این خیابان عریض کمی بیش از یک دهه است که با شکافته شدن بافت کهن شهر یزد بخش های غیرقابل دسترس شهر را به یکدیگر متصل کرده است.
مسئولان شهری یزد در واقع با نادیده گرفتن بافت تاریخی و زیبای شهر با کوچه های تنگ و تو در تو و خانه های کاهگلی زیبا و منازلی که بادگیرها از فراز آن سربرافراشته اند، طرح عمرانی را به اجرا گذاشتند که شاید می شد آن را در مسیری دیگر به مرحله اجرا در آورد.
این نمونه بدان جهت آورده شد که چندی پیش مدیرعامل شرکت مسکن سازان یزد از ضرورت احیای بافت فرسوده شهری سخن به میان آورده و عنوان کرده بود که باید تغییرات را بپذیریم.
این مسئول شهری یزد با اشاره به دسته بندی بافت های فرسوده از نظر شورای عالی شهرسازی- بافت های فرسوده به سه دسته تقسیم می شوند؛ یک بخش بافت دارای ارزش تاریخی، بخش دیگر بافت میانی شهر که فاقد ارزش های معماری اصیل است و دسته سوم بافت های حاشیه ای- گفت: لازم نیست برای اجرای طرح های سامان دهی ابتدا به سراغ نقاط بکر و دارای ارزش تاریخی بافت برویم، بلکه این طرح ها را در حاشیه ها و مکان های کم ارزش می توان انجام داد و با کسب تجربه های بیشتر در عرصه بافت، فعالیت ارزشمندتری داشت.
مدیرعامل شرکت مسکن سازان یزد در پایان اضافه کرد: فناوری جدید به حفظ بناهای تاریخی کمک می کند و نباید در امر احیای بافت، سلیقه ها را حاکم کرد؛ چرا که نتیجه مطلوبی در پی نخواهد داشت.
این مسئول شهری یزد در سخنان خود بافت تاریخی را دارای ارزش دانسته و احیای آن را در مرحله پایانی فرایند مقاوم سازی مناسب دانسته است.
اما سابقه نشان داده که نه تنها در یزد که در سایر شهرهای ایران، آن هم نه در زمان احیای بافت فرسوده برای مقاوم سازی در برابر زلزله که در زمان اجرای طرح های عمرانی بافت های تاریخی شهرهای ایران نادیده گرفته شده اند. علاوه براین یزد هم از آسیب طرح های عمرانی بی نصیب نمانده است و بلوار بسیج نمونه ای آشکار از بی توجهی به بافت های تاریخی است.
بلوار بسیج را با بی توجهی کامل از بافت تاریخی شهر عبور داده اند و هر عابری با گذر از این خیابان با یک نگاه می تواند دریابد که دیواره هایی که تحت عنوان طرح زیباسازی در اطراف بلوار ساخته شده اند دیواره هایی تاریخی نیستند و نوساز هستند و مسئولان شهری این دیواره ها را صرفاً به منظور پاک کردن صورت مسأله احداث کرده اند.
برای اثبات این مدعا کافی است به فضای پشت دیواره های یاد شده نگاهی انداخته شود؛ در فضای پشت دیوار، خانه هایی که نیمی از آنها تخریب شده اند به وضوح به چشم می خورند؛ خانه هایی که روزگاری هر عابری با گذر از کنار آن حس می کرد دست کم زمان پانصد سال به عقب بازگشته و او در عصر حاضر زندگی نمی کند.
این خانه ها در محله تاریخی شهر یزد اگر به صورت کامل و دست نخورده حفظ می شد، گردشگران زیادی را به خود جلب می کرد.
اما مسئولان شهری وقت یزد بی توجه به ارزش بافت تاریخی، درست خلاف آن چه مدیرعامل شرکت مسکن سازان یزد گفته بود، سلیقه ای عمل کردند.
حال باید دید این بار آیا مسئولان شهر یزد به هنگام بازسازی بافت فرسوده به بناهای تاریخی وفادار خواهند بود و یا باز مانند گذشته اجرای طرح های عمرانی را به حفظ و احیای بافت تاریخی شهر ترجیح خواهند داد.
به نظر می رسد این بار نیز با اعلام خبر احیا و مقام سازی بافت های فرسوده بافت تاریخی یزد در معرض خطر جدی قرار گرفته باشد.
