ورزش ایران سال‌هاست که تجربه حضور در رقابت‌های المپیک را دارد و تک مدال‌های ورزشکاران باعث شده تا نام ایران همیشه در جدول مدال‌آوران المپیک ثبت شود؛ ولی در هیچ دوره‌ای نتایج المپیک با توجه به جمعیت بالای جوان ایران و استعدادهای درخشانی که دارد، درخور توجه نبوده است و در اکثر اوقات تک ستاره‌ها بوده‌اند که بیشتر با توان و استعداد خود و نه برنامه‌ریزی اصولی و پایه‌ای در ورزش به جایگاه جهانی رسیده و جور ورزش ایران را در رقابت‌های المپیک کشیده‌اند.
به همین دلیل انتظار از این معدود ستاره‌ها بالاست. در دوره گذشته نیز همین انتظارات باعث شد تا ورزشکارانی چون احسان حدادی در دو و میدانی، حمید سوریان در کشتی فرنگی و... با شکست در المپیک فشار زیادی را تحمل کنند و کاروان ایران نیز که امید زیادی به مدال گرفتن این ستاره‌ها داشت، از نظر روحی آسیب زیادی ببیند. حتی پس از این رقابت‌ها مشخص شد که احسان حدادی، پرتابگر قدرتمند ایرانی، پیش از آغاز رقابت‌های المپیک با مصدومیت رو به رو بوده، ولی دست خالی ورزش ایران باعث شد تا حتی حدادی مصدوم نیز به المپیک پکن عازم شود و فشار روانی زیادی را پس از نگرفتن مدال تحمل کند.
اکنون در فاصله یک سال و اندی به رقابت‌های المپیک به نظر می‌رسد طبق روال گذشته باز هم همه نگاه‌ها متوجه تنها چند ستاره ورزشی است که مشخص نیست تا آن روز در چه وضعیتی قرار داشته باشند.
نبود پشتوانه در رشته‌های مختلف باعث شده تا کمتر شاهد ظهور ستاره‌های ورزشی باشیم. اکثر چهرههای مستعد و جوان یا کشف نمی‌شوند یا در همان مراحل ابتدایی به دلیل مشکلات و کمبود امکانات از صحنه حرفه‌ای ورزش کنار می‌روند. در ساختار دولتی ورزش ایران که اکثر باشگاه‌ها وابسته به مراکز و سازمان‌های دولتی‌اند، باشگاه‌ها ترجیح می‌دهند به جای پشتوانه سازی در ورزش و هزینه در بخش پایه، تنها هزینه حضور در سطح قهرمانی را پرداخت کنند و کمتر رغبتی برای شناسایی و توانمندسازی استعدادهای نوظهور ورزش نشان می‌دهند که نمونه آن را در باشگاه‌های بزرگی چون سپاهان، پرسپولیس، استقلال و پیکان در فوتبال و والیبال و سایر رشته‌های ورزشی می‌توان مشاهده کرد.
از طرف دیگر، به عنوان نمونه در باشگاهی مثل رئال مادرید که شاید برای جذب بزرگ‌ترین بازیکنان جهان نیز مشکل مالی نداشته باشد، شاهد حضور چهار دروازه‌بان هستیم که همه‌شان پرورش یافته آکادمی همین باشگاه هستند؛ دروازه‌بان‌هایی که از سن ۱۰ و ۱۱ سالگی به عضویت باشگاه درآمده و پله‌های ترقی را طی کرده‌اند.
با این حال به نظر می‌رسد با تشکیل وزارت ورزش و جوانان و زمزمه‌های خصوصی سازی در ورزش، در آینده شاهد شکوفایی بیشتر ورزش و ظهور چهرههای مستعد و در نهایت کسب نتایج درخشان در رقابت‌های المپیک باشیم. در حال حاضر المپیک لندن اولین آزمون جدی ورزش ایران پس از تشکیل این وزارت‌خانه است که از هم اکنون باید با برنامه‌ریزی فشرده و حمایت بیشتر از ورزشکاران، زمینه موفقیت کاروان ایران را در رقابت‌های المپیک فراهم کند.
