اما در سال ۱۳۴۹ زنان ایران به شکل رسمی اجازه یافتند که فوتبال بازی کنند و محلی برای تمرین آنها اختصاص یافت.
باشگاه تاج (استقلال تهران) اولین باشگاهی بود که تیم فوتبال دخترانش را تشکیل داد و چندی بعد تیم‌های پرسپولیس، دیهیم و عقاب نیز این رویه را ادامه دادند.
کیفیت فنی تیم تاج چنان بود که در سال ۱۳۴۹ در اولین بازی از فوتبال باشگاه‌های تهران، مقابل دیهیم، آنها ۶ گل وارد دروازه تیم حریف کردند.
با بالا رفتن تعداد تیم‌ها و استقبال دختران از این رشته ورزشی، فدراسیون فوتبال ایران نیز تشکیل اولین تیم ملی زنان ایران را در دستور کارش قرار داد و چند نفر از زنان مستعد را برای آموزش در زمینه مربیگری به کلاس‌های آموزشی فیفا فرستاد.
در طول این کلاس‌ها مربیان ایرانی توانستند مسابقات فوتبال زنان سنگاپور، هندوستان و کره جنوبی که در محل برگزاری کلاس‌های فیفا برگزار شده بود را از نزدیک ببینند.
بر اساس اسناد کنفدراسیون فوتبال آسیا، در تاریخ جام ملت‌های زنان آسیا و اقیانوسیه که اولین دوره‌اش در سال ۱۹۷۵ برگزار شده، ایران حضور نداشته است. در دو دوره نخست این رقابت‌ها که قبل از انقلاب برگزار شد، نه تنها ایران که هیچ تیمی از غرب آسیا شرکت نداشت و آن دو بار نیز، جام قهرمانی به نیوزیلند و چین رسیده است.
فوتبال زنان ایران، بعد از انقلاب اسلامی
با پیروزی انقلاب اسلامی، ورزش زنان مدتی به فراموشی سپرده شد اما در سال ۱۹۹۳ فوتبال زنان در ایران با مسابقات فوتبال سالنی که دانشگاه الزهرا برگزار کرد، مجدداً فعال شد.
در دوران ریاست جمهوری محمد خاتمی به فوتبال زنان اهمیت بیشتری داده شد و امکانات گسترده‌تری در اختیار آن قرار گرفت.
به طوری که، فوتبال دختران از داخل سالن به فضای باز و مستطیل سبز انتقال یافت.
تیم فوتبال زنان ایران در رتبه‌بندی سال ۱۳۸۹ در جهان جایگاه ۵۵ را به دست آورد، این جایگاه بالاتر از جایگاه فوتبال مردان ایران در آن زمان بوده است.
