به گزارش خبرگزاری فرانسه کارگردانان آلمانی نامزد جایزه اسکار، ویم وندرس و ورنر هرتسوگ فیلم‌های سه‌بعدی خود را در جشنواره سینمایی برلین به نمایش در آوردند و قلمرو سینمای سه‌بعدی را که تا به حال تنها به عنوان ناقلی پول‌ساز برای فیلم‌های مردم‌پسند مانند "آواتار" و "داستان اسباب بازی 3" مطرح بوده است، گسترش بخشیدند.
میشل اوسلوت کارگردان فرانسوی نیز فیلم "قصه‌های شب" یک داستان پریان که بر اساس انیمیشن سایه‌ای‌اش برای تلویزیون ساخته شده است، را به صورت سه بعدی در جشنواره عرضه کرد.
فیلم "پینا" ساخته وندرس، که در اکران برای خبرنگاران با کف زدن آنها همراه شد، کار کورئوگرافر درگذشته آلمانی،پینا بوش، را به نمایش می‌گذارد.
وندرس گفت برای مدتی در این فکر بوده است که چگونه قهرمانی شکوهمند و سردی عاطفی در کار پینا بوش را به روی پرده بیاورد، و پاسخ را هنگامی یافت که کنسرت تاثیرگذار گروه U2 را در جشنواره کن در سال 2007 به صورت سه‌بعدی دید.
وندرس، کارگردان فیلم "باشگاه اجتماعی بوئنا ویستا"- درباره یک گروه موسیقی کوبایی- گفت: "هرگز فکر نمی‌‌کردم با کار سینمایی‌ام بتوانم حق او را ادا کنم."
"و تنها هنگامی احساس کردم می‌توانم این کار را انجام دهم که بعد فضایی به زبان ما اضافه شد."
این فیلم قرار بود با همکاری خود بوش به انجام برسد، اما مرگ ناگهانی او در سال 2009 نزدیک بود باعث شود وندرس کل طرح را رها کند.
گروهی که با بوش در تاتزتئاتر ووپرتال در ایالت روهر، که بوش برای 35 سال در آن کار کرده بود، وندرس را قانع کردند که به این طرح ادامه دهد.
این فیلم کورئوگرافی را از صحنه تمرین به میان فضاهای صنعتی با زبیایی زمخت می‌برد. در میان این صحنه‌‌ها مصاحبه‌هایی با اجراکنندگان که هنوز سوگوار بوش‌اند، می‌آید، و به این ترتیب لحن عاطفی قدرتمندی به فیلم افزوده می‌شود.
فیلم اوسلوت داستان دو کودک را روایت می‌کند که هنگام گذراندن شبی در یک سینمای قدیمی ویرانه، به سفری جادویی می‌روند. تصایر میخکوب‌کننده این فیلم دنیایی فانتزی از شهرهای طلایی، جنگل‌های انبوه، گرگ‌آدم‌‌ها و اسب‌های سخنگو می‌آفریند.
اوسلوت می گوید: "سه بعدی بودن اندکی فریبندگی، اندکی جادوی معصومانه به فیلم می‌افزاید، مانند این که در زیر یک بارش شهابی باشید و وقت تماشای آن را هم داشته باشید.؟
"اما این شیوه نمایش یک انقلاب نیست- چیزهای زیادی را تغییر نمی‌دهد- در ابتدا به نحوی خوشایند شگفت‌زده می‌شوید، اما به سرعت سه‌بعدی بودن فیلم را فراموش می‌کنید."
فیلم مستند هرتسوگ "غار رویاهای فراموش‌شده" بر آنچه که تصور می‌شود قدیمی‌ترین نقاشی‌های غاری جهان در جنوب فرانسه باشد، پرتو می‌افکند.
400 نقاشی دیواری از صحنه‌های شکار در غار شووه- پون‌دارک (Chauvet-Pont-d'Arc Cave) در دره آدرش تازه در سال 1994 کشف شدند و تصور می‌رود عمری بیش از 30000 سال داشته باشند.
این غار برای محافظت نقاشی‌های ارزشمندش به روی عموم بسته شده است. هرتسوگ تنها فیلمسازی بود که اجازه یافت آنها را به جهان عرضه کند.
یک دوربین به طور خاص ساخته شده دستی که نقاشی‌های روی دیواره‌های غار را ضبط کرده است، نشان می‌دهد چگونه هنرمندان باستانی از خود انحناهای دیواره غار استفاده کردند تا به کارشان تنوع ببخشند.
برخی از تماشاچیان گفتند دوربین روی دست لرزش‌دار- شاخص سینمای مستقل- در ترکیب با اثر سه‌بعدی در برخی اوقات باعث دل‌آشوبه آنها شده است، اما تصاویر نفس‌گیر از این اثر هنری ممنوع‌شده برای دیدن مستقیم، کاملا این ناراحتی را جبران کرد.
منتقدان و سینمادوستان مشتاقانه منتظر این مجموعه سینمای سه‌بعدی به عنوان پیشرفتی زیبایی‌شناسانه بودند.
سامانتا تایلر، یکی از تهیه‌کنندگان درام شهری سه‌بعدی "مامور کفن و دفن" که در این جشنواره اکران شد، اظهار کرد که این محتواهایی که با این فرمت جدید ارائه می‌شوند، هم در ارزش آن نقش دارند.
او در جلسه تبادل نظری در مورد سینمای سه‌بعدی گفت: "ما باید سینمای سه‌بعدی را به شیوه‌ای عاطفی‌تر به کار ببریم. موضوع فقط نشان دادن خنجرهایی نیست که گویی دارند به درون چشمان شما می‌روند."
