این تعبیر دبیر سابق فدراسیون ژیمناستیک از وضعیت و جایگاه ایران در بین کشورهای آسیایی است که اتفاقا غول‌های این رشته در جهان به حساب می‌آیند. با این حساب، هر مقامی هم که در هر مسابقه‌ای بگیریم برای ما غنیمت است اما آیا تیم‌های ملی بسکتبال کشورهای مختلف دنیا هم نشسته‌اند و جادوگری بازیکنان حاضر در ان بی ای با توپ نارنجی بسکتبال را نگاه می‌کنند یا کشورهای اروپایی هم فقط به قهرمانی تیم ملی فوتبال اسپانیا در اروپا و جهان حسرت می‌خورند؟ با وجود اینکه فاصله ژیمناستیک ایران با چین، دست‌نیافتنی است اما نباید با این تفکر، صرفا درجازد و هیچ تلاشی نکرد.
حسین طاهرخانی، برترین ژیمناست دهه‌های 60 و 70 ایران و سرمربی کنونی تیم ملی، به شاگردانش خیلی امیدوار است: «عملکرد بچه‌های جوان ایران را در بین برترین چهره‌های دنیا در رقابت‌های جام جهانی مسکو و چک دیده‌ام. به هر حال، واقعیت این است که علاوه بر چین، ژاپن و کره‌جنوبی که 3قدرت شاخص دنیا محسوب می‌شوند، کره‌شمالی، قزاقستان و ازبکستان هم دارای قهرمانانی با پیشینه کسب مدال‌های جهانی هستند و تیم ما با میانگین سنی پایین و نفراتی که تجربه پایینی دارند، در سطح تیم‌هایی چون تایوان، تایلند و سوریه است. خوشبختانه روحیه این جوانان بازسازی شده است. ضمن اینکه رفته‌رفته داوران و قهرمانان سایر کشورها نیز با آنها آشنا شده‌اند که این نیز می‌تواند به نفع ما محسوب شود. ژیمناستیک ایران فاصله زیادی تا رسیدن به صدرنشینان جهان و آسیا دارد و در این مسیر طولانی ناچار است به درخشش‌های نسبی هم دلخوش باشد.»
احمد محتشمی، رئیس فدراسیون ژیمناستیک هم قبل از اعزام تیم ملی به گوانجو امید زیادی داشت تا تیمش در نزدیکی سکو قرار بگیرد:« امیدوارم در مجموع رده‌بندی کلی ژیمناستیک، ایران مقام چهارم یا پنجم بازی‌های گوانجو را به دست آورد. نمرات ورزشکاران تیم ملی به حدی ارتقا یافته که حتی پیش‌بینی حضور در 4 تا 5 ماده و کسب مدال در وسایلی مانند پرش‌خرک توسط محمد رمضان‌پور یا دارحلقه توسط هادی خناری‌نژاد را می‌کنیم. در گوانجو چین قهرمان آسیا و جهان با تمام قدرت برای کسب بیشترین مدال‌ها به میدان می‌آید. ژاپن و کره هم خوب هستند و با حضور همین 3کشور رقابت برای دیگر کشورها سخت می‌شود اما با این حال من به کسب نتیجه خوب ژیمناست‌ها نسبت به دوره‌های قبل امیدوار هستم.
البته مطمئن هستم اگر در گوانجو فینالیست بدهیم یا حتی مدال کسب کنیم باز هم منتقدان به ما انتقاد خواهند کرد» به این ترتیب از همان ابتدای راه، رئیس فدراسیون خودش را آماده شنیدن انتقادها کرده بود و قطعا هم می‌دانست که تیم ملی ایران در بازی‌های آسیایی، مقامی به‌دست نمی‌آورد. به هر حال مشکلات مالی می‌تواند جلوی هر پیشرفتی را بگیرد؛ موردی که احمد محتشمی، بیش از هر فرد دیگری با آن درگیر بود: رشته‌ای مانند ژیمناستیک از نبود حامیان مالی در مضیقه است و نبود یا دیر رسیدن اعتبارات مالی تأثیر منفی در روند کارش می‌گذارد. باشگاه‌ها و حامیان مالی از این رشته حمایت لازم را نمی‌کنند و همین مسئله باعث شده تا فدراسیون با مشکلاتی بسیار هزینه اردوها و اعزام‌ها را با اعتباراتی خارج از سیستم اداری تأمین کند و بعد از مدتی با دریافت بودجه، این بدهی‌ها پرداخت شود. فدراسیون ژیمناستیک با در نظر گرفتن وسعت کار و هزینه خرید تجهیزات برای موفقیت نیاز به اعتباری معادل 3میلیارد تومان در سال دارد. رشته‌هایی مانند دوومیدانی، دوچرخه‌سواری، ژیمناستیک و شنا از رشته‌های پرمدال در آسیا و المپیک محسوب می‌شوند اما از اعتبارات کمی برخوردارند. با وجود اهمیت چنین ورزش‌هایی یک سال از تشکیل آخرین جلسه کمیته رشته‌های پرمدال می‌گذرد و این کمیته به حالت تعطیل درآمده است!
کم‌توجهی مادی و معنوی سازمان و اسپانسرها به رشته‌های ورزشی پایه و مادر مثل دوومیدانی، شنا و ژیمناستیک، یکی از مهم‌ترین دلایل ضعف مجموعه ورزش ایران در مسابقات مهمی از قبیل المپیک و بازی‌های آسیایی محسوب می‌شود.ژیمناستیک به‌عنوان یکی از جذاب‌ترین و مفیدترین ورزش‌ها، متأسفانه هیچ‌گاه در کشور ما جایگاه بایسته خود را پیدا نکرده و موفق به کسب مدال‌های ارزشمند جهانی و حتی آسیایی نشده است. تیم ملی ژیمناستیک که پس از شرکت در بازی‌های آسیایی 1974 تهران، 1998 بانکوک تایلند و 2006 دوحه قطر، چهارمین حضور خود در بازی‌های آسیایی را در 2010 گوانجو تجربه کرد با ترکیب 6نفره حاضر در رقابت‌های جهانی روتردام هلند پا به گوانجو گذاشت تا در همه اسباب‌ها با تیمی کامل حضور پیدا کند. این تیم نتایج چندان امیدوارکننده‌ای در رقابت‌های قهرمانی جهان نداشت و با کسب عنوان سی و هشتمی تیمی در بین 45 کشور، به کار خود پایان داد.
در شرایطی که رئیس فدراسیون ژیمناستیک پیش‌بینی کرده بود ایران در بازی‌های آسیایی چین، چهارم یا پنجم می‌شود اما با وجود پیشرفتی که در رده‌بندی انفرادی ورزشکاران داشتیم، تیم ایران عنوان هشتمی دوره قبل را تکرار کرد.بهترین و مؤثرترین حضور ژیمناستیک ایران، در بازی‌های آسیایی، مربوطه به بازی‌های آسیایی دوحه بود. در آن سال محتشمی که تنها 3ماه از حضورش در رأس فدراسیون ژیمناستیک می‌گذشت، پیش‌بینی کرد که ایران در بخش تیمی هشتم خواهد شد و 2 فینالیست می‌دهد. این پیش‌بینی تنها پیش‌بینی درست او بود و تیم ملی بهترین نتیجه تاریخ این رشته در آسیا را رقم زد.در بازی‌های آسیایی گوانجو، 42 مدال سهم قهرمانان بود ولی تنها عددی که در مقابل نام تیم ایران در پایان بازی‌ها به چشم می‌خورد، فقط و فقط صفر بود. چینی‌ها تنها در رشته ژیمناستیک هنری از بین 42 مدال، نیمی از مدال‌های این رشته را از آن خود کردند.
در این رشته 15 مدال طلا توزیع شد که میزبان 13 مدال طلا و کره‌جنوبی 2 مدال طلا را به‌دست آوردند. ژاپنی‌ها هم بدون مدال طلا با 9 مدال نقره و برنز در رده سوم این رشته ایستادند و سایر کشورها هم مثل ایران با دست خالی از چین برگشتند.با نگاهی به جدول توزیع مدال‌های ژیمناستیک در گوانجو و در نظر گرفتن اینکه چین و ژاپن نه تنها قهرمان آسیا بلکه جهانی هم هستند، به این نتیجه می‌رسیم که ژیمناستیک ایران برای رسیدن به یکی از این مدال‌ها باید چند دهه منتظر بماند.
رئیس فدراسیون ژیمناستیک بعد از حضور تیم ملی در چهل و دومین دوره مسابقات ژیمناستیک قهرمانی جهان و انتخابی المپیک در هلند از مصدومیت 2 ورزشکار ایران خبر داد. ژیمناست‌های ایران در فاصله 2ماه مانده به بازی‌های آسیایی بارها برای تأیید سفر خود به گوانجو و بنابر درخواست کمیته ملی المپیک مورد تست و ارزیابی قرار گرفتند. در کنار آن فشار بیش از حد در مسابقات هلند باعث شد تا ژیمناست‌های ایران نتوانند خواسته مسئولان را در گوانجو عملی کنند. با این شرایط، تیم ملی در رده‌بندی عنوان قبل بازی‌های آسیایی را تکرار کرد. در دوحه تیم ملی در میان 14 تیم 329 امتیاز را کسب کرد و در گوانجو 328 امتیاز را به‌دست آورد.
در بخش انفرادی مثل بازی‌های آسیایی دوحه شاهد حضور 2 فینالیست در بخش قهرمان قهرمانان بودیم. در بازی‌های آسیایی دوحه حمیدرضا بابایی با 82/600 امتیاز و هادی خناری‌نژاد با 82/250 امتیاز در بخش قهرمان قهرمانان بیست و سوم و بیست وچهارم شدند. در گوانجو محمد رمضان‌پور با 82/050 امتیاز دهم و امیر اعظمی با 79/300 امتیاز در مکان چهاردهم بخش قهرمان قهرمانان 6 وسیله ایستادند. با این حساب هرچند امتیاز ورزشکاران ما پایین‌تر از دوحه بود اما در رده‌بندی آسیا پیشرفت داشتند.
در بخش تک اسباب هم ایران در دوره قبل 2 فینالیست داشت و این بار یک ورزشکار ایران با نمره‌ای برابر نفر هشتم به‌دلیل یک خطا از راهیابی به فینال بازماند تا تنها هادی خناری‌نژاد با ارتقای رکورد برون‌مرزی ایران و با احتساب 15/350 امتیاز به فینال دارحلقه صعود کند و با وجود مصدومیت شدیدی که از یک ماه قبل داشت در این وسیله به‌عنوان هشتم آسیا برسد.
با بررسی دو میدان دوحه و گوانجو به این ارزیابی می‌رسیم که تیم ملی نتایج خود را تکرار کرده و به نوعی درجا زده است.عدم‌کسب مدال در ژیمناستیک دردی است که به مدیریت یا شرایط کنونی این فدراسیون برنمی‌گردد بلکه درد کهنه‌ای است که سال‌هاست در ورزش ژیمناستیک ایران مانده است؛ معضلی که بدون شک تا وقتی که اختلافات در این خانواده کنار گذاشته نشود، ادامه خواهد داشت. البته طی 4سال گذشته و از بازی‌های آسیایی دوحه تا گوانجو نباید کارهای صورت گرفته توسط محتشمی را نادیده گرفت اما عدم‌استفاده از پتانسیل کل کشور، نادیده گرفتن مابقی ورزشکاران این رشته و سرمایه‌گذاری روی تعداد محدودی از ملی‌پوشان، تأکید بر استفاده از یک مربی داخلی به‌عنوان مربی تیم ملی، کنارگذاشتن برخی از اهالی این رشته، عدم‌استفاده از مربیان خارجی و صحبت‌هایی که به نوعی باعث بالا بردن توقعات از این رشته شد بخشی از نقاط ضعف مدیریت فعلی فدراسیون است.
کمیته ملی المپیک با هدف کسب تجربه، ژیمناستیک را به‌عنوان یکی از رشته‌های ورزشی پایه راهی بازی‌های آسیایی دوحه کرد. مطمئنا این تجارب باید با امکانات و شرایط و سیاست گذاری‌های بعد از آن در سطح کل کشور حفظ شده و استفاده می‌شد. اما ژیمناستیک ایران در این سال‌ها همچون رشته‌های دیگر پایه تحولی نداشته است چون تغییر رویه‌ای در سیاست‌گذاری ورزش کشور در این رشته‌ها به‌وجود نیامده است.ریاست چهارساله محتشمی در این فدراسیون به پایان رسیده است و به‌زودی شاهد برگزاری انتخابات این فدراسیون خواهیم بود اما مطمئنا درصورتی که روند سیاست‌گذاری سازمان تربیت‌بدنی، کمیته ملی المپیک، آموزش و پرورش و آموزش دانشگاهی همچون قبل باشد تغییر مدیریت این مجموعه نه تنها زخم قبلی را کهنه‌تر خواهد کرد بلکه درد دیگری را به دردهای این رشته می‌افزاید.
