مثلا همین دیروز تناقضی که در صفحه اول 2 روزنامه ورزشی وجود داشت، در نوع خود کم نظیر بود و بدجوری شاغلان در رسانه‌های نوشتاری را آزار داد.روی جلد یکی از روزنامه‌ها، تصویر روبوسی علی دایی و علی فتح‌الله‌زاده منتشر شد (علی دایی چندی پیش زمانی که در جشن رونمایی پیراهن باشگاه استقلال به تقلید صدای او پرداخته بودند با ادبیاتی بسیار تند از فتح‌الله‌زاده انتقاد کرده بود). اما روزنامه‌ای دیگر عکس حمله فیزیکی علی دایی به یکی از عکاسان شناخته شده مطبوعات ورزشی را منتشر کرد (این عکاس همان عکاسی است که تصویر صورت متورم علی دایی پس از کتک‌کاری با یکی از لیدرهای باشگاه پرسپولیس را در فصل گذشته شکار کرده بود).
اما نقطه مشترک این دو ماجرا، محل وقوع آن بود؛ یعنی روبوسی 2 چهره فوتبالی و حمله فیزیکی دایی به عکاس مورد نظر هر دو به فاصله چند دقیقه از یکدیگر در مراسم افطاری پیشکسوتان پرسپولیس رخ داد.
از یک سو خوشحال هستیم که فوتبالی‌ها با این سرعت، کدورت‌های یکدیگر را فراموش می‌کنند و حتی چند روز پس از اینکه بدترین الفاظ را نثار یکدیگر کرده‌اند، می‌توانند با یک روبوسی ساده همه چیز را به فراموشی بسپارند. اما از سوی دیگر به‌شدت متأسفیم که همین افراد باگذشت، حاضر به رعایت حقوق اصحاب رسانه نیستند و به خود اجازه می‌دهند برای جلوگیری از فعالیت حرفه‌ای یک خبرنگار یا عکاس، به درگیری فیزیکی متوسل شوند.
مشاهده این وقایع باعث می‌شود تا بار دیگر احساس کنیم، دیواری کوتاه‌تر از دیوار رسانه‌ها وجود ندارد و باید حرفه روزنامه‌نگاری را واقعا در فهرست مشاغل زیانبار قرار داد.مطمئن باشید که چند روز دیگر هم، مایلی‌کهن و فتح‌الله‌زاده که با بدترین ادبیات ممکن در یک برنامه زنده تلویزیونی از خجالت هم در‌آمدند، با یک روبوسی ظاهری، با یکدیگر آشتی می‌کنند و مقصر اصلی این حرمت‌شکنی را مطبوعات معرفی خواهند کرد.
