این اثر که "لیتز برگ کنار آترزه" نام دارد قرار است توسط حراجی ساتبی در نیویورک به فروش برود و انتظار می‌رود که حراج با مبلغ پایه ۲۵ میلیون دلار شروع شود.
خانه حراج ساتبی در نیویورک گزارش داد، این اثر کلیمت را نیروهای آلمان نازی در جنگ جهانی دوم به غارت برده بودند، اما اکنون به ورثه قانونی آن بازگشته است.
گوستاو کلیمت تابلوی "لیتزبرگ کنار آترزه" را در پایان سال ۱۹۱۴ نقاشی کرده است.
این تابلو چشم‌انداز زیبای دهکده‌ای را در کنار دریاچه‌ای در غرب اتریش نشان می‌دهد.
تابلو چهارگوش و هر ضلع آن ۱۱۰ سانتیمتر است.
رنگ مسلط آن سبز است و به سبک آشنای کلیمت با ریزه‌کاری‌های ظریف مینیاتوری و تزیینی نقاشی شده است.
آخرین مالک قانونی این تابلو تاجری به نام "ویکتور زوکرکندل" بود.
او در سال ۱۹۲۷ درگذشت و از آنجا که فرزندی نداشت، دارایی او به خواهرش "امیلی ردلیش" رسید.
ردلیش مانند هزاران یهودی دیگر، در سال ۱۹۴۱ به دست مأموران نازی گرفتار شد.
پلیس گشتاپو او را به اردوگاه کار اجباری فرستاد و اموال او، از جمله تابلوی کلیمت را ضبط کرد.
این اثر در سال ۱۹۴۴ به "موزه مدرنیته" زالسبورگ سپرده شد.
تابلو بر اثر بی‌دقتی آسیب دید ولی پس از پایان جنگ، موزه به مرمت تابلو پرداخت.
در سال ۱۹۹۸ در اتریش قانونی به تصویب رسید که موزه‌ها را موظف می‌کرد آثار ضبط شده توسط رژیم نازی را به صاحبان اصلی آنها باز گردانند.
به پیروی از این قانون، موزه‌های گوناگون کشور، حدود ده هزار تابلوی ارزشمند را که توسط نازی‌ها مصادره شده بودند، به مالکان اصلی آنها بازگرداندند.
تا نیمه سال ۲۰۱۰ مالک واقعی تابلوی کلیمت برای موزه زالسبورگ شناخته شده نبود، اما پس از کندوکاو فراوان سرانجام مالک واقعی آن شناخته شد.
"موزه مدرنیته" زالسبورگ اطمینان می‌دهد که "جورج ردلیش" مردی ۸۳ ساله که در مونترآل کانادا زندگی می‌کند، تنها وارث امیلی رادلیش است؛ بنابرین مالک اصلی تابلو محسوب می شود.
جورج رادلیش موافقت کرده است که 2 میلیون دلار از قیمت فروش تابلو را به موزه زالسبورگ اعانه کند.
کلیمت، یکی از برجسته‌ترین نقاشان مدرن آغاز قرن بیستم شناخته می‌شود و از نقاشان هنر جدید است که توانست به شیوه اى هنرمندانه گرافیک، تصویرسازى و نقاشى را با یکدیگر ادغام کند و سبک منحصر به فرد خود را بوجود آورد.
گوستاو کلیمت، در سال ۱۸۶۲ در وینا اتریش در خانواده اى فقیر متولد شد. پدرش صنعتگر بود و از همین رو وى به همراه دو برادرش در مدرسه هنرهاى صناعى وینا مشغول به تحصیل شد تا حرفه پدر را ادامه دهد.
این مدرسه، نمونه کوچکى از آکادمى هنرهاى تجسمى وینا بود که براى خانواده هاى فقیر ساخته شده بود.
گوستاو توانست در دو رشته نظرى که به مرور تاریخچه هنر مى پرداخت و نیز بخش عملى در حیطه هنرهاى دستى مقام اول مدرسه را به دست آورد و جواز حضور در آکادمى هنرهاى تجسمى وینا را گرفت.
اوج خلاقیت او در سن 20 سالگى با خلق تابلوهاى نقاشى در ابعاد بزرگ و به شیوه دکوراتیو (تزئین) نمود پیدا کرد.
وى در ابتدا از امپرسیونیست ها و نیز هنر ژاپن تأثیر گرفت و براى مدتى تحت تأثیر نقاشى هاى ونگوگ قلم مى زد.
سپس تأثیر شدیدى از شیوه سمبولیسم گرفت و نقاشی هایش را با تفکر نه چندان فلسفى عمیق به صورت تمثیلى خلق کرد.
در آغاز قرن بیستم، نقاشان آلمانى و اتریشى از هر حیث آماده پذیرش تأثیرات نوین و جنبش هاى تازه بودند و از همین رو خیلى سریع شکل ها و برنامه هاى جنبش هنر نو را که در طى روابط فرهنگى با انگلستان با آن آشنا شده بودند را پذیرا شدند.
ظاهراً تصور نگاه نوینى به هنر و صنعت، در کنار هم براى آلمانى ها و اتریشى ها جذابیت فراوان داشت.
سبک تازه، با نام "سبک جوان" (آرت نوو) تبدیل به شیوه اى همه پسند و ملى شد که خلاء ذهنى هنرمندان را مى پوشاند.
در این شیوه توجه به تمام رشته هاى هنرهاى تجسمى در کنار یکدیگر براى خلق اثر مورد توجه هنرمند بود.
گوستاو کلیمت را مى توان نماینده اوج نوآورى در جنبش "سبک جوان" هنر اتریش و نیز آلمان در زمینه نقاشى و هنرهاى تزئینى قلمداد کرد.
کلیمت با نگاه ویژه به عناصر فرم، نقش و موتیف کوشید تا راهى تازه در بیان نقاشى بیابد.
موضوعات اصلى نقاشى هاى وى با تزئینات و ریزه پردازى هاى زیادى به شکل بافت در پس زمینه آذین شده اند.
علاقه او به آثار انتزاعى و نمادگرایانه تا پایان عمر همراهش بود. کلیمت هنرمندى با روحى لطیف بود.
مرگ مادرش تأثیر عمیقى بر وى گذاشت و پس از آن بسیارى از آثارش را به یاد او بر بوم نقش زد.
کارهایش با انسانهاى به خواب رفته و نقش مایه هاى رنگارنگ، همگى زیبا و جذابند و همچنان در حراجى هاى بزرگ هنرى از محبوبیت فراوانى برخوردارند.
از جمله آثار معروف وى مى توان به پرتره "الیزابت باخفن" و "مرگ و زندگى" اشاره کرد.
کلیمت در سال 1918 درگذشت.
