اما در مورد داوری‌های امسال ماجرا از همان زمان انتخاب فیلم‌های بخش مسابقه آغاز شد، در این مرحله، تعدادی کارشناس که البته گروه همگونی نبودند انتخاب شدند تا یک نفر از منظر زیبایی‌شناسی، یک نفر از منظر رعایت جنبه‌های اخلاقی در فیلم و... آنها را مورد بررسی قرار دهند.
هیأت انتخاب 9 نفر بودند، ترکیبی از یک فیلمساز، یک منتقد کم‌کار، یک فیلمساز دفاع مقدس، یک فیلمساز بومی و... به هر حال این عده ملاحظاتی را نیز درنظر گرفتند. حضور فیلمی مثل «رئیس» در بخش مسابقه، که تا روز آخر جشنواره با این توضیح که صدای فیلم مشکل دارد به نمایش درنمی‌آید تنها یکی از موارد اشتباه تصمیم‌گیری است.
فیلم‌ها به بخش مسابقه می‌آید و حالا فیلم‌هایی که توسط افرادی که صاحب دیدگاه و صلاحیت هستند انتخاب شده، وارد بخش رقابتی می‌شود. داوران انتخاب می‌کنند و در محافل سخنرانی می‌کنند و بعد در مراسم اختتامیه، مجری در نهایت آرامش اعلام می‌کند که امسال یک سیمرغ جدید داریم، به بهترین فیلم بخش میهمان سیمرغ میدهند و حالا برنده به جای خوشحالی معترض می‌شود که اگر فیلم خوب بوده چرا به بخش مسابقه راه نیافت.
در این میان تعدادی از کسانی که اصلاً کاندیدا نبودند به بهانه‌های مختلف سیمرغ گرفتند و این سیاست جشنواره است که می‌گوید هر وقت بخواهیم با بهانه‌های مختلف همه چیز را تغییر می‌دهیم. اضافه شدن بخش‌های مختلف همچون بهترین فیلم از نگاه ملی، جایزه مصطفی عقاد و... نیز از دیگر اشکالات این جشنواره است.
پس جشنواره ما یک اشکال ساختاری دارد یعنی برنامه‌ریزی اصولی و درست ندارد و هر سال جایزه‌ها بنا به سلیقه مسئولان جشنواره کم و زیاد می‌شود و آنقدر در جشنواره جایزه میدهند که دیگر اهمیت آن از بین می‌رود.
نکته دیگر اشکالات داوری است که در این زمینه امسال اتفاقات عجیب و غریبی رخ داد. فیلمی مثل «اقلیما» در بخش کارگردانی کاندیدا می‌شود اما در هیچ بخش دیگری کاندیدا نیست اما آیا کارگردانی چیزی غیر از بازی گرفتن خوب از بازیگران، طراحی صحنه مناسب و... است؟
چرا این فیلم در هیچ رشته دیگری کاندیدا نشد؟ وقتی بهترین فیلمنامه فقط دو کاندیدا دارد قطعاً شبهاتی به‌وجود می‌آید. «مینای شهر خاموش» برای بهترین تدوین کاندیدا می‌شود حال اینکه اشکال اساسی این فیلم در تدوین آن است. در بخش صداگذاری تنها یک نفر را شایسته دریافت جایزه دانستند.
نکته آخر اینکه جایزه‌های جشنواره آنقدر زیاد شده که دیگر حتی با وجود مابه‌ازای مادی که دارد، اهمیت خود را از دست داده است و اهدای این جوایز از قواعد خاصی پیروی نمی‌کند.
