فضانوردان درهنگامی که در فضا شناور هستند قدرت احساس کردن بوی فضا را ندارند و تنها بویی که احساس می‌کنند بوی پلاستیکی درون لباس فضایی‌شان است. اما به محض اینکه وارد ایستگاه فضایی می‌شوند و لباس‌ها و کلاه خود را از تن در‌می‌آورند، بوی به شدت قوی و قابل تشخیص فضا را که بر روی لباس،دستکش، کلاه و ابزارهای آنها به جا مانده،احساس می‌کنند.
این بو ترکیبی از بوی استیک مانده و خشکیده، فلزات داغ شده و بخار ناشی از جوشکاری است. استیون پیرس،شیمی‌دانی که توسط ناسا برای شبیه‌سازی بوی فضا بر روی زمین برای آموزش دادن فضانوردان استخدام شده‌است می‌گوید دلیل استشمام بوی فلزات وجود ارتعاشات یون‌های پرانرژی است.
کوین فورد در سال 2009 از مدار زمین درباره تجربه‌اش از بوی فضا گفت: این بویی است که هرگز در عمرم احساسش نکرده‌ام اما هرگز آن را فراموش نخواهم کرد. با این‌همه این بو لزوما برای فضانوردان ناخوشایند نیست. دان پتیت فضانورد ناسا پس از بازگشت از ماموریتی در سال 2003 در وبلاگش نوشت:
"تشریح کردن این بو بسیار دشوار است. این بو قطعا بویی نیست که بتوان آن را مانند توصیف نوعی غذای جدید، با گفتن اینکه طعمی مثل مرغ دارد، توصیف کرد. بهترین توصیفی که می‌توانم از این بو انجام دهم بوی فلزی است. یک نوع حس فلزی دوست‌داشتنی که من را به یاد تابستان‌های کالج می‌اندازد،زمانی که ساعت‌های زیادی با استفاده از دستگاه جوشکاری تجهیزات سنگینی را تعمیر می‌کردم. این بو بوی خوشایند بخار جوشکاری را برای من یادآوری می‌کند. فضا چنین بویی می‌دهد.
به گفته فضانوردان فضای داخلی ایستگاه بین‌المللی بوی زمینی‌تری دارد. پتیت که به تازگی از ماموریتی 6 ماهه از ایستگاه فضایی به زمین بازگشته‌است می‌گوید در درون ایستگاه فضایی می‌توان بوی ترکیبی ماشین-فروشگاه-موتور-اتاق-آزمایشگاه را استشمام کرد و در زمان پختن شام، می‌توان بوی غذاهای زمینی را نیز احساس کرد.
