفنی تیم ملی را به دست داشتن در دوپینگ ملی‌پوشان متهم کرد. او گفت که در اردوی تیم ملی مربیان مکمل‌هایی تجویز کرده‌اند که او به این روز افتاده است.
حالا به‌نظر می‌رسد، بهداد سلیمی به‌عنوان قهرمان دسته فوق سنگین وزنه‌برداری باید بیشتر از قبل مراقب خود باشد. این ملی‌پوش البته انگیزه بالایی دارد و قرار است بعد از استراحت یک‌هفته‌ای برای قهرمانی در بازی‌های آسیایی گوانجو تلاش کند: «جدی‌ترین حریفان من در گوانجو سجاد انوشیروانی و وزنه‌بردار کره‌ای هستند و من مطمئنم اگر اتفاق خاصی رخ ندهد مدال طلا و نقره بازی‌های آسیایی از آن وزنه‌برداران کشورمان خواهد شد.»
