«آسمان محبوب» ساخته داریوش مهرجویی پریشب در سالن برج میلاد برای اهالی رسانه به نمایش درآمد و دوستداران این کارگردان بزرگ را حیرت‌زده کرد.جدای از معدود منتقدانی که امسال بدجوری طبع مخالف‌خوانی‌شان گل کرده کمتر کسی از تماشای فیلم مهرجویی راضی بود و جو سالن هم دقایقی پس از شروع فیلم به صورتی درآمد که پیش از این درباره آثار مهرجویی سابقه نداشت.
می‌شود گفت شنبه‌شب در برج میلاد شأن استاد رعایت نشد و البته می‌توان این را هم گفت که استاد در آخرین ساخته‌اش جوری به سیم آخر زده که کار شیفتگان خود را برای دفاع از فیلم اگر نگوییم غیرممکن، لااقل بسیار دشوار کرده‌است. البته با توجه به مطالبی که دوستان این روزها درباره برخی فیلم‌ها می‌نویسند، تبدیل کردن فیلمی از رضا صفایی به شاهکاری بی‌بدیل کاری ندارد؛ حالا که دیگر پای داریوش مهرجویی در میان است، حتی اگر در آخرین ساخته‌اش نشانی از خود را چنانکه باید به همراه نداشته باشد.
اما در 2شب گذشته، «جرم» کیمیایی نیز روی پرده آمد. برخلاف آنچه گفته می‌شد کیمیایی در نهایت ترجیح داد مردم در جشنواره، فیلم آخرش را با صدای سرصحنه ببینند و گویا برای تماشای نسخه دوبله شده باید تا اکران عمومی صبر کرد.
واکنش مردم به «جرم» متفاوت بوده؛ خیلی‌ها فیلم را دوست داشته‌اند و برخی هم نه، اما کلا رضایت خاطر مردم از «جرم» نسبت به چند فیلم اخیر کیمیایی بیشتر بوده؛ اتفاقی که قاعدتا باید حاصل نزدیکی بیشتر کیمیایی به مولفه‌های شخصی‌اش باشد.
«محاکمه در خیابان» گرچه فیلم متفاوتی بود ولی برخی از علاقه‌مندان کیمیایی دقیقا به دلیل همین تفاوت‌ها با آن ارتباط برقرار نکرده بودند. کیمیایی اگر در «جرم» خودش بوده باشد و اگر آنطور که می‌گویند خاطره گذشته‌ها را در فیلمی که داستانش هم در دهه 50 می‌گذرد تداعی کرده باشد، می‌شود امیدوار بود.
