او در مسابقات دوومیدانی قهرمانی کشور با پرشی به ارتفاع 2متر و 25سانتی‌متر همه را شگفت‌زده کرد؛ زیرا این رکورد بالاتر از رکوردی بود که 18سال پیش توسط حسین شایان به ثبت رسیده بود.
شایان سال72 با پرش 2متر و 23سانتی‌متر رکورددار پرش‌ارتفاع ایران شده بود. این ماده از ورزش دوومیدانی حالا قهرمان جدیدی دارد و حسین‌زاده‌رهبر که قبل از المپیک پکن 2متر و 21سانتی‌متر پریده بود، این بار توانست چهره خود را جاودانه کند. این ورزشکار بوشهری در 2سال گذشته با باشگاه نفت تهران در لیگ حضور داشته ولی حقوق ثابت از این باشگاه دریافت نکرده است. حسین‌زاده‌رهبر در سال‌های گذشته با حداقل امکانات در بوشهر تمرین کرده و تأکید می‌کند که اگر سختی نمی‌کشید، نمی‌توانست به موفقیت امروز خود دست پیدا کند. حسین‌زاده البته می‌گوید با این موفقیت به پایان کار نرسیده و می‌خواهد به تیم ملی برسد. او که پیش از این نیز می‌توانست برای تیم ملی در مسابقات بین‌المللی مقام کسب کند، تاکید می‌کند که به حقش نرسیده و مسئولان هیچ‌وقت فرصتع نداده‌اند با تیم ملی به مسابقات خارجی برود.
- چرا هیچ‌وقت با تیم ملی در مسابقات بین‌المللی شرکت نکردی؛ دلیل خاصی دارد؟
من از بچگی ورزش دوومیدانی را دوست داشتم و وقتی نوجوان بودم، در پرش ارتفاع 2متر و 17سانتی‌متر پریدم. هیچ‌کس باور نمی‌کرد ولی این کار را کردم. قبل از بازی‌های آسیایی دوحه قطر بود. انتظار داشتم که من را همراه تیم ملی به این بازی‌ها ببرند ولی این اتفاق نیفتاد. واقعا نمی‌دانم چرا؛ گفتند بچه هستی و بزرگ‌تر که شدی به مسابقات می‌روی. آن موقع هر رشته ورودی داشت و من هم می‌توانستم جزو آنهایی باشم که به مسابقات رفتند. البته اسمم جزو نفراتی بود که می‌توانستند در مسابقات حضور داشته باشند، چون از طرف مسئولان برگزارکننده بازی‌ها نامه زده بودند و اسم من هم به‌عنوان کسی که می‌توانستند با خودشان به دوحه ببرند، بود.
- از کجا متوجه این موضوع شدی؟
از طریق اینترنت متوجه شدم. در مسابقات گوانجو هم این اتفاق افتاد و سؤال من این است که چرا یک نفر را در مسابقات پرش‌ارتفاع به چین بردند در حالی که من هم می‌توانستم به مسابقات بروم؟ الان همه دیدند که چقدر توانایی دارم. اتفاقا سال گذشته هم اسمم در لیست مسافران جایزه بزرگ چین و هند بود ولی به جای من یک نفر دیگر را بردند.
- چه کسی را؟
حالا نمی‌خواهم اسم بیاورم و صورت خوشی هم ندارد. آی‌دی‌کارتم در فدراسیون هست و می‌دانم که یک نفر دیگر را بردند؛ یعنی کارهایی کردند که خیلی ضربه خوردم. 3ماه افت کردم و به این نتیجه رسیدم که دیگر ورزش نکنم چون هیچ امکاناتی نداشتم و هیچ‌کس هم حرف‌هایم را باور نمی‌کرد. به‌لحاظ روحی و روانی شرایط خوبی نداشتم و مدام مصدوم می‌شدم. می‌گفتم زانویم آسیب‌دیده ولی هیچ‌کس باور نمی‌کرد؛ پول نداشتم و در این شرایط فکر کردم که چه کاری باید انجام دهم. به فکرم رسید که دیگر ورزش نکنم و مسافرکشی کنم، چون کار دیگری بلد نیستم.
- چطور شد که دوباره برگشتی و این بار رکورد پرش‌ارتفاع ایران را شکستی؟
رکورد 2متر و 25سانتی‌متر را مدیون آقای آشتیانی هستم. اگر او نبود، شاید راننده تاکسی شده بودم. دیدم که زندگی‌ام دوومیدانی است و باید تلاش کنم. من 2متر و 21سانتی‌متر را پریده بودم و می‌خواستم بهتر از آن عمل کنم. آن موقعی که این‌قدر پریدم، کسی نمی‌دانست 2متر پرش یعنی چی. البته قبل از من کسانی بودند که این کار را کرده بودند، ولی در چه شرایطی؟ حالا نمی‌خواهم ارزش کار تیمور غیاثی را زیر سؤال ببرم ولی او در آلمان اردو زد و رکورد زد. اما من چی؟ بدون امکانات و بدون مربی توانستم 2متر و 25سانتی‌متر بپرم.
- با این حساب، چطور توانستی خود را به شرایط ایده‌آل برسانی؟
الان 4، 3سالی است که مربی ندارم. برای خودم تمرین می‌کنم. بوشهری هستم؛ صبح‌ها کنار دریا تمرین می‌کنم و عصرها در یک پیست خاکی. هیچ امکاناتی وجود ندارد. برای خودم تمرین می‌کنم و قبل از هر مسابقه‌ای هدفی برای خودم در نظر می‌گیرم. همین هدف باعث می‌شود که امیدوار باشم و رو به جلو حرکت کنم. به مسابقات می‌روم و موفق می‌شوم، ولی به هدفی که می‌خواهم نمی‌رسم.
- دنبال چه هدفی هستی؟
گفتم که هیچی ندارم و می‌خواهم علاوه بر ورزش قهرمانی از نظر مالی هم تأمین باشم. مثلا در مسابقات کشوری رکورد زدم و گفته بودند که 3میلیون و خرده‌ای پاداش می‌دهند اما الان می‌گویند که یک‌میلیون و 500هزار تومان پاداش رکوردم می‌شود. نمی‌دانم مسئولان چه فکری در مورد من می‌کنند. برای همین رکورد خودم را تقدیم مادرم می‌کنم که خیلی دعایم می‌کند.
- الان عضو تیم ملی هستی؟
نمی‌دانم. چون کسی مرا به تیم ملی دعوت نکرده است.
- عجیب است. مطمئنا با این رکورد به تیم ملی دعوت می‌شوی.
واقعا نمی‌دانم که این اتفاق می‌افتد یا نه؛ چون کسی به فکر من نیست. مثلا بعد از اینکه 2متر و 25سانتی‌متر پریدم، به تربیت بدنی استان رفتم. معاون تربیت بدنی مرا دید و انگار که مرا ندیده است. ظاهرا برای هیچ‌کس مهم نیست که یک نفر این همه تلاش می‌کند و دیده نمی‌شود؛ در حالی که مسئولان استان باید به فکر امثال من باشند؛ بالاخره من هم برای مملکت خودم تلاش می‌کنم. الان 24 سالم است و می‌توانم موفقیت بیشتری کسب کنم، اما نمی‌دانم چرا با من چنین رفتاری می‌کنند. شاید هم به فکر زندگی بیفتم و از ورزش قهرمانی فاصله بگیرم.
- الان عضو باشگاه نفت تهران هستی؛ آیا از آنجا حقوق نمی‌گیری؟
حقوق ثابت ندارم و در لیگ عضو این تیم هستم.
- رکورد جهانی پرش‌ارتفاع 2متر و 45سانتی‌متر است. برای رسیدن به این رکورد راه زیادی داری؛ آیا به فکر رکورد جهانی این ماده هم هستی؟
رسیدن به رکورد جهانی که کار هر کسی نیست ولی من به این نتیجه رسیده‌ام که هر کاری که بخواهم می‌توانم انجام دهم. شاید هم یک روزی توانستم 2متر و 45سانتی‌متر بپرم.
- بعد از زدن رکورد کشور، چه هدفی را دنبال خواهی کرد؟
دوست دارم به المپیک لندن بروم و بتوانم آنجا خودم را نشان دهم. نمی‌دانم مسئولان ورزش به من توجه خواهند کرد و می‌توانم در المپیک باشم یا نه.
