روغنش هم معروف است؛ همان روغنی که از فشردن میوه و شکستن هسته‌اش به دست می‌آید. تفاله باقی‌مانده از روغن‌کشی را هم به مصارف صنعتی می‌رسانند؛ مثلاً با آن صابون درست می‌کنند. از برگش هم در طب سنتی استفاده می‌کنند.
اگر چوب هم بخواهی، فقط چوب زیتون!
زیتون، بومی مناطق مدیترانه‌ای است؛ گرچه، خیلی‌ها زادگاه آن را سوریه می‌دانند. اما این وسط چه اتفاقی افتاده که در حال حاضر، اسپانیا و ایتالیا از بزرگ‌ترین تولیدکنندگان زیتون جهان هستند، خودتان بروید دنبالش!
طبق آمار سازمان خوار و بار جهانی (فائو)، حدود 10 میلیون هکتار از سطح زیر کشت جهان به باغ‌های زیتون اختصاص دارد و هر درخت 10 تا 30 کیلو میوه می‌دهد.
در ایران بعد از اجرای طرح طوبی*، سهم کشور ما از تولید جهانی زیتون، 79 هزار تن شد و هنوز جا دارد که بیشتر بشود.
قدمت زیتون‌کاری، پرورش زیتون و به اصطلاح اهلی کردن زیتون در ایران به بیش از 900 سال می‌رسد. جناب ناصر خسرو در آن سفرنامه معروفش هم از کشت زیتون در رودبار و طارم گفته است و با این‌که با شنیدن نام زیتون، معمولاً یاد رودبار می‌افتیم، جالب است بدانید طارم، گوی سبقت را از همه ربوده است. طارم رکورد جهانی محصول زیتونی را که در یک هکتار تولید می‌شود هم شکسته، به طوری که از یکی از باغ‌های آن بیشتر از 28 هزار تن در هکتار زیتون برداشت شده است.
*طرح طوبی، طرح توسعه باغ‌های کشور است که با کمک دولت، تسهیلاتی به تولیدکنندگان داده می‌شود.
