هانکه با 70 سال سن ،یکی از قدیمی‌های کن است و تاکنون بارها نامزد دریافت نخل طلا شده و چندین بار هم جوایز جنبی را درو کرده است.
اما شروع درخشش هانکه در کن مربوط به سال 1997 است، زمانی که برای فیلم "بازی مسخره"شانس جدی دریافت نخل طلا شد. این نامزدی ها در سال 2005،2001،2000 هم به ترتیب برای فیلم‌های "رمز ناشناخته"،"نوازنده پیانو"و "پنهان" نصیب او شده بود. با این همه درخشش ربان سفید در کن 62 به همه تلاش‌های او نتیجه‌ای درخور داد تا این فیلمساز اتریشی به حق خود برسد.
با این همه هانکه استاد زیرسئوال بردن همه چیز است. یعنی ممکن است شما در حین دیدن ربان سفید درحالیکه سرمست داستان و لوکیشن و میزانسن هستید یکهو 180 درجه قصه مسیرش عوض شود و البته به قصد اینکه طرح سئوالی انجام بگیرد و چالشی جدید در باره روابط انسانی شکل بگیرد.
او در همه آثارش قوانین اجتماعی را به چالش می‌کشاند و به گونه‌ای خاکستری اظهار می‌کند که این چیزی که می‌بینید قرار نیست همیشه در زندگی روی بدهد. پس هم از دیدن فیلم‌های او سرخوش می‌شویم و هم آزار می‌بینیم و هم دلمان می‌خواهد هانکه را گیر بیاوریم و حسابی کتکش بزنیم که چرا اینگونه با تماشاگران فیلم هایش برخورد می‌کند.
حالا هانکه با یک درام تقریبا پرخرج(8م یلیون یورو هزینه) به نام "عشق" amour به کن برگشته است. داستان فیلم در باره زوج موسیقیدانی است که پس از سال‌ها معلمی حالا در هشتاد سالگی شان زندگی آرامی را پشت سر می‌گذرانند.جورج و آن دختری دارند که او نیز در کار موسیقی است و با آنها زندگی می‌کند. یک روز بی خبر از همه جا، آن دچار حمله قلبی می‌شود ولی خوشبختانه کمی سلامت خود را باز می‌یابد. همین اتفاق باعث می‌شود زوج سالخورده به مرور سال‌های طولانی گذشته بپردازند. سال‌هایی که اگرچه سختی‌ها و فراز و نشیب‌های خاص خود را داشته اما سرشار از عشق هم بوده است...
