به گزارش خبرگزاری مهر، برخی از افراد نابینا آموخته‌اند که به واسطه ایجاد صدا و ردیابی بازتاب آن، شیوه‌ای که موقعیت یابی پژواکی شهرت دارد، موقعیت خود را ردیابی و شناسایی کنند.
مطالعه بر روی دو فرد که از چنین توانایی برخوردار بودند، نشان داد بخشی از مغز این افراد که معمولا با پردازش اطلاعات بینایی در ارتباط است، با به کار گرفته شدن این توانایی، فعال می‌شود.
خفاش‌ها و دلفین‌ها با پخش کردن امواج صوتی به محیطی که آنها را در بر گرفته است و گوش سپردن به بازتاب این صداها می‌توانند جهان اطراف خود را مشاهده کنند. برخی از انسان‌های نابینا نیز این توانایی را در خود فعال کرده‌اند، این افراد با تمرین این مهارت را در خود فعال کرده‌اند تا بتوانند در فعالیت‌های مختلفی از قبیل فعالیت‌های ورزشی و یا گشت و گذار در شهرها شرکت داشته باشند.
محققان دانشگاه اونتاریوی غربی برای بررسی بخشی از مغز که با این توانایی در ارتباط است، مغز دو فرد که به صورت روزانه از تکنیک موقعیت یابی پژواکی استفاده می‌کنند را مورد مطالعه قرار دادند. در این مطالعه موقعیت یابی پژواکی این افراد با استفاده از میکروفن‌هایی که به گوش‌های آنها متصل شده بود، ضبط می‌شد.
در مرحله بعدی، زمانی که مغز این افراد تحت اسکن fMRI قرار داشت، صداهای ضبط شده پخش شد و محققان مشاهده کردند فعالیت بخشی از مغز این افراد به نام "غشای کالکارین" افزایش پیدا کرد. به گفته محققان این به آن معنی است که بخش‌های بینایی مغز در موقعیت‌یابی پژواکی در میان افراد نابینا نقشی حیاتی به عهده دارند.
این مطالعه تا کنون تنها بر روی دو نفر انجام گرفته است و نمی‌توان به طور قطع به آنچه در مغز تمامی افراد نابینایی که این تکنیک را می‌آموزند، پی برد. اما محققان به این نتیجه رسیدند دو فرد نابینای مورد مطالعه از شیوه موقعیت یابی پژواکی به شکلی استفاده می‌کنند که شباهت بسیاری زیادی به بینایی دارد.
