این گستردگی در عین حال که به این کشور امکان دفاع از منافع ملی خود را می‌دهد، از طرف دیگر باعث ایجاد هزینه‌های بیشتر و آسیب‌پذیری نیروهای آمریکایی می‌شود. از 400هزار نفر نیروهای آمریکایی که در نقاط مختلف جهان مستقرند، اکثر این نیروها در دریاها یا سواحل مشرف به آبراه‌های استراتژیک دریایی قرار دارند. علاوه بر آمریکای شمالی، تمرکز بیشتر نیروهای آمریکایی در خلیج‌فارس، دریای مدیترانه، اقیانوس هند و اقیانوس آرام است.
بخشی از این نیروها درگیر 2جنگ عمده آمریکا در عراق و افغانستان هستند. البته این به غیر از نیروهایی است که برای ارتش آمریکا خدمات امنیتی، نظامی، لجستیک و پزشکی در چارچوب قراردادهای شرکتی ارائه می‌‌کنند. در آسیای جنوب شرقی، علاوه بر نیروی دریایی آمریکا که در اقیانوس هند، اقیانوس آرام، دریای چین و آبراه‌های ماکائو و برینگ حضور دارند، پایگاه‌های آمریکایی در کره‌جنوبی، ژاپن، فیلیپین، اندونزی، سنگاپور، تایلند، مالزی و دیه‌گو گارسیا فعال هستند و در دورتر در استرالیا، زلاندنو و جزایر مارشال نیز آمریکا دارای پایگاه‌هایی است.
در روزهای گذشته باراک اوباما، رئیس‌جمهور آمریکا از تصمیم کشورش برای فرستادن 2500نفر از تفنگداران دریایی به استرالیا خبر داد. اوباما با ملاقات‌های خود با رهبران آسیای جنوب شرقی به نوعی از آنها در برابر چین حمایت کرد. او در ملاقات با مان‌موهان‌سینگ، نخست‌وزیر هند گفت که هردو کشور اجلاس آسیا- پاسیفیک را یک حوزه اصلی برای کار با یکدیگر در مسائل امنیت دریایی و جلوگیری از گسترش تسلیحات اتمی تا همکاری در پاسخگویی به سوانح و کمک‌های انسان‌دوستانه می‌بینند.
او قول داد که به آموزش ارتش اندونزی و نوسازی آن کمک کند و همچنین شرکت بوئینگ 230فروند هواپیمای مسافری به اندونزی بفروشد. اوباما پیش از حضور در ضیافت شام اجلاس سران کشورهای آسیای شرقی با رهبران فیلیپین و مالزی ملاقات کرد. او گفت به کشورهایی که خواهان حمایت آمریکا از اختلافات ارضی آنها با چین بر سر دریای چین جنوبی هستند، کمک خواهد شد. وزیر خارجه آمریکا برای نخستین بار طی 50 سال گذشته از برمه دیدار خواهد داشت. گویی که همه مسائل حقوق‌بشر و اختلافات آمریکا با هند و گذشته جنگ‌آلود با ویتنام در پناه تهدید تسلط چین بر این منطقه رنگ باخته است.
آمریکا به‌روشنی از ارجحیت یافتن دوباره منطقه آسیا-پاسیفیک سخن می‌گوید. در حالی که منطقا با دورشدن از دوران جنگ سرد و نبود یک نیروی قوی رقیب در آب‌های عمیق اقیانوس‌ها، منتظر کمتر شدن تعداد نیروهای آمریکایی در آسیای شرقی بودیم، در عمل نیروهای آمریکایی در این منطقه از جهان در حال افزایش است. اصلی‌ترین نگرانی آمریکا در این منطقه از چین و توسعه نفوذ نیروی دریایی ارتش آزادیبخش خلق چین است.
در دکترین نیروی دریایی چین اخیرا اصلاحاتی صورت گرفته و 2 بردار یا 2ماموریت عمده در آن برجسته شده است؛ ابتدا دفاع فعال دریایی و دوم صلح جهانی. ماموریت اول در زمان جنگ به‌صورت ممانعت از نزدیک‌شدن دشمن به سرزمین مادری از طریق دریا ترجمه می‌شود. در این ماموریت نیروی دریایی چین همراه با نیروی هوایی و لشکر دوم توپخانه به ایفای نقش می‌پردازند. این سه نیرو مطابق با فرمان رئیس کمیسیون دفاعی حزب کمونیست چین که بالاترین مقام نظامی این کشور محسوب می‌شود، از لحاظ بودجه بدون محدودیت می‌توانند کار خود را دنبال کنند. ماموریت دوم در زمان صلح به‌عهده نیروی دریایی چین است و به نوعی حضور نظامی دریایی چین در سراسر جهان است.
این کار با گسترش منافع امنیتی، سیاسی و اقتصادی چین در نقاط مختلف جهان همخوانی دارد؛ بنابراین نیروی دریایی چین اکنون با یک هدف بالاتر و جهانی‌تر در حال گسترش حوزه نفوذ خود، ابتدا در اقیانوس آرام و اقیانوس هند و سپس در دیگر دریاها مانند دریای عرب، خلیج‌فارس و دریای سرخ است. در این میان به‌نظر می‌رسد آمریکا به دنبال حمایت از کشورهای دیگر برای کنترل نیروی دریایی چین است.
