مثلا می‌توان با بررسی آنچه در نیم قرن گذشته در کشور میانمار روی داد، آینده همسایه شمالی و هم‌قاره‌ای‌اش، کره‌شمالی را پیش‌بینی کرد؛ اگرچه این دو کشور تفاوت‌های زیادی با هم دارند که میزان جمعیت و قدرت نظامی و توان بازدارندگی هسته‌ای، بعضی از مهم‌ترین این تفاوت‌هاست. همین تفاوت‌ها موجب می‌شود که پیش‌بینی آینده کره‌شمالی با ذکر جزئیات ممکن نباشد و فقط به تصویری کلی از آنچه ممکن است روی دهد اکتفا کنیم. میانمار در سال1948 از استعمار بریتانیا به استقلال رسید.
میراث این استعمار برای میانمار هم مانند دیگر مستعمره‌های غرب در طول تاریخ، دیکتاتوری‌ای بود که در آن نظامیان قدرت داشتند. قیام دانشجویی سال1988 که نزدیک به 3هزار کشته به جا گذاشت هم نتوانست به این دیکتاتوری نظامی پایان دهد اما امکان برگزاری انتخابات آزاد را فراهم کرد. در سال1990 جنبشی دمکراسی‌خواه با نام «اتحادیه ملی برای دمکراسی» در یک انتخابات چندحزبی نادر، به پیروزی رسید اما نظامیان نتیجه را نپذیرفتند و رهبران این حزب از جمله خانم آنگ‌سان‌سوچی را دستگیر کردند. 17سال بعد، یعنی در سال2007 اعتراض‌های اقتصادی همراه با جنبش راهبان بودایی، با سرکوب گسترده نظامیان روبه‌رو شد. جهان، این سرکوب را محکوم کرد.
یک سال بعد توفانی عظیم این کشور را ویران کرد و بیش از 130هزار کشته به جا گذاشت. بحران اقتصادی، فاجعه طبیعت، فشارهای خارجی و واقعیات جدید جهان، حاکمان نظامی میانمار را به تجدیدنظر در مواضع نیم قرن گذشته‌شان مجبور کرد. از جمله مهم‌ترین عوامل مؤثر در این تجدیدنظر، همراهی هند با جامعه جهانی در فشار به نظامیان حاکم در میانمار برای تغییر مشی حکومتی‌شان بود. هند برای میانمار همان نقشی را داشت که اکنون چین برای کره‌شمالی دارد. این نقش و اهمیت، هم اقتصادی است و هم راهبردی. اما هند ترجیح داد برای مدتی دست حمایتش را از سر میانمار بردارد تا نظامیان حاکم مجبور به تغییر شوند. این فشار نتیجه داد و از 2سال پیش نشانه‌های تغییر بروز کرد.
هزاران زندانی آزاد شدند، احزاب اجازه فعالیت یافتند و زمینه انتخابات آزاد مهیا شد. درهای میانمار اکنون به روی جهان باز شده و این کشور دیگر آن دیکتاتوری نظامی هولناک نیم قرن پیش نیست. کره‌شمالی اکنون با تکیه بر حمایت چین، درهای خود را محکم به روی مردمش بسته و پنجره‌هایش راهم به روی جهان مسدود کرده‌است. زمانی، این انزوا با خود امنیت می‌آورد اما حالا دیگر چنین نیست. این انسداد قطعا دوام نخواهد آورد، همانطور که در میانمار دوام نیاورد. عجیب‌ترین کشور جهان به‌زودی مجبور می‌شود درهایش را به روی دنیا بگشاید. دامنه این گشایش معلوم نیست تا کجا باشد. انتخابات آزاد، حزب مخالف و رسانه آزاد در کره‌شمالی اکنون به خیال شبیه است اما تحولات یک سال گذشته جهان نشان داد که غیرممکن وجود ندارد.
