مثال بارز این نوع تیم‌ها، پیروزی است که من فکر می‌کنم در چند هفته آینده بهتر خواهد شد. اتفاق افتاده که تیم منچستر یونایتد هم در هفته‌های اول نتیجه نگرفته اما به مرور بهتر شده است.
پیروزی در حال طی کردن منحنی آمادگی است و در 2 تا 3 هفته آینده این تیم نتیجه می‌گیرد. تیمی مثل استقلال که به کهکشانی معروف شده در این سه هفته نتیجه خوبی گرفته است اما کادر فنی و حتی بازیکنان از نحوه بازی این تیم راضی نیستند.
در این میان یک سؤال مهم پیش می‌آید: چند درصد بازیکنانی که در بازی‌های مهم لیگ حضور دارند، بازیکنان بزرگی هستند؟
بازی استقلال و سپاهان نخستین بازی لیگ بود که با توجه به سابقه و نام تیم‌ها بازی بزرگی بود. در بازی این دو تیم که چند سالی است نماینده ایران در رقابت‌های لیگ قهرمانان آسیا هستند، آرش برهانی و جانواریو که هر دو بزرگ هستند، گلزنی کردند.
بازیکنان بزرگ در چنین بازی‌هایی به کمک تیم‌ها می‌آیند. فرهاد مجیدی و علی کریمی نیز از این جمله بازیکنان هستند که می‌توانند در مواقع حساس به داد تیم برسند.
فوتبال ایران به این نوع بازیکنان نیاز دارد که متأسفانه در لیگ برتر انگشت شمارند. در این سه هفته، 55 گل توسط 44 بازیکن به ثمر رسیده و این اتفاق از یک جهت خوب است؛ چرا که حریفان غافلگیر می‌شوند و همه بازیکنان در تلاش برای گلزنی هستند. اما از یک جهت هم خوب نیست چرا که هدف مشخصی برای گلزنی در تیم‌ها وجود ندارد و هرکسی که موقعیت داشته باشد به‌صورت تصادفی گل می‌زند.
*رئیس کمیته آموزش فدراسیون فوتبال
