در عصر یخبندان در حدود 10 هزار سال هم زمان با انسان‌های عصر حجر، ماموت‌ها، ببرهای دندان شمشیری و خرس‌های غارنشین زندگی می‌کردند. تمام این حیوانات به دلیل سرمای طاقت فرسای این عصر منقرض شدند و تنها یک جانور توانست زنده بماند: گاو میش شمالی.
در سال 2006 یک زیست شناس به نام "ژول برگر" از انجمن نشنال جئوگرافیک بودجه‌ای دریافت کرد تا در مورد اینکه گاو میش‌های شمالی چگونه با تغییرات محیط زیست خود در قطب شمال روبه رو می‌شوند تحقیق کند.
در عصر یخبندان گاو میش‌های شمالی با نام علمی Ovibos moschatus موفق شدند با وجود تغییرات آب و هوایی، شکار توسط انسان و کمبود غذا زنده بمانند اما این گونه جانوری به طور کامل در طول زمان در مناطق جنوبی آسیا و اروپا نابود شد و تنها تعداد کمی از آنها در شمالی‌ترین نقاط آمریکا، گرینلند و تعداد کمی نیز در سیبری و اسکاندیناوی باقی ماندند.
اکنون بسیاری از کارشناسان محیط زیست نگرانند که بعضی از جمعیت‌های این گاو میش‌ها به دلیل تغییرات آب و هوایی جدید و گرمای جهانی در معرض تهدید قرار گیرند.
در حقیقت، یک پاییز گرم می‌تواند موجب بیمار شدن این حیوانات شود و شرایط زیستی آنها را نامناسب کند. تمام این مشکلات به شدت بر روی توانایی تولید مثل و در نتیجه بقای جمعیت آنها اثر می گذارند.
یک گاو میش شمالی نر بزرگسال حدود 4 فوت (2/1 متر) قد و بین 600 تا 700 پوند (272 تا 317 کیلوگرم) وزن دارد.
به گزارش خبرگزاری مهر، بین سالهای 2008 تا 2010 "ژول برگر" و همکارانش بر روی گردن 60 گاو میش شمالی ماده بزرگسال گردبند ردیاب رادیویی نصب کردند و به این ترتیب موفق شدند هم از راه زمین و هم از طریق ماهواره بر روی این حیوانات نظارت کنند.
اولین بررسی‌ها نشان داد که فاصله متوسط مسیری که گاو میش‌های ماده منطقه "کیپ کروسنسترن" کانادا در هر ساعت می‌پیمودند حدود 107 متر (حدود 2 کیلومتر در روز) بود. درحالی که گاو میش‌های ماده "برینگ" 7 برابر کمتر جابجا شده و با طی تنها 14 متر بر ساعت، در هر روز 300 متر حرکت می‌کردند.
این حیوانات می‌توانند در دمای 28 درجه سانتیگراد زیر صفر به حیات خود ادامه دهند. درحال حاضر تنها حدود 100 هزار نمونه از این گونه باقی مانده‌اند و تغییر شرایط اقلیمی در محل سکونت آنها می‌تواند منجر به نابودی این جانور ماقبل تاریخ شود.
