میثم زمان‌آبادی مدیر ضمائم همشهری در گفت‌وگویی کوتاه به مناسبت تولد دوچرخه می‌گوید: «دوچرخه بی‌‌آزارترین وسیله‌ی نقلیه است. من در سفرهای مختلف به‌ویژه در کشورهای اسکاندیناوی دیدم چه‌قدر می‌شود از این وسیله استفاده کرد. در آن کشورها برای دوچرخه‌سواران احترام زیادی قائل‌اند.»
زمان‌آبادی می‌گوید: «می‌دانید که شهردار تهران امسال را سال دوچرخه نامیده است و خانه‌های دوچرخه دارند فرهنگ دوچرخه‌سواری را ترویج می‌کنند!»
- اولین دوچرخه‌تان را به خاطر دارید؟
کودکی و نوجوانی من و هم‌نسل‌هایم پر است از خاطرات دوچرخه‌ای. برای ما دوچرخه مثل تلفن همراه و بولوتوث و بازی‌های رایانه‌ای و... بود. یادم می‌آید، اولین دوچرخه‌ام یک BMX سُرمه‌ای بود. با دوچرخه به مدرسه می‌رفتم. هر روز از خانه تا محل کار پدرم پا می‌زدم و...
- خاطره‌ی خاصی از دوچرخه‌سواری دارید؟
یک خاطره‌ی مدرسه‌ای تعریف می‌کنم. یک‌بار سعی کردم با دوچرخه از روی دیوار بپرم پایین. ناظم مدرسه مُچم را گرفت و گفت: «بالای دیوار چه‌کار می‌کنی؟» و من ناخودآگاه پاسخ دادم: «دارم دوچرخه‌سواری می‌کنم.»
آن‌ها از من تعهد گرفتند که هیچ‌وقت روی دیوار دوچرخه‌بازی نکنم. فکر کنم این عجیب‌ترین تعهد دنیا بود!
- از چند سالگی دوچرخه سوار شدید؟
قبل از مدرسه وقتی خیلی کوچک بودم، دوچرخه داشتم. پدرم هرگز چرخ کمکی به دوچرخه‌ام نصب نکرد و معتقد بود که باید بدون کمکی پازدن را یاد بگیرم.
- دوچرخه‌سواری بدون چرخ‌های کمکی چه فایده‌ای داشت؟
سبب شد هر کدام از ما مستقل بار بیاییم و من از ایشان ممنونم.
- دوچرخه‌ای بود که در نوجوانی آروزی داشتنش را داشته باشید؟
دوچرخه‌ی یاماهای زرد رنگ با فرمان صاف. دوچرخه‌های ما فرمان خرگوشی داشتند و راندن آن‌ها سخت بود. در نوجوانی دوست داشتم چنان دوچرخه‌ای داشته باشم که نداشتم.
