چین از جمله کشورهایی است که طی سال‌های اخیر قصد رکورد‌شکنی در زمینه ساخت طولانی‌ترین پل‌های جهان را داشته و اکنون که چند هفته‌ای از سال نوی میلادی نمی‌گذرد مسئولان این کشور اعلام کرده‌اند که موفق به ساخت طولانی‌ترین پل آبی جهان به طول 42 کیلومتر (26/4مایل) شده‌اند. پیشتر طولانی‌ترین پل جهان پل کازوی در ایالت لوئیزیانای آمریکا بود که روی یک دریاچه کشیده شده بود. بنا بر اعلام خبرگزاری‌ها پل اخیر که توسط چینیها ساخته شده است 6 کیلومتر، معادل 3مایل از پل کازوی بلند‌تر است.این سازه عظیم شهر بندری کینگدائو در ایالت شاندونگ واقع در شرق چین را با منطقه شهری هوانگدائو با گذر از فراز آب‌های خلیج‌چیائوژو مرتبط می‌کند.
این پل در مدت زمان 4 سال و با صرف هزینه‌ای معادل5/5میلیارد دلار ساخته شده است. صرف این مدت زمان برای ساختن طولانی‌ترین پل جهان حکایت از پیشرفت سریع در تکنولوژی پل‌سازی دارد.
5 هزار و 200 ستون، وزن این سازه عظیم را تحمل می‌کنند. این پل دارای 6لاین مسیر رفت و برگشت است و توسط گروه شاندونگ کاسو احداث شده است. کارشناسان پیش‌بینی می‌کنند در زمان گشایش این پل، روزانه دست‌کم 30هزار خودرو از روی آن عبور کنند.
این پل مسیر میان کینگدائو تا هوانگدائو را به‌مدت 20 تا 30دقیقه کوتاه خواهد کرد. دست‌کم 10هزار نفر در 2 شیفت به‌صورت فشرده برای ساخت این پل عظیم به کار گرفته شده‌اند. احداث این پل از دو طرف ساحل آغاز شد و در میانه راه دو طرف مسیر پل
به یکدیگر پیوند داده شد.
450 هزار تن فولاد که گفته می‌شود برای ساخت 65 برج ایفل کفایت می‌کند در ساخت این سازه عظیم به کار رفته است. به‌منظور استحکام این پل نیز از 2 میلیون و 300 هزار متر مکعب بتون استفاده شده که می‌توان با این میزان بتون 3هزار و 800 استخر شنای استاندارد المپیک ساخت.
مقامات چینی می‌گویند: این پل قادر است در برابر یک زلزله به قدرت 8 ریشتر، توفان‌های سهمگین و برخورد شدید یک کشتی 300 هزار تنی مقاومت کند.
با این حال بسیاری از شهروندان چینی صرف میلیاردها دلار سرمایه برای کاهش دادن 20دقیقه از زمان مسافرت در میان دو شهر را هدر دادن سرمایه می‌دانند. کشور چین در حال حاضر مالک 10 نمونه از بلندترین پل‌های جهان است.
فارغ از این رکورد‌شکنی دولت چین و عهد‌شکنی این کشور در زمینه ساخت آزاد راه تهران- شمال که اکنون سال‌هاست اجرای آن در هاله‌ای از ابهام قرار دارد و تنها چند کیلومتر از آن به اجرا درآمده است. در کشور ما طرح‌های عمرانی بسیار به کندی پیش می‌رود.
برای اثبات این مدعا ذکر چند مثال کفایت می‌کند؛ سال گذشته یک باند از مسیر پل روگذر دریاچه ارومیه پس از چندین سال تلاش و خاکریزی در نیمی از مسیر که به بهای تخریب محیط‌زیست دریاچه تمام شد، به بهره‌برداری رسید. این در حالی است که با گذشت یک سال هنوز خبری از افتتاح مسیر دیگر پل روگذر دریاچه ارومیه نیست. بازهم سال گذشته آزادراه قزوین- رشت افتتاح شد که فی‌نفسه آن را می‌توان امری مبارک و خجسته محسوب کرد، اما این طرح نیز نواقصی به همراه داشت؛ 16کیلومتر از این مسیر که قرار است به مانند کمربندی شهرهای منجیل و رودبار را دور بزند هنوز ساخته نشده است.
یکی از طرح‌های دیگر که سال گذشته افتتاح شد مسیر راه‌آهن اصفهان - شیراز بود که بخشی از این مسیر نیز تا یک‌سال پس از افتتاح ساخته نشده است.
در انزلی نیز پس از سال‌ها گمانه‌زنی طرح پل دوم این شهر به تصویب رسید که این طرح پس از گذشت چندین سال هنوز در آغاز راه قرار دارد. در همین حال در انزلی کنارگذری در حال احداث است که هنوز پس از گذشت یک دهه از آغاز اجرای طرح‌های عمرانی آن زمان اتمام طرح و افتتاح آن مشخص نیست.
این نواقص در حالی در کارهای عمرانی کشوری دیده می‌شود که در سال‌های اخیر ایران به تکنولوژی ساخت پل و تونل دست یافته. اما هنوز به‌نظر می‌رسد کشور ما نتوانسته است از نظر به موقع به پایان رساندن پروژه‌های عمرانی پیشرفتی کسب کند و همچنان بنا به دلایل تکراری نظیر نبود بودجه و منابع طرح‌های عمرانی در کشور ما یک یا دو دهه پس از زمان مقرر برای اتمام طرح به بهره‌برداری می‌رسند؛ آن‌هم پروژه‌هایی که از نظر تکنولوژیک، بزرگی و عظمت با پروژه‌هایی که در چین احداث می‌شوند قابل قیاس نیستند.تفاوت اجرای کار میان ما و چینیها زمانی مشخص‌تر می‌شود که بدانیم چینیها در اجرای این پروژه اخیر نیز مانند مجریان طرح‌های عمرانی در کشور ما از مهندسان و تکنولوژی غربی استفاده نکردند و صرفا با اتکا به توان داخلی اقدام به ساخت ولانی‌ترین پل دنیا کردند.
