قبلا آنرا گروهی از شرکت‌ها مانند نوکیا، اریکسون، سونی اریکسون، پاناسونیک و سامسونگ پشتیبانی می‌کردند، اما در سال ۲۰۰۸ نوکیا همهٔ سهام آن را خرید.
در ابتدا تلفن‌های همراه دارای ساختار پیچیده‌ای نبودند. سخت‌افزار محدود نیاز به نرم‌افزارهای پیچیده نداشت، تا اینکه شرکت‌های مطرح ساخت گوشی‌های تلفن همراه نسل‌های دوم و سوم گوشی‌های خود را عرضه کردند.
این گوشی‌ها دارای امکانات سخت‌افزاری بیشتری بودند که شامل پردازنده، حافظه و دیسک سخت بوده و تقریباً به صورت یک رایانه کوچک طراحی شدند.
در این زمان بود که این شرکت‌ها به اهمیت نرم‌افزار در این گوشی‌ها پی برده و رقابت نرم‌افزاری در کنار رقابت سخت‌افزاری شروع شد.
مایکروسافت یکی از شرکت‌هایی بود که قبلا روی سیستم‌عامل رایانه‌های جیبی خود کار کرده بود و ویندوز سی‌ای را به همین منظور طراحی کرده بود. این ویندوز قابلیت این را داشت که روی موبایل‌ها نیز نصب شود.
بعد از رسمیت یافتن موبایل‌های نسل جدید شرکت‌های مطرح در این صنعت که به مشکلات بی شمار ویندوز سی‌ای پی برده بودند و نمی‌خواستند نرم‌افزار این صنعت را در انحصار یک شرکت نگه دارند با همکاری هم سیستم‌عامل جدیدی برای موبایل‌ها به وجود آوردند که سیمبین نام گرفت.
به موبایل‌هایی که از این سیستم‌عامل استفاده می‌کنند اصطلاحا SmartPhone گفته می‌شود.
