به گزارش همشهری آنلاین، حجت‌الاسلام دکتر محمدعلی عبداللهی پژوهشگر حوزه فلسفه و عضو هیئت علمی دانشگاه تهران وب سایت شخصی خود با مطلبی تحت عنوان «سرقت» که به سرقت‌های علمی و انتشار مقالات و آثار تکراری اشاره دارد، به روز کرد که در ادامه آمده است:
در خبرها خواندم که «فرید زکریا» یکی از چهره‌های برجسته دنیای رسانه به دلیل سرقت ادبی آن هم به اندازه یک پاراگراف به مدت یک ماه از تمام مسئولیت‌هایش در مجله «تایم» و شبکه «سی ان ان» تعلیق شده است. «فرید زکریا» در سال ۲۰۱۱ در فهرست ۱۰۰ چهره تاثیرگذار مجله «تایم» قرار گرفته بود. او نویسنده کتاب‌های «آینده آزادی و جهان پسا آمریکایی» است.
پس از این خبر رسانه‌ها از قول او نوشتند که «به خاطر این اشتباه هولناک، بی پرده از نویسنده مطلب اصلی، سردبیران تایم و خوانندگانش عذرخواهی می‌کند و می‌داند که این خطایی جدی و بزرگ است که همه تقصیر آن را به گردن می‌گیرد».
من به صحت و سقم این خبر و پشت پرده آن کاری ندارم، این خبر مرا به فکر فرو برد. براستی کمی هم به اوضاع و احوال چاپ و نشر خودمان نه در رسانه که در دانشگاه و میان اعضای هیات علمی توجه کنیم. اگر برای سرقت یک بند مطلب باید با «فرید زکریا» چنین برخورد شود پس با نویسنده‌ای که از بای بسم‌لله تا تای تمت کتاب دو جلدی سرقت کرده است چه باید کرد؟ با کسی که مقاله منتشر شده دیگری را باز دوباره به نام خود منتشر می‌کند چکار کنیم؟
من ناراحتی و عصبانیتم برای این نیست که چرا اینان بر سر کار تدریس‌اند و چرا برخورد قضایی و انتظامی با اینان نمی‌شود بلکه تاسف و ناراحتی من برای جامعه علمی کشور است. اقتدار و وثاقت جامعه علمی باید به گونه‌ای باشد که به صورت طبیعی خود ارزیاب باشد، بخودی خود سارقان و دغل‌کارانی که با روگرفت و تکثیر آثار دیگران، خود را در صف دانشمندان و عالمان جا زده‌اند رسوای خاص و عام گردند.
جامعه علمی کشور ما، چه دانشگاه و چه حوزه، نه تنها این خود ارجاعی و خود ارزیابی را ندارد که به همین دزدان، دغل‌کاران و تکثیرگران جایزه می‌دهد و آنان را به عنوان دانشمند و فرهیخته و ده‌ها عنوان دیگر مفتخر می‌کند و بر صدر می‌نشاند و چون این قماش افراد اغلب متملق هم هستند حضور همه جایی دارند، باندی عمل می‌کنند.
چند سال پیش به هنگام دانشجویی، یکی از استادان که برایش احترام خاصی قائلم از من پرسید تو منبر هم می‌روی؟ گفتم البته گاهی نه زیاد. از سر دل‌سوزی و شفقت گفت «در یک سال بیش از ده منبر نرو چون مگر چقدر حرف تازه داری؟ بالاخره یکی پیدا می‌شود که بفهمد در منبر یازدهم مطالب قبلی را تکرار می‌کنی.» باز همین استاد روزی به کنایه می‌گفت «بعضی از همکاران ما هر ماه، هر هفته یک مقاله می‌نویسند؛ من شش ماه تلاش می‌کنم، نمی‌توانم یک مقاله بنویسم، یا عیبی در کار ما است یا اینکه آنان دچار تکثیر اند.»
من می‌گویم آنان نه تنها دچار تکثیراند، یک نوشته را در چند جا و با تغییر اندک در چند نوبت چاپ می‌کنند؛ که مبتلای به سرقت‌اند. آنچه امروز اتفاق می‌افتد شوخی با علم کشور و هدر دادن سرمایه‌های علمی کشور است. هر وقت با گوش خود شنیدیم کسی را به دلیل داشتن یک مقاله چند صفحه‌ای و بدلیل پیشبرد یک موضوع و یک مسئله، دانشمند اعلام کردند یا شنیدیم که کسی را به دلیل سقت از استادی دانشگاه خلع کرده‌اند، تازه می‌توانیم امیدوار باشیم که جامعه علمی ما می‌خواهد اعتبار و وثاقت پیدا کند.
منبع : وب سایت شخصی دکتر محمدعلی عبداللهی، استاد دانشگاه تهران
