نام‌های دیگر آن در قدیم تنب گَپ، تنب مار و تل مار بوده است. این جزیره تقریباً گرد است و خاک شنی و خشک دارد.
در قسمت‌های جنوب غربی این جزیره و در نزدیکی سواحل آن، خانه‌های مسکونی از راه چندین خیابان و جاده به هم پیوسته‌اند.
مردم بومی این جزیره از صید ماهی و مروارید امرار معاش می‌کنند. مارهای سمی و کوچک در این جزیره به وفور وجود داد.
جزایر تنب بزرگ و کوچک، دو جزیره ایرانی در آب‌های نیمه شرقی و نیمه شمالی خلیج فارس هستند و در گذشته به «جزیره تنب»، «جزیره تنبو» و «نَبیو تنب» معروف بودند، ولی از نیمة دوم قرن چهاردهم، «تنب بزرگ» و «تنب کوچک» خوانده می‌شوند. تنب، واژه‌ای تنگستانی به معنای «تپه» است.
جزیره تنب بزرگ تقریباً گِرد و قطر آن در حدود 14 کیلومتر است. خاک جزیره شنی و خشک است. این جزیره تپه هایی دارد که بلندترین آنها در بخش شمالی واقع است. بخش جنوبی هموار، و مناسبترین لنگرگاه جزیره است. در این بخش گیاهان صحرایی می‌روید که به مصرف چرای دام‌های محلی می رسد.
آب آشامیدنی تنب بزرگ در گذشته از دو حلقه چاه آب نیمه شور در بخش جنوبی جزیره تأمین می‌شد که امروزه خشک شده‌اند و آب آشامیدنی از جزیرة قشم تأمین می‌شود.
این جزیره در فاصله ۱۵۶ کیلومتری (۹۷ مایلی) از شهر بندرعباس، مرکز استان هرمزگان، ۴۳٫۵ کیلومتری (۲۷ مایلی) از شمال شرقی جزیره ابوموسی قرار دارد و طول و عرض آن ۹/۳ در ۷۵/۳ کیلومتر و مساحت آن ۳/۱۰ کیلومتر مربع می‌باشد و مرتفع‌ترین نقطه جزیره تنب بزرگ ۵۳ متر از سطح دریا ارتفاع دارد.
